ΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ!!

Δυστυχώς δεν είναι μόνο το ανθρώπινο είδος, η βιωσιμότητα του οποίου απειλείται κατα την πάροδο των χρόνων...Το περιβάλλον καταστρέφεται σταδιακά και μαζί με αυτό, η πανίδα και η χλωρίδα που το περιτυλίγει...
Πριν ενάμιση χρόνο είχα επισκεφθεί το Δέλτα τυ Έβρου και θαύμασα τα σπάνια πτηνά που συγκεντρώνονται στη γύρω περιοχή. Πραγματικά μαγευτικό το τοπίο με μοναδική βλάστηση και ποικιλίες πτηνών από όλο τον πλανήτη που ξαποστάζουν για λίγο καιρό εκεί,για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τον Βορά ή προς τον Νότο.
Με λύπη μου έλαβα ένα newsletter από την οικολογική οργάνωση WWF που στέλνει σήμα κινδύνου για το Δέλτα του Έβρου.

Υπόμνημα του WWF Ελλάς προς τη διεθνή Συνθήκη Ραμσάρ



Απογοητευτική και ιδιαίτερα ανησυχητική λόγω της διαρκούς υποβάθμισης κρίνεται η κατάσταση του Δέλτα του Έβρου, ενός διεθνούς σημασίας υγρότοπου που προστατεύεται από τη Συνθήκη Ραμσάρ, σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς. Η έλλειψη διαχειριστικών δράσεων που να αντιμετωπίζουν τις πιέσεις και τις απειλές, η ελλιπής φύλαξη, καθώς και η ανεπαρκής διαχείριση των υδάτινων πόρων από τους οποίους εξαρτάται άμεσα η καλή οικολογική κατάσταση του δέλτα, έχουν ως αποτέλεσμα σωρεία προβλημάτων, μεταξύ των οποίων:

· Μείωση των πλημμυριζόμενων εκτάσεων και των περιόδων πλημμυρισμού.

· Ανησυχητική μείωση των ιζημάτων και αύξηση της διάβρωσης των ακτών.

· Μείωση των πληθυσμών σπάνιων πουλιών που χρησιμοποιούν την περιοχή.

· Συνεχιζόμενη υποβάθμιση των εδαφών λόγω αύξησης της αλατότητάς τους (υφαλμύρωση των υπογείων υδάτων).

· Σημαντική μείωση των πληθυσμών σπάνιων θηλαστικών.

· Λαθροθηρία.

· Αύξηση παράνομων κτισμάτων που χρησιμοποιούνται από τους λαθροθήρες, με συνεπακόλουθη σημαντική υποβάθμιση στο βιότοπο, όχληση στα υδρόβια πουλιά, υποβάθμιση της χλωρίδας και ρύπανση από τα απόβλητα που συσσωρεύονται στην περιοχή.

Με αφορμή τη 10η Σύνοδο των Συμβαλλόμενων Μερών της Συνθήκης Ραμσάρ που πραγματοποιείται στη Νότια Κορέα από τις 28 Οκτωβρίου έως τις 4 Νοεμβρίου 2008, το WWF Ελλάς κατέθεσε υπόμνημα, στο οποίο περιγράφεται η ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση του Δέλτα του Έβρου. Η οργάνωση ζητά την επανένταξη του δέλτα στον κατάλογο Μοντρέ, δηλαδή στη «μαύρη λίστα» της Συνθήκης, προκειμένου να ληφθούν κατά προτεραιότητα μέτρα προστασίας και διατήρησής του.

Σημειώνεται ότι επτά από τους δέκα ελληνικούς υγρότοπους Ραμσάρ εντάσσονται στο Πρωτόκολλο του Μοντρέ. Με αυτό ως δεδομένο, καθίσταται ακόμα πιο επείγουσα η ανάγκη της χώρας να παρακολουθεί και να αποτυπώνει την κατάσταση των υγροτόπων. Η Ελλάδα, όμως, όχι μόνο δεν προστατεύει επαρκώς τους μοναδικούς αυτούς πυρήνες βιοποικιλότητας και φυσικών πόρων, αλλά δεν απέστειλε ούτε την προβλεπόμενη εθνική αναφορά αξιολόγησης των υγροτόπων της, εν όψει της 10ης Συνόδου.

