Δεν προερχομαι από τη μήτρα καμιάς μητέρας, κανενός Έθνους. Δεν κατάγομαι από κανένα γεωγραφικό έδαφος και δε γνωρίζω σύνορο, μόνο διαφορετικότητες. Δεν κατανοώ γιατί είμαστε αλυσοδεμένη με χώρες και πατρίδες...
Διαπιστώνω θλιβερά τη σκλαβιά μας, αυτή που οι ίδιοι επιβάλαμε στο είδος μας. Αυτοκαταστροφικό ον ο άνθρωπος; Λάτρης της φιλοσοφίας του Μακιαβέλι; Διαπιστώνω τη σκλαβιά μου και αποτάσσομαι αυτής. Δεν εξαρτάται από το πως νιώθω εγώ σαν πνεύμα αλλά από το χρέος της υλικής μου υπόστασης που μου δημιουργησε ο τόπος στον οποίο για πρώτη φορά εισέπνευσα οξυγόνο. Δεν είμαι η υλική μου υπόσταση, αυτή είναι ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται..κάποιες φορές δε μου ανήκει κάποιες φορές το νιώθω πιο κοντά μου, αλλά δεν ταυτίζομαι..Είμαι πολύ περισσότερα από το ολογραμμά μου, από τη γλώσσα μου.. Γλυκόπικρες αναμνήσεις δεμένες με την ανέμη, περιστρεφόμενες σαν τους δερβίσιδες σε μεσογειακό τοπίο ύπο τον ήχο των τζιτζικιών και τη γευση των τζατζικιών. Μπλεγμένη για τα καλά. Κάποια μέρα δανείστηκα ένα σκουπόξυλο και πέταξα μακριά σε πιο σκοτεινούς τόπους με φωτεινά σπίτια, όμως είμαι ακόμη γατζωμένη στην ανέμη, και τα φωτεινά σπίτια μοιάζουν ειδυλιακά αλλά και τόσο απρόσιτα...Και ο τρόπος είναι ασφυκτικά ο ίδιος παντού. Μονόδρομος: Δουλευε, πλήρωνε, δούλευε, πλήρωνε...Θα ζήσουμε κάποια μέρα αλλά ως τότε θα περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και τα καλοκαίρια...
