Ιστορίες της πόλης

Σκέψεις του δρόμου

...Μια εικόνα αγάπης αμόλυντης, κλειστής σαν το μπουμπούκι του λουλουδιού, ίσως είναι αυτή η αγάπη που την κάνει μοναδική το ότι.... είναι απρόσιτη.
Η πιο έντονη χαρά δεν είναι το να έχεις αλλά να επιθυμείς. Η απόλαυση που δεν σβήνει. Η αιώνια ευφορία είναι δική σου όταν αυτό που επιθυμείς είναι απρόσωπο.

Στο μετρό

Παραπονιόμαστε πως ασφυκτίουμε στα βαγόνια σα σαρδέλες. Ο προσωπικός μας χώρος παραβιάζεται από άγνωστα σώματα και χνώτα ξένα.

Αν τύχει να είσαι καθιστός νιώθεις τα βλέμματα των άλλων και το δικό σου να χάνεται μέσα στα δικά τους.

Ένας νεαρός παίζει με το κινητό του, το είναι του το έχει ρουφήξει μια οθόνη. Δυο μωρά στοιβαγμένα σε μια θέση. Ένας μεσήλικας "κρέμεται" ανάμεσα σε δυο χειρολαβές μισονυσταγμένος και μια κυρία πιο κάτω βούρκωσε.

Η ώρα 6.30 το πρωί.

Επόμενη στάση Ομόνοια....

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου

Είναι κιόλας περασμένη η ώρα. Το πατζούρι ανοιχτό. Τινάχτηκα απότομα..Ηταν ένα άσχημο όνειρο. Με έκανε όμως να αναρωτηθώ για το που είσαι κι εσύ...κι εσύ...

Ανθρώπινες κραυγές. Μάλλον γυναικείες φωνές. Τσιριχτές. Πάμε κατά διαόλου μάλλον. Βλασφήμιες και παροξυσμοί στο μεγαλείο της. Γυναίκα βρίζει τον άντρα και τα παιδιά της...Της λέει ο γιός της: "Σώνει μάνα...Τόσες φορές που με έχεις στείλει στον διάβολο, νομίζω πως τα χεις καταφέρει..."

Άπλωσε τα χέρια της στον σκύλο...Εκείνος δέχτηκε το χάδι με χαρά...Η αγάπη αυτή είναι αγνή και δε θέλει ανταλλάγματα...Συνέχισε την βόλτα της, κρατώντας τον από το λουρί. Παρατηρούσε για ώρα τα πρόσωπα όλων αυτών που έβλεπαν το μικρό πεκινουά σαν ένα επιθετικό μπουλντογκ...Όμορφη πόλη, όμορφοι άνθρωποι...