ΑΠΑΤΡΙΣ

Δεν προερχομαι από τη μήτρα καμιάς μητέρας, κανενός Έθνους. Δεν κατάγομαι από κανένα γεωγραφικό έδαφος και δε γνωρίζω σύνορο, μόνο διαφορετικότητες. Δεν κατανοώ γιατί είμαστε αλυσοδεμένη με χώρες και πατρίδες...

Διαπιστώνω θλιβερά τη σκλαβιά μας, αυτή που οι ίδιοι επιβάλαμε στο είδος μας. Αυτοκαταστροφικό ον ο άνθρωπος; Λάτρης της φιλοσοφίας του Μακιαβέλι; Διαπιστώνω τη σκλαβιά μου και αποτάσσομαι αυτής. Δεν εξαρτάται από το πως νιώθω εγώ σαν πνεύμα αλλά από το χρέος της υλικής μου υπόστασης που μου δημιουργησε ο τόπος στον οποίο για πρώτη φορά εισέπνευσα οξυγόνο. Δεν είμαι η υλική μου υπόσταση, αυτή είναι ένα κουφάρι που πηγαινοέρχεται..κάποιες φορές δε μου ανήκει κάποιες φορές το νιώθω πιο κοντά μου, αλλά δεν ταυτίζομαι..Είμαι πολύ περισσότερα από το ολογραμμά μου, από τη γλώσσα μου.. Γλυκόπικρες αναμνήσεις δεμένες με την ανέμη, περιστρεφόμενες σαν τους δερβίσιδες σε μεσογειακό τοπίο ύπο τον ήχο των τζιτζικιών και τη γευση των τζατζικιών. Μπλεγμένη για τα καλά. Κάποια μέρα δανείστηκα ένα σκουπόξυλο και πέταξα μακριά σε πιο σκοτεινούς τόπους με φωτεινά σπίτια, όμως είμαι ακόμη γατζωμένη στην ανέμη, και τα φωτεινά σπίτια μοιάζουν ειδυλιακά αλλά και τόσο απρόσιτα...Και ο τρόπος είναι ασφυκτικά ο ίδιος παντού. Μονόδρομος: Δουλευε, πλήρωνε, δούλευε, πλήρωνε...Θα ζήσουμε κάποια μέρα αλλά ως τότε θα περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και τα καλοκαίρια...

Ιστορίες της πόλης

Σκέψεις του δρόμου

...Μια εικόνα αγάπης αμόλυντης, κλειστής σαν το μπουμπούκι του λουλουδιού, ίσως είναι αυτή η αγάπη που την κάνει μοναδική το ότι.... είναι απρόσιτη.
Η πιο έντονη χαρά δεν είναι το να έχεις αλλά να επιθυμείς. Η απόλαυση που δεν σβήνει. Η αιώνια ευφορία είναι δική σου όταν αυτό που επιθυμείς είναι απρόσωπο.

Στο μετρό

Παραπονιόμαστε πως ασφυκτίουμε στα βαγόνια σα σαρδέλες. Ο προσωπικός μας χώρος παραβιάζεται από άγνωστα σώματα και χνώτα ξένα.

Αν τύχει να είσαι καθιστός νιώθεις τα βλέμματα των άλλων και το δικό σου να χάνεται μέσα στα δικά τους.

Ένας νεαρός παίζει με το κινητό του, το είναι του το έχει ρουφήξει μια οθόνη. Δυο μωρά στοιβαγμένα σε μια θέση. Ένας μεσήλικας "κρέμεται" ανάμεσα σε δυο χειρολαβές μισονυσταγμένος και μια κυρία πιο κάτω βούρκωσε.

Η ώρα 6.30 το πρωί.

Επόμενη στάση Ομόνοια....

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου

Είναι κιόλας περασμένη η ώρα. Το πατζούρι ανοιχτό. Τινάχτηκα απότομα..Ηταν ένα άσχημο όνειρο. Με έκανε όμως να αναρωτηθώ για το που είσαι κι εσύ...κι εσύ...

Ανθρώπινες κραυγές. Μάλλον γυναικείες φωνές. Τσιριχτές. Πάμε κατά διαόλου μάλλον. Βλασφήμιες και παροξυσμοί στο μεγαλείο της. Γυναίκα βρίζει τον άντρα και τα παιδιά της...Της λέει ο γιός της: "Σώνει μάνα...Τόσες φορές που με έχεις στείλει στον διάβολο, νομίζω πως τα χεις καταφέρει..."

