Είναι οι κρύοι αέρηδες που φυσάν έτσι αγρια και ξεγλυστράν μέσα απ΄τα μικρά σκασίματα των παραθύρων . Τρυπώνουν στο δωμάτιο, παγώνοντας την ατμόσφαιρα. Οι πόροι του σώματος αρχίζουν να προβάλλουν κάνοντας ανάγλυφο το σώμα να μοιάζει με αλφάβητο της γραφής Braille. Ανύπαρκτο το χάδι να καταλαγιάσει αυτή την ανατριχίλα.
Γύρισε το βλέμμα προς το κρεββάτι. Τα σεντόνια ήταν ακόμα ζεστά και το σώμα είχε πάρει το ανάγλυφο των δύο σωμάτων που κοιμόντουσαν σφιχταγκαλιασμένα το βράδυ.
Ένα ψυχρό κύμα αέρα διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα την ψυχή της. Το πρωί όλα είναι άλλιως, πάντα είναι. Η νύχτα σκεπάζει τα πάντα και η μέρα αφήνει τις αλήθειες ακάλυπτες, γυμνές , προκλητικές, να στέκονται εκεί θυμίζοντας την πραγματικότητα.
"Ματαίωση" σκέφτηκε, προσπαθώντας να σβήσει τα ίχνη, στρώνοντας με μανία τα σεντόνια.
Η καφετιέρα που σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ημέρας, μύρισε τη μοναξιά της κουζίνας. Βιαστικά άλειψε μια κουταλιά μαρμελάδας σε μια μισοδιαλυμένη φυργανιά.
Σε λίγο θα βάλει το παλτό της και θα βγεί στο δρόμο, να πάει στη δουλειά και θα σταθεί στην ίδια στάση. Σε αυτή συνήθιζε να περιμένει το ίδιο λεωφορείο εδώ και τριάντα χρόνια. Αν και είχε φύγει από αυτή τη γειτονιά, απ΄αυτή την πόλη πολλές φορές, ο δρόμος την γύριζε πίσω..Να επιστρέφει περιμένοντας.
Να περάσουν οι μέρες; Να περάσουν οι μήνες; Να φύγει ο χειμώνας; Να έρθει το καλοκαίρι; να φύγουν τα χρόνια;
Περιμένοντας κάτι που θα κάνει την ανατροπή, θα σπάσει τη ρουτίνα, θα φέρει τη χαρά...Ίσως όχι τη χαρά τόσο, όσο αυτό που θα γεμίσει το κενό με νόημα...
Κι αυτή η μισή ερωτική ιστορία , τη νιώθει καλύτερη από την παντελή απουσία της καμίας ιστορίαςαν ακόμα κι αυτή μετενσαρκώνεται σε πλάσμα της νύχτας που της ρουφάει μεθοδικά το αίμα.Αυτή η εντονη μαζοχιστική ηδονή της έλλειψης, του "αδειάσματος"...Τουλάχιστον το να νιώθεις "αδειασμένος" δημιουργεί κι αυτό ένα συναίσθημα, ίσως καθόλα δυσάρεστο. Δεν παύει να υπάρχει όμως.Όπως κι εκείνη...
Το λεωφορείο σταμάτησε τις σκέψεις της. Μπαίνοντας γρήγορα μέσα, χώθηκε πιο βαθιά στο ζεστό παλτό της. Ακούμπησε το κεφάλι της στα θολωμένα τζάμια από το κρύο χαμογελώντας, παραδόξως αισιόδοξα...
Γύρισε το βλέμμα προς το κρεββάτι. Τα σεντόνια ήταν ακόμα ζεστά και το σώμα είχε πάρει το ανάγλυφο των δύο σωμάτων που κοιμόντουσαν σφιχταγκαλιασμένα το βράδυ.
Ένα ψυχρό κύμα αέρα διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα την ψυχή της. Το πρωί όλα είναι άλλιως, πάντα είναι. Η νύχτα σκεπάζει τα πάντα και η μέρα αφήνει τις αλήθειες ακάλυπτες, γυμνές , προκλητικές, να στέκονται εκεί θυμίζοντας την πραγματικότητα.
"Ματαίωση" σκέφτηκε, προσπαθώντας να σβήσει τα ίχνη, στρώνοντας με μανία τα σεντόνια.
Η καφετιέρα που σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ημέρας, μύρισε τη μοναξιά της κουζίνας. Βιαστικά άλειψε μια κουταλιά μαρμελάδας σε μια μισοδιαλυμένη φυργανιά.
Σε λίγο θα βάλει το παλτό της και θα βγεί στο δρόμο, να πάει στη δουλειά και θα σταθεί στην ίδια στάση. Σε αυτή συνήθιζε να περιμένει το ίδιο λεωφορείο εδώ και τριάντα χρόνια. Αν και είχε φύγει από αυτή τη γειτονιά, απ΄αυτή την πόλη πολλές φορές, ο δρόμος την γύριζε πίσω..Να επιστρέφει περιμένοντας.
Να περάσουν οι μέρες; Να περάσουν οι μήνες; Να φύγει ο χειμώνας; Να έρθει το καλοκαίρι; να φύγουν τα χρόνια;
Περιμένοντας κάτι που θα κάνει την ανατροπή, θα σπάσει τη ρουτίνα, θα φέρει τη χαρά...Ίσως όχι τη χαρά τόσο, όσο αυτό που θα γεμίσει το κενό με νόημα...
Κι αυτή η μισή ερωτική ιστορία , τη νιώθει καλύτερη από την παντελή απουσία της καμίας ιστορίαςαν ακόμα κι αυτή μετενσαρκώνεται σε πλάσμα της νύχτας που της ρουφάει μεθοδικά το αίμα.Αυτή η εντονη μαζοχιστική ηδονή της έλλειψης, του "αδειάσματος"...Τουλάχιστον το να νιώθεις "αδειασμένος" δημιουργεί κι αυτό ένα συναίσθημα, ίσως καθόλα δυσάρεστο. Δεν παύει να υπάρχει όμως.Όπως κι εκείνη...