«Η κακή κατάσταση των ελληνικών υγροτόπων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη πολιτικής βούλησης και συντονισμένων διαχειριστικών δράσεων για την αποτελεσματική προστασία τους», τονίζει η Θεοδότα Νάντσου, Συντονίστρια Περιβαλλοντικής Πολιτικής του WWF Ελλάς. «Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή υποβάθμιση αυτών των περιοχών διεθνούς σημασίας, που έχουν ζωτική σημασία για το μέλλον των υδάτινων πόρων της χώρας», καταλήγει η κ. Νάντσου.

Τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλοι οι ελληνικοί υγρότοποι Ραμσάρ, είναι η μείωση των εκτάσεών τους για δόμηση και αγροτική χρήση, εντατική άντληση νερού με αποτέλεσμα την αλλαγή του υδρολογικού καθεστώτος, ρύπανση από φυτοφάρμακα και λύματα και λαθροθηρία.



Περισσότερες πληροφορίες

Θεοδότα Νάντσου, Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Πολιτικής WWF Ελλάς, 210 33 14 893, 698 2471722, tnantsou@wwf.gr

Μαριάννα Καρίβαλη, Ερευνήτρια Πολιτικής WWF Ελλάς, 210 33 14 893, m.karivali@wwf.gr

Για To site: Migrants in Greece!
http://www.migrantsingreece.org/


Λόγω της δουλειάς μου που επικεντρώνεται στην δημοσιογραφική ερευνα, έτυχε να πέσω πάνω στο συγκεκριμένο site αναζητώντας πληροφορίες για τις μεταναστευτικές κοινότητες στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο site είναι ένα συγχρηματοδοτούμενο site από την Ε.Ε με τους εξής σκοπούς:

"Το Ηλεκτρονικό Παρατηρητήριο του «Forum για την Κοινωνική Συνοχή» συγκεντρώνει πληροφορίες και περιεχόμενο –από το ελληνικό και διεθνές περιβάλλον- για θέματα που αφορούν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Οι πληροφορίες και το περιεχόμενο είναι προσβάσιμο από το ευρύτερο κοινό και τους ενδιαφερόμενους φορείς.
Το Παρατηρητήριο με την συστηματική επικαιροποίηση του περιεχομένου του και η ηλεκτρονική του διασύνδεσή με τους εταίρους του Forum, παρέχει ουσιαστική πληροφόρηση τόσο στα θέματα που άπτονται των προβλημάτων των μεταναστών και προσφύγων όσο και στα θέματα τα σχετικά με τον σχεδιασμό και την υλοποίηση πολιτικών και δράσεων από τις αρχές και τους κοινωνικούς φορείς.
Υλοποιείται στα πλαίσια του Έργου «EQUAL – Forum για την Κοινωνική Συνοχή» -του οποίου αποτελεί μια από τις δράσεις- από το Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη, σε συνεργασία με τους εταίρους του Έργου."


Αυτό που έχω να πω είναι ότι πολλά από τα link που υπάρχουν όπως και πολλά από τα τηλέφωνα που δημοσιεύονται για επαφή με μεταναστευτικές κοινότητες έχουν μάλλουν χρόνια να ανανεωθούν με αποτέλεσμα να μην παρέχεται στους ενδιαφερόμενους σωστή πληροφόρηση. Μια πύλη επικοινωνίας σαν κι αυτή με σκοπό την ενημέρωση θεμάτων για μια κοινωνικά ευπαθή ομάδα του πληθυσμού όπως είναι οι μετανάστες στη χώρα μας δεν μπορώ να καταλάβω πως λειτουργεί αντιστροφα: Αποκλεισμός στην πληροφόρηση.
Οφειλω να σημειώσω μάλιστα πως το site αυτό στηρίζεται αποκλειστικά από εθελοντές..Πως να λειτουργήσει κάτι τέτοιο μόνο εθελοντικά;
Γιατί τόση αδιαφορία; Παίρνουμε τα χρήματα από την Ε.Ε. και μετά goodbye??
Για ποια κοινωνική πολιτική μιλαμε;
..Μετά να μην γκρινιάζουμε για τους ξένους και να μη γινόμαστε ρατσιστές όταν ο αποκλεισμός είναι η απάντηση μας αντί για την αποδοχή και την ενσωμάτωση...