Άπλωσε τα χέρια της στον σκύλο...Εκείνος δέχτηκε το χάδι με χαρά...Η αγάπη αυτή είναι αγνή και δε θέλει ανταλλάγματα...Συνέχισε την βόλτα της, κρατώντας τον από το λουρί. Παρατηρούσε για ώρα τα πρόσωπα όλων αυτών που έβλεπαν το μικρό πεκινουά σαν ένα επιθετικό μπουλντογκ...Όμορφη πόλη, όμορφοι άνθρωποι...

Ο Nick Cave και το θηλυκό αποτύπωμα…

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο: https://www.musiccorner.gr/o-nick-cave-ke-to-thilyko-apotypoma-143624/

Της Τζίνας Παπαμιχαήλ

Οι μέρες πλησιάζουν που ο μεγάλος καλλιτέχνης  Nick Cave διάλεξε τη χώρα μας ως προτελευταίο σταθμό της  περιοδείας του και η χαρά μας δεν περιγράφεται. Άλλωστε με το σχεδόν απρόσμενα γρήγορο sold out αποδεικνύεται τρανά το γεγονός της αγάπης μας προς το πρόσωπό του. Είμαι λοιπόν κι εγώ μια από τις φανατικές υστεροχρονισμένες θαυμάστριες του που τον γουστάρει, όχι μόνο για τη μουσική του, αλλά για το ό,τι ξυπνάει στο υποσυνειδητό μου, για όλη την Τέχνη που περικλείει μέσα του.

Κυρίως όμως για την ποίησή του, τόσο έντονη, τόσο περιγραφικά συναισθηματική, ταξιδιάρα,  άυλη, χαοτική, παθιασμένη, άλογη πολλές φορές, καθαρή και βρώμικη μαζί. Δεν έχω αποφασίσει αν είναι η μουσική του που συνοδεύει την ποίησή του που μου αρέσει περισσότερο, ή αν η ποίηση του που συνοδεύει την μουσική του. Δεν έχει σημασία· και τα δυο μαζί θα απαντούσαν οι περισσότεροι. ‘Ένα είναι το γεγονός: Πως είναι όλα μικρά αριστουργήματα. Διαβάζοντας λοιπόν  και ακούγοντας τα έργα του, τους δίσκους του, στο πέρασμα των δεκαετιών,  η αναγέννησή του, οι μικροί θάνατοι, αλλά και οι σημαντικοί αποχωρισμοί, όπως αυτός ο αναπάντεχος του γιού του λίγα χρόνια πριν, λες και το «Weeping song» δεν ήταν παρά μια προφητεία της ύστερης ζωής του, με έκαναν να τον ψάξω ακόμα περισσότερο ως καλλιτέχνη, να κοιτάξω στις συνεργασίες του και στους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν – που δεν είναι και λίγοι, εδώ που τα λέμε. Είναι ένας καλλιτέχνης που μοιράστηκε τη σκηνή με πολλούς άλλους καλλιτέχνες, αλλά και καλλιτέχνιδες. Και δε θα σταματήσω να επαναλαμβάνω την λέξη καλλιτέχνης. Α, και σας παρακαλώ μην τον κοροϊδεύετε που έχει πια γεράσει και βάφει το μαλλάκι μαύρο… Τη νεότητα δεν την αποχωρίζεται κανείς εύκολα, ειδικά αν δεν την έχει ξεπεράσει και ψυχικά ποτέ.

Αυτό εδώ όμως είναι ένα αφιέρωμα στον Cave και την καλλιτεχνική του σχέση με τη γυναίκα. Μιλώντας για την αγάπη και τη μελαγχολική της πλευρά πως θα μπορούσε να λείπει το άλλο μισό άραγε… Έχει γράψει ελεγείες για τον έρωτα, για τη μοναδική εκείνη γυναίκα που του γέννησε τόσα συναισθήματα: From her to Eternity, Deanne, Lie down here & be my girl, I am gonna kill that woman, no pussy blues, κτλ. Ένα πλήθος τραγουδιών μεγάλο μέρος των οποίων είναι αφιερωμένα αλλά και εμπνευσμένα από γυναίκες, μυστήριες, απόμακρες, λαβωμένες, ερωμένες, προδομένες, πόρνες, φαντάσματα, νεκρές, ανύπαρκτες… Μικρές ιστορίες, περιγραφές σχέσεων ευκαιριακών, αλλά και πιο ιδιαίτερων που έχουν αφήσει τα σημάδια τους βαθιά, ξεπηδούν μέσα από βίαιους ήχους, έντονους αλλά και πολλές φορές ρομαντικούς και μελαγχολικούς συνάμα. Όλες είναι μια ιχνογραφία των ανείπωτων συναισθημάτων του, πολλές φορές ανορθόδοξα ανέκφραστων.

