Νέος χώρος. Νέος Κόσμος. Άδειο δωμάτιο. Λευκό. Οι ταπετσαρίες ξερνάνε εμετό από τους τοίχους. Ξύλινο το πάτωμα κι ένα στρώμα ξεφτισμένο καλά στριμωγμένο στην πάνω αριστερή γωνία. Ιδρωμένα σεντόνια. Ρούχα πεταμένα ανάκατα, τρελλά στο ξύλινο σπασμένο πάτωμα.
Μια πολυθρόνα βρώμικη πιο πέρα. ΄Ενα γυναικείο πεταμένο τζιν σορτς. Κάτι θα γυρεύει σε αυτό το ανδρικό δωμάτιο της εγκατάλειψης. Ξυλωμένο και τσαλακωμένο στέκει εκει να μου θυμίσει πως δεν είμαι η μόνη γυναίκα δίπλα σου. Αυτό είναι σίγουρο. Αυτό ήταν πάντα σίγουρο.
Σε βλέπω, στέκεσαι κοντά στην μπαλκονόπορτα. Φανερά αδυνατισμένος. Χλωμός. Το βλέμμα σου θολό. Δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι στον χώρο σου. Δεν με βλέπεις γιατί δεν με γνωρίζεις. Κάποια στιγμή πλησιάζεις και με σπρώχνεις γιατί στέκομαι εμποδιο. Θες να βγεις από το δωμάτιο.
Πρέπει να πάς να "γίνεις". Ο συγκάτοικος σε περιμένει. Είσαι μέρες τώρα αλλόκοτος. Είπες πως δεν θα το κανες ποτέ αυτό στον εαυτό σου.
Μαύρα τα ρούχα σου και νευρικές οι κινήσεις σου. Παγωμένος αέρας μπαίνει από την μπαλκονόπορτα μα όλες οι πόρτες σου κλειστές. Η αρρώστια κυλάει στις φλέβες σου μα και στις δικές μου...Είναι αργά τώρα πια. Πήγε μεσάνυχτα. Πικρό ρε .... το φιλί εκείνο που δεν μου έδωσες ποτέ....
