Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι θυμίζουν ρόδια. Έτσι καλά χωρισμένα στο εσωτερικό τους σε κοιλότητες περιτυλιγμένα από μια χρυσοκίτρινη μεμβράνη. Όταν τα κόψεις
στη μέση και τα στύψεις ανακαλύπτεις τον χυμό τους. Πόσο ζουμερά η πόσο
αρρωστημένα είναι. Βουτάω την γλώσσα μου στον κατακόκκινο χυμό τους, τον γεύομαι..τρώω τους τραγανούς
καρπούς του αν υπάρχουν ή τους φτύνω με αποστροφή… Χυμός σαν αίμα, ανακατεμένος με αλκοόλ, κυλάει στις φλέβες μου ζωντανεύει ξανά τις μνήμες, φτάνει στην καρδιά, δίνει
ρυθμό στους χτύπους και χρώμα στα μάγουλα. Σύμβολο του πάθους και της γονιμότητας.
Όμορφη ροδιά, καλότυχη! Η μυθολογία την θέλει να έχει
φυτρώσει από το αίμα του Διόνυσου και στον τάφου του γιου του Οιδίποδα λέγεται
πως είχε φυτρώσει μια ακόμη, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες. Η
μνήμη και το αίμα κυλάνε στα κλαδιά της. Είναι το δέντρο της ζωής.
Ανακατεμένη τεκίλα, τριμμένος πάγος και ωμές, ώριμες κατακόκκινες
ρώγες... Γεμίζει αγάπη το κάθε κύτταρο μου, ζεστή ανάσα στο ποτήρι. Κι όμως τι
γίνεται όταν τα σπόρια είναι πικρά και ανώριμα;
Αναδεύονται με τα σάλια,
σκαλώνουν στα δόντια και στυφά όπως είναι η γλώσσα τα απωθεί. Ο καρπός είναι
νεκρός. Ο εγκέφαλος σε ευθεία γραμμή. Βιαστικά βρίσκουν την έξοδο για να
καταλήξουν στο πάτωμα και σύντομα στον κάδο με τα σκουπίδια. Διπλή δόση σκέτης
τεκίλα να σβήσει αυτή την άσχημη αίσθηση της πικρόχολης γεύσης, των χαλασμένων
μυαλών. Κίτρινοι, συρρικνωμένοι, σάπιοι κολλημένοι σπόροι στα τοιχώματα του καρπού! Ο βασιλιάς των φρούτων είναι γυμνός!
Το ρόδι πρωτοχρονιάτικο γούρι το θέλει η λαϊκή παράδοση. Το σπάμε στο κατώφλι της πόρτας. Δεν είναι σίγουρα το κεφάλι μας, αν και θα επιθυμούσαμε την κρούση. Γλυκόξινο, με πάθος και αίμα ας βάψει κόκκινη την αρχή του χρόνου...