Ομόνοια No man’s land (το σημείο μηδέν της πόλης)

Περπατώντας εδώ, στην καλύτερη περίπτωση, νομίζεις ότι συμμετέχεις σ’ ένα πανηγύρι των λαών. Βιαστικοί διαβάτες, εργαζόμενοι, αργόσχολοι, νοικοκυρές και καταναλωτές. Το φαρμακείο του Μπακάκου, το Μetropolis, τα ενεχυροδανειστήρια, τα sex shops, αλλά και το κατάστημα που πουλάει όπλα και σπαθιά. Και δίπλα ακριβώς ένας ολόκληρος κόσμος κινείται κάτω από τη μύτη μας και επιβιώνει με εξαιρετική μαεστρία.

Η πλατεία της Ομόνοιας κρύβει μια μυστική ζωή. Στα διάφορα στενά και σε παράδρομους της περιοχής το εμπόριο της μαύρης αγοράς πραγματικά ανθεί. Κούτες με αφορολόγητα τσιγάρα ανταλλάσσονται χέρι με χέρι, παπατζήδες στήνουν μπροστά σε χασομέρηδες περαστικούς παιχνίδια, ενώ το παράνομο στοίχημα δίνει και παίρνει σε πηγαδάκια. Λίγο πιο πέρα μπορεί κανείς να βρει άκρες για πλαστό διαβατήριο. Η νόμιμη και παράνομη δραστηριότητα στην πλατεία Ομονοίας ποτέ δεν σταματά.
Κι όταν πέφτει η νύχτα μόνο μερικά περίπτερα και κάποια καταστήματα έτοιμου φαγητού διανυκτερεύουν. Πάνω στην πλατεία δεν αράζουν παρέες που διασκεδάζουν. Εδώ περιφέρονται ενήλικα ζόμπι που εκπορνεύονται για μια δόση πρέζας. Απέναντι ακριβώς, κλούβα και αυτοκίνητα της αστυνομίας. Δεν βλέπουν τίποτα. Ούτε το πάρε-δώσε με τους εμπόρους που κάνουν χρυσές δουλειές, ούτε και τους ζωντανούς-νεκρούς που ψάχνουν φλέβα να τρυπήσουν πάνω στα πέλματα των ποδιών τους. Η ζωή στην κεντρική πλατεία της Αθήνας θυμίζει αστυνομική ταινία. Σε κάθε περίπτωση, μετά τις δέκα-έντεκα το βράδυ κανείς δεν βρίσκεται τυχαία στην Ομόνοια. Κι αν κανένας αδαής βρεθεί να περνοδιαβαίνει πάνω στην πλατεία, καθόλου απίθανο να γυρίσουν όλοι να τον κοιτάξουν – αυτόν τον διαφορετικό, τον καθαρό, τον καλογυαλισμένο. Άμα δεν σε ξέρουν, σου την πέφτουν. Ποιος είσαι, τι κάνεις…
Η πλατεία έχει τους δικούς της κανόνες. Ανήκει στους περιθωριακούςτης πόλης. Και όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και χρόνια. Από τη μια πλευρά κάθονται τοξικομανείς, ενώ από την άλλη ομάδες μεταναστών περνούν την ώρα τους καθισμένοι κάτω από κάποια απ’ τις δέκα ελιές που συμβολίζουν τις δέκα φυλές της αρχαίας Αθήνας!
Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μεταναστών από χώρες της Ασίας διαμένουν στην περιοχή της Ομόνοιας. Ενδεικτικά, οι μετανάστες από το Μπανγκλαντές αριθμούν περί τους 11.000, με την πλειοψηφία τους, γύρω στο 75%, να κατοικεί στην Αθήνα, κυρίως στην Ομόνοια. Οι περισσότεροι εργάζονται σε εργοστάσια σε άλλες περιοχές. Επίσης, από τους 5.000 Κινέζους στην Ελλάδα, οι 3.000 ζουν στην Αθήνα, κυρίως στην Ομόνοια και στο Παγκράτι. Οι Κινέζοι, μάλιστα, έχουν αρχίσει να γεμίζουν τη γύρω περιοχή με εμπορικά καταστήματα, τα οποία δουλεύουν οι ίδιοι, δημιουργώντας σταδιακά μια China townστο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο που η βραδινή τους έξοδος κατευθύνεται στην πλατεία της Ομόνοιας.