Θα έχετε προσέξει μάλιστα ακόμα πως σε πολλά από τα video clip του το background είναι στριπτιτζάδικα, όπως για παράδειγμα στο Do you love me, ή διάφορα random cabaret βλέπε το More News From Nowhere ή ακόμα και μπουρδέλο, όπως στο Jubilee Street. Οι γυναίκες σε δεύτερο πλάνο με μια σεξουαλικότητα που γίνεται έμπνευση, ώστε να συνεχίσουν οι στίχοι να τρέχουν, τα τραγούδια να λέγονται κι ο εγκλωβισμός στον σκοτεινό ερωτισμό να γίνεται ηθελημένος εγκλωβισμός. Όλα όμως περιγράφουν έναν αδιέξοδο έρωτα, ίσως και έναν έρωτα ιδιόμορφο που κινείται σε έναν υπόκοσμο με γυναίκες που φλερτάρουν επικίνδυνα μαζί του. Μάλιστα το video clip του Do you love me είναι γυρισμένο στη Βραζιλία, την περίοδο που ζούσε εκεί με την τότε γυναίκα του, Vivian Carneiro, με την οποία απέκτησε ένα γιο που σήμερα είναι 23 ετών. Ο ίδιος σε μια συνέντευξη του λέει: «Κάναμε το video clip από το “Do you love me” στο Σάο Πάολο. Τραβήξαμε από το δρόμο στην κυριολεξία διάφορους τύπους- τραβεστί, πουτάνες, και τους πήγαμε σε ένα sex club όπου αρχίζαμε να παίζουμε και να γυρνάμε το κομμάτι, ενώ οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα τι στον πούτσο μουσική έπαιζα και τίποτα για μένα. Έτσι ντύθηκα σαν ένας τραγουδιάρης της νυχτας κι άρχιζα να το τραγουδάω έτσι χύμα μπροστά τους». Τρομερό αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Το video αφήνει μια αισθητική φτηνού έρωτα μέσα από το μεγαλείου του συναισθήματος του απόλυτου έρωτα. Η παρακμή που γεννάει την Τέχνη.

Στην αυτό-βιογραφική νουβέλα ο «Θάνατος του Bunny Munro», ο χαρακτήρας που έχει φτιάξει, ο Bunny Munro, είναι ένας εμμονικός τύπος με το σεξ που το πάθος του για τις γυναίκες και το random πήδημα με αποτέλεσμα αυτή η «αρρώστια» του να καταστρέφει στην κυριολεξία την οικογένεια του και ειδικά τη σύζυγό του που οδηγείται από την κατάθλιψη τελικά στην αυτοκτονία.

Αντιλαμβάνεται κανείς, λοιπόν, την ιδιαίτερη σχέση που τρέφει στο ασυνείδητό του με το γυναικείο φύλο.

Σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη του στην Αμερική με παρουσιαστή τον κωμικό Marc Maron, είχε πει πως έχει αδυναμία «σε ένα ιδαίτερο είδος γυναικών» προφανώς εννοώντας την γοητεία του των γυναικών εκτός «ορίων» και κοινωνικών προτύπων. «Έχω μια πολύ περιέργη γενικά σχέση με τις γυναίκες γύρω από τη μουσική μου. Μερικοί φαίνεται να το καταλαβαίνουν άλλοι πάλι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποια σχετική απαγόρευση». Για έναν λογο που ίσως πραγματικά δεν εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει έχει δεχτεί κριτική για το πως χειρίζεται το θέμα της γυναίκας μέσα από την Τέχνη του. Σε ένα άλλο δημοσίευμα στο Vulture o ίδιος απάντησε πως το σίγουρο είναι πως δεν είναι μισογύνης. «Θεωρώ πως έχω κάνει θαύματα στο φεμινιστικό κίνημα. Έχω δεχτεί πολύ κριτική αλλά όσον με αφορά ασχολούμαι περισσότερο στο τι συμβαίνει στο μυαλό ενός άνδρα καθώς έχω το δικαίωμα να μιλήσω γι αυτό καθώς είμαι ο ίδιος άνδρας».

Παρακολουθώντας, λοιπόν, τις συνεργασίες του, αλλά και τις γυναίκες που περάσαν από κοντά του, αναρωτιέται κανείς πως συνδέεται άραγε η μορφή της PJ Harvey, της Lydia Lunch με αυτή της Kylie Minogue και της κρυφής φαντασίωσής του με την Αvril Lavigne. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του θα έχει καταλάβει την εμμονή του με το attitude, αλλά και τα κωλομέρια της Avril Lavigne. Ω ναι.. εκθειάζοντας παράλληλα και τα κωλομέρια της Kylie ζητώντας βεβαίως στον πρόλογο του βιβλίου του προκαταβολικά συγγνώμη και από τις δυο…

Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι όλες αυτές οι γυναίκες που έχουν περάσει από δίπλα του και μοιράστηκε μαζί τους τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Κάποιες από αυτές ήταν επίσημες ερωμένες του κάποιες όχι, ίσως περιπέτειες , ίσως και απλά συνεργασίες.

Anita Lane- Birthday Party

O Cave είχε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα του που τον μύησε στο μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας και που τον έχασε σε τροχαίο στα 19, σε μια κρίσιμη για εκείνον, στιγμή της ζώης του. Λίγα χρόνια αργότερα έφτιαξε τους Birthday Party ενώ ήδη πιο πριν έπαιζε σε διάφορα μέρη της Αυστραλίας με την μπάντα του κάτω από το όνομα The boys next door. Το 1980, μετακομισε στο Λονδίνο και αργότερα στο δυτικό Βερολίνο. Μούσα του εκείνη την εποχή και κοπέλα του ήταν η Anita Lane την οποία γνώρισε το 1977. Η Lane, φαίνεται πως ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω του. Mαζί έγραψαν το τραγούδι “Dead Song”, που συμπεριλήφθηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ της νέας μπάντας με τίτλο Prayers on Fire (1981). Στο δέυτερο άλμπουμ με τίτλο Junkyard (1982) η Lane και o Cave έγραψαν μαζί δυο κομμάτια το “Dead Joe” Και το “Kiss me back”. H Anita Lane αργότερα έγινε και μέλος των Bad Seeds με Adamson, Cave, Harvey, Blixa Bargeld και Hugo Race. Επίσης κάποιοι στίχοι από το τραγούδι “From Her to Eternity” ήταν δικοί της. Λίγο αργότερα εγκατέλειψε την μπάντα. Αργότερα βέβαια έγραψε μαζί με τον Bargeld από τους (Einsturzende Neubauten) το τραγούδι “Stranger than Kindness” για το άλμπουμ Your Funeral…My trial (1986).

Lydia Lunch- Birthday Party

Πάνω κάτω την ίδια εποχή to 1987 η αντι-εμπορική αμερικανίδα καλλιτέχνης Lydia Lunch η οποία πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη περσόνα, συγγραφέα, ποιήτρια, μουσικό, αρκετά αντικομφορμίστρια και μια από τις ηγετικές μορφές που ενέπνευσαν αργότερα τη μουσική noise και του No wave, εξέδωσε ένα άλμπουμ κόνσεπτ το Honeymoon Red, το οποίο μεταφράστηκε σα συνεργασία ανάμεσα στην ίδια και τους Birthday Party. Μαζί με τον Cave ηχογράφησαν το “Done Dun” το οποίο βρίσκεται στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Αν και συνεργάστηκαν σε αρκετά πρότζεκτ εκείνη την περίοδο, οι δυο τους δεν τα πήγαν και πολύ καλά. O ίδιος την έχει κατηγορήσει για προβοκατόρισα του Punk. Η ίδια είχε πει τα εξής τότε για τον Nick: «O Nick Cave τον οποίο σέβομαι απίστευτα σαν έναν από τους πιο σπουδαίους στιχουργούς που έχει να αναεδείξει η ροκ, δεν με κατάλαβε και δεν με έμαθε ποτέ. Ούτε ως γυναίκα, ούτε ως καλλιτέχνη, ούτε ως άτομο εν γένει. Είναι απλό: ή με καταλαβαίνεις και με δέχεσαι ή δε με καταλαβαίνεις, και η αλήθεια είναι πως δε με κατάλαβε ποτέ. Δεν εχω κατάλαβει αν ο λόγος ήταν η αρχή της ευχαρίστησης. Δηλαδή εγώ ήμουν μέσα στη λαιμαργία και στο να παίρνω ευχαρίστηση όχι όμως από τεχνητές ουσίες, αλλά από το σεξ».

Kylie Minogue - Nick Cave and the Bad Seeds

Προχωρώντας στη δεκαετία του 90 ο Cave δοκιμάζει μια ιδιάζουσα συνεργασία με την pop τραγουδίστρια Kylie Minogue, με την οποία θα πει το πασίγνωστο ντουέτο “Where the wild roses Grow”, το οποίο αποτελεί το πέμπτο κομμάτι του ένατου κιόλας δίσκου των Bad Seeds του δίσκου Murder Ballads (1996). Το συγκεκριμένο κομμάτι το εμπνεύστηκε αφού είχε ακούσει το παραδοσιακό τραγούδι "Down in the Willow Garden".

Ο ίδιος ο Cave είχε δηλώσει εμμονικός με την Kylie και ότι χρόνια πριν ήθελε να της γράψει ένα τραγούδι, οπότε όπως κάποτε είχε δηλώσει στο Molly Merdum : «Όταν έγραψα αυτό το τραγούδι, που είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον δολοφόνο και στο θύμα του σκέφτηκα πως αυτό ήταν το ιδανικό τραγούδι για να τραγουδήσει η Kylie. Tης έστειλα λοιπόν το κομμάτι και την επόμενη μέρα μου απάντησε ευθύς αμέσως». Αν και επίσημα δεν έχουν πει ποτέ ότι ήταν ζευγάρι, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η σχέση τους ήταν κάτι παραπάνω από απλή συνεργασία. Το 1995 το τραγούδι έφτασε στο νούμερο 11 στα UK charts. H σχέση τους πάντως φάνηκε πως κράτησε μέσα στον χρόνο, αφού η Kylie, εμφανίζεται στην ταινία του 20000 days on Earth. Οι δυο τους δηλώνουν φίλοι αλλά όπως είπαμε τα οπίσθια της τραγουδίστριας δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη σκέψη του ήρωα του βιβλίου του 

O Nick Cave και η PJ Harvey ήταν καταρχήν ζευγάρι και μετά ντουέτο. H σχέση τους κράτησε λίγο, αλλά ήταν ιδιαίτερα δυνατή. Μάλιστα ο χωρισμός τους στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, του στοίχισε τόσο πολύ του Cave που σχεδόν «έκλεισε» όλα του τα συναισθήματα στο δίσκο του The Boatman's Call (1997). 

Eνας από τους πιο ενδιαφέροντες και όμορφους δίσκους του Nick Cave με μεγάλες επιτυχίες μέσα. O Cave δεν εκρυψε τον έρωτά του για την τραγουδίστρια κι ούτε και το γεγονός ότι υπέφερε έπειτα από τον χωρισμό τους. Όλος αυτός ο πόνος έγινε δημιουργία και γέμισε ένα δίσκο με μπαλλάντες - αριστουργήματα. Το συγκεκριμένο δίσκο τον έχει σχολιάσει ο μεγάλος σκηνοθέτης Wim Wenders. Μετά από δύο χρόνια το ζευγάρι επανενώθηκε στο London's Palace Theater όπου τραγούδησαν μαζί το ερωτικό "Henry Lee." 

Λίγα χρόνια αργότερα θα γνωρίσει τη γυναίκα του Susie Bick, το μοντέλο που δεν της έγραψε τραγούδια, μοιράστηκε όμως τη ζωή του μαζί της και την έβαλε να διακοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου του, Push the sky away (2013).

Άλλες συνεργασίες με γυναίκες στο παρελθόν είναι το 2004 με τη Marianne Faithful στο δίσκο της Before the Poison, όπου έγραψε τρία τραγούδια και έκανε την παραγωγή με τους Bad Seeds και αργότερα το 2008 συμμετείχε με το "The Crane Wife" στο άλμπουμ της Easy Come, Easy Go. Επίσης το 2010 ξεκίνησε μια σειρά από ντουέτα με την Debbie Harry των Blondie αφορμή το  The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project.