Καθώς η ώρα περνά, νεαροί αλλοδαποί κοντά στην Αγίου Κωνσταντίνου φλερτάρουν διακριτικά με έλληνες πορνόγερους, παζαρεύοντας και δίνοντας κώλο για 20 ευρώ. Επί χρόνια η Ομόνοια λειτουργούσε ως ιδανικό ψωνιστήρι. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται, όμως, πως απευθύνεται σε πιο… εξωτικά γούστα. Αν παρατηρήσει κανείς λίγο τα περίπτερα της πλατείας, ανάμεσα στην πληθώρα των περιοδικών, στην πρώτη γραμμή θα ξεχωρίσει τα πορνογραφικά έντυπα. Η πλατεία της Ομόνοιας σίγουρα λατρεύει το σεξ. Γύρω από αυτήν υπάρχουν κάποια σινεμά που προβάλλουν τσόντες, αν και είναι λιγότερα απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι οι άστεγοι. Καθημερινά το Ίδρυμα Αστέγων του δήμου Αθηναίων, στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Σοφοκλέους, σιτίζει 580 χρήστες, ενώ συνολικά, μεσημέρι και βράδυ, περνούν από κει περισσότερα από 1.200 άτομα. (Όχι ότι λύνεται το πρόβλημα των άστεγων και των τοξικομανών…). Όπως και να ’χει, η γεωγραφία της δυστυχίας φαίνεται πως είναι ορατή εκεί όπου κάποιοι τη θέλουν αόρατη, στο όνομα της ανάπλασης και της εξυγίανσης. Μια βόλτα γύρω από την περιοχή της Ομόνοιας θα σε κάνει να ντραπείς που ζεις σ’ αυτήν την πόλη. Ποιο θέαμα μπορεί να προσφέρεται, αλήθεια, όταν ανθρώπινα περιττώματα και ούρα πάνω στα πεζοδρόμια συνυπάρχουν με ψόφια ποντίκια και ημιθανή ή νεκρά αδέσποτα; Η απίστευτη μπόχα που αναδίδεται από τα κοντινά σοκάκια με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο ερεθιστικά μπορεί να επιδρά άραγε στον εγκέφαλο και στο στομάχι του πεινασμένου περαστικού, που διαλέγει να φάει ένα σάντουιτς ή μια τυρόπιτα στο κατάστημα κάποιας από τις μεγάλες αλυσίδες ταχυφαγείων που βρίσκονται πάνω στην πλατεία.
Τα πρόσωπα της Ομόνοιας μπορεί να είναι εφήμερα. Το ίδιο και οι καταστάσεις και οι ιστορίες που εκτυλίσσονται γύρω και πάνω της. Η πλατεία είναι καλτ. ΄Ετσι την έχουμε συνηθίσει, και ίσως δεν μπορούμε να τη φανταστούμε διαφορετικά. Ακόμα κι αν είναι το κακό σπυρί των Αθηνών.
Η πλατεία της Ομόνοιας είναι η δεύτερη σε σπουδαιότητα πλατεία στην πρωτεύουσα, μετά την πλατεία Συντάγματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι βρίσκεται στη συμβολή έξι κεντρικών δρόμων της πόλης και αρκετών μικρότερων – Σταδίου, Αθηνάς, Πανεπιστημίου, 3ης Σεπτεμβρίου, Πειραιώς και Αγίου Κωνσταντίνου, καθώς και των οδών Κοτοπούλη και Δώρου, που έχουν πεζοδρομηθεί. Για το λόγο αυτόν ανέκαθεν αποτελούσε το πιο πολυσύχναστο και πολύβουο κομμάτι της Αθήνας.
Στο βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου «Ομόνοια 1980» γίνεται μια προσπάθεια να οριστούν κατά έναν τρόπο τα όρια της πλατείας: «…Ίσως να βάλουμε μια τάξη, αν υποστηρίξουμε πως σ’ αυτό που λέμε Ομόνοια ανήκουν, εκτός των άλλων, και ολόκληρα τα οικοδομικά τετράγωνα που η μία από τις πλευρές τους βλέπει και σχηματίζει την πλατεία… Τι τα θες όμως; Ομόνοια είναι κυρίως η πλατεία, όλα τα άλλα υπάρχουν μόνο χάρη σ’ αυτήν, όχι μονάχα στο όνομά της αλλά και στην έλξη της». Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό· όταν μιλάμε για το κέντρο της Αθήνας, εννοούμε την περιοχή γύρω από την Ομόνοια. Εδώ είναι έκδηλοι οι πιο έντονοι ρυθμοί της πόλης. Η Ομόνοια μεταμορφώνεται πρωί-βράδυ, δείχνοντας μάλλον το πιο σκληρό της πρόσωπο στους αθηναίους πολίτες.


Το ωραίον της «oμονοίας» όνομα
Η Ομόνοια έχει αδιαμφισβήτητα μακρά ιστορία. Πολλοί ήταν οι αρχιτέκτονες που δοκίμασαν να πειραματιστούν μαζί της. Πολλά σχέδια, πολλά όνειρα, πολλές συζητήσεις – και, όμως, με τη σημερινή της μορφή εκφράζεται μια απέραντη αμηχανία. Όλα τα σχέδια και οι φανταστικές ιδέες λαμπρών αρχιτεκτόνων πνίγηκαν στο σιντριβάνι τη δεκαετία του ’80, δίνοντας τη θέση τους στο κύριο χαρακτηριστικό υλικό δόμησης της πόλης μας, το μπετόν.

* Το 1833 οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σάουμπερτ την είχαν σχεδιάσει ορθογώνια και η επίσημη ονομασία της ήταν πλατεία Ανακτόρων. Γύρω της θα χτίζονταν τα ανάκτορα με θέα την Ακρόπολη και όλα τα δημόσια κτήρια. Το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
* Το 1834 ανετέθη στον βαυαρό αρχιτέκτονα Λέο φον Κλέντσε η αναθεώρηση του προηγούμενου σχεδίου. Το νέο σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία μιας μικρής κυκλικής πλατείας, η οποία πήρε το όνομα του βασιλιά Όθωνα – πλατεία Όθωνος. Και αυτό, όμως, δεν εφαρμόστηκε.
* Το 1849 με βασιλικό διάταγμα η πλατεία παίρνει σχήμα ορθογώνιο.
* Το 1863, μετά την εκθρόνιση του Όθωνα, γίνεται σύμβολο ενότητας των αντιμαχόμενων για το ζήτημα της βασιλείας πολιτικών πλευρών και μετονομάζεται πλατεία Ομονοίας. Το απομεσήμερο της 14ης Οκτωβρίου πλήθος Αθηναίων συγκεντρώθηκε στην πλατεία για να πανηγυρίσει την έξωση του Όθωνα. Μετά τη δοξολογία, ο πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης Δημήτριος Βούλγαρης απευθύνθηκε προς τους συγκεντρωμένους. Ανάμεσα σε άλλα ακούστηκαν και τα εξής: «Ας ορκισθώμεν επί της πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της “oμονοίας” όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις».
* Κατά την περίοδο της βασιλείας του Γεωργίου A΄ (τέλη του 19ου αιώνα) η πλατεία ευπρεπίστηκε και δεντροφυτεύτηκε.
* Το 1877 φωτίζεται με λάμπες φωταερίου.
* Το 1880 γίνεται αφετηρία του ιπποσιδηροδρόμου.
* Το 1895 δημιουργείται ο σταθμός του τρένου Αθηνών - Πειραιώς.
* Το 1930 γίνεται κυκλική. Κατασκευάστηκαν τότε στο κέντρο της περίπτερα για τους ανθοπώλες και λειτούργησε ο νέος σταθμός του ηλεκτρικού τρένου. Έκτοτε άρχισε να αποκτά περισσότερο εμπορικό χαρακτήρα και να αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της Αθήνας για τους κατοίκους της επαρχίας που έρχονταν στην πρωτεύουσα.
* Και κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον: στις 15 Οκτωβρίου 1954 άρχισε η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου, με την κατασκευή μιας υπόγειας πλατείας με τράπεζες, καταστήματα και ταχυδρομείο, αλλά και με τις πρώτες κυλιόμενες σκάλες. Τότε απέκτησε και τις Μούσες, εννέα αγάλματα πάνω σε κίονες ιωνικού ρυθμού, προκειμένου να καλυφθούν οι αεραγωγοί του τρένου.
* Η μεγάλη αναδιάταξη της πλατείας έγινε το 1960, όταν ξηλώθηκαν τα τραμ και άλλαξε η φυσιογνωμία της. Ο χώρος της περιορίστηκε αισθητά και στο κέντρο της κατασκευάστηκε ένα σιντριβάνι.
* Μεταγενέστερα άλλαξε πολλές φορές. Η τελευταία αλλαγή της ήταν με την εγκατάσταση του γυάλινου «Δρομέα», έργο του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου, που πήρε τη θέση του σιντριβανιού το 1988, ώσπου μετεγκαταστάθηκε μπροστά από το Χίλτον, λόγω της έναρξης εργασιών του μετρό στην πλατεία.
* Με την πάροδο των χρόνων η πλατεία γνώρισε πολλές μετατροπές, αλλά πάντα διατηρούσε το κυκλικό της σχήμα. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας της ανακαίνισης, που έγινε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004), οι επαΐοντες κατάφεραν να τετραγωνίσουν τον κύκλο! Μια αλλαγή που άλλαξε τις συνήθειες μιας ζωής για τους Αθηναίους, καθώς οι κυκλοφοριακές μεταρρυθμίσεις που επέφερε ο τετραγωνισμός της πλατείας ήταν τεράστιες. Σήμερα η πλατεία Ομονοίας –αυτή που στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν από τις πιο κεντρικές και όμορφες περιοχές της Αθήνας, με μεγάλα και καλά ξενοδοχεία, όπως το «Μπάγκειον» και το «Μέγας Αλέξανδρος», με πολλά καφενεία και κέντρα διασκέδασης– έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε οδικό κόμβο κι έχει αποκοπεί από την ιστορία της.
Η σημερινή της μορφή οφείλεται σε ένα συνολικό πρόγραμμα που εφαρμόστηκε υπό τον συντονισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ και εκπονήθηκε από την εταιρεία Αττικό Μετρό, την Εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων, τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων και τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας. Επί τη αναμορφώσει της πλατείας, το 2001, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης είχε πει: «Η Ομόνοιαθέλουμε να διατηρήσει αυτό που έχει,δηλαδή να είναι ένας χώρος επικοινωνίας,ένας χώρος ζωντανός,ένας τόπος πολιτισμικής αλλά και διαταξικής αναφοράς». Πώς ακριβώς το εννοούσε αυτό, κανείς δεν ξέρει...

Δρόμος από αίμα γεννά τον πλούτο του κόσμου (μην τρομάζεις…είναι απλά ο ελεύθερος χρόνος σου)

Μια αναφορά με αφορμή «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» (1906) του Πώλ Λαφαργκ.

«Η δουλειά απορροφάει όλο τον χρόνο και δεν αφήνει περιθώριο για την Πολιτεία και τους Φίλους.» Ξενοφώντας

Νευρικές κινήσεις και σπρωξίματα. Στριμωγμένοι σα σαρδέλες στο κουτί της μαζικής μεταφοράς τους. Το ελάχιστο οξυγόνο.
Εκείνη η μέρα ξεκίνησε στις έξι και τέταρτο το πρωί. Στο τρένο. Στο μετρό. Στη στάση του Λεωφορείου. Έξω βρέχει και κάθομαι στο τελευταίο βαγόνι του συρμού προς Πειραιά. Τα μάτια μου τσούζουν και νυστάζω. Απέναντι μου ένας μεσήλικας με μια πορτοκαλομπλέ φόρμα ακουμπά το γερμένο του κεφάλι πάνω στο παράθυρο. Εργάτης μάλλον σε εργοστάσιο. Έχει αποκοιμηθεί. Σε λίγο θα πρέπει να κατέβει αλλά αν δεν τον σκουντήξει κάποιος θα συνεχίσει να ονειρεύεται καθιστός.
Βρέχει και δε κρατώ ομπρέλα. Κόσμος ανεβοκατεβαίνει το δρόμο πάνω, κάτω σα τρελός. Άδεια βλέμματα στραμμένα στο κενό. Κάποιοι περπατάνε με σκυφτό το κεφάλι. Ο αυτόματος πιλότος θα τους οδηγήσει στον τελικό τους προορισμό. Σε λίγο κάποιοι θα κάθονται πίσω από το μικρό ή μεγάλο