Πάντως γεγονός είναι πως εκτός από τους στίχους και τις συνθέσεις που βασίζονται σε πραγματικούς έρωτες και πάθη του ιδίου, εμφανίζεται να μοιράζεται και με τις γυναίκες της ζωής του και με το γυναικείο φύλο εν γένει, την τέχνη του. Δεν τις χρησιμοποιεί όπως άλλοι καλλιτέχνες, δεν τις ξεφτιλίζει, δεν τις υποτιμά. Αντίθετα αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του και φροντίζει να τις συμπεριλάβει στην καλλιτεχνική του δημιουργία. Αυτό κάθε τι άλλο από εγωιστικό ή ναρκισσιστικό μπορεί να είναι και αναδυκνύει την ευαισθησία ενός καλλιτέχνη, ο οποίος δεν ντρέπεται να εκφράσει το συναίσθημά του και αν και περιγράφει με την ποίησή του την ανδρική οπτική, ορισμένες από τις πιο φανατικές του θαυμάστριες είναι γυναίκες… 

Πηγές:

http://www.vulture.com/2010/12/nick_cave_grinderman_interview.html

http://www.nme.com/news/music/nick-cave-23-1261150

https://www.thefreelibrary.com/From+glamour+puss+to+Rag+Doll.-a061088111

http://www.brasilwire.com/nick-cave-in-brasil/

http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2730448/It-reunion-wanted-Nick-Cave-Kylie-Minogue-reunite-new-film-decade-famous-duet-Where-The-Wild-Roses-Grow.html

'Εσπασε το ρόδι ή το κεφάλι μας;

Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι θυμίζουν ρόδια. Έτσι καλά χωρισμένα στο εσωτερικό τους σε κοιλότητες περιτυλιγμένα από μια χρυσοκίτρινη μεμβράνη. Όταν τα κόψεις στη μέση και τα στύψεις ανακαλύπτεις τον χυμό τους. Πόσο ζουμερά η πόσο αρρωστημένα είναι. Βουτάω την γλώσσα μου στον κατακόκκινο χυμό τους, τον γεύομαι..τρώω τους τραγανούς καρπούς του αν υπάρχουν ή τους φτύνω με αποστροφή… Χυμός σαν αίμα, ανακατεμένος με αλκοόλ, κυλάει στις φλέβες μου ζωντανεύει ξανά τις μνήμες, φτάνει στην καρδιά, δίνει ρυθμό στους χτύπους και χρώμα στα μάγουλα. Σύμβολο του πάθους και της γονιμότητας.

Όμορφη ροδιά, καλότυχη! Η μυθολογία την θέλει να έχει φυτρώσει από το αίμα του Διόνυσου και στον τάφου του γιου του Οιδίποδα λέγεται πως είχε φυτρώσει μια ακόμη, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες. Η μνήμη  και το αίμα κυλάνε στα κλαδιά της. Είναι το δέντρο της ζωής.

Ανακατεμένη τεκίλα, τριμμένος πάγος και ωμές, ώριμες κατακόκκινες ρώγες... Γεμίζει αγάπη το κάθε κύτταρο μου, ζεστή ανάσα στο ποτήρι. Κι όμως τι γίνεται όταν τα σπόρια είναι πικρά και ανώριμα; 

Αναδεύονται με τα σάλια, σκαλώνουν στα δόντια και στυφά όπως είναι η γλώσσα τα απωθεί. Ο καρπός είναι νεκρός. Ο εγκέφαλος σε ευθεία γραμμή. Βιαστικά βρίσκουν την έξοδο για να καταλήξουν στο πάτωμα και σύντομα στον κάδο με τα σκουπίδια. Διπλή δόση σκέτης τεκίλα να σβήσει αυτή την άσχημη αίσθηση της πικρόχολης γεύσης, των χαλασμένων μυαλών. Κίτρινοι, συρρικνωμένοι, σάπιοι κολλημένοι σπόροι στα τοιχώματα του καρπού! Ο βασιλιάς των φρούτων είναι γυμνός!

Το ρόδι πρωτοχρονιάτικο γούρι το θέλει η λαϊκή παράδοση. Το σπάμε στο κατώφλι της πόρτας. Δεν είναι σίγουρα το κεφάλι μας, αν και θα επιθυμούσαμε την κρούση. Γλυκόξινο, με πάθος και αίμα ας βάψει κόκκινη την αρχή του χρόνου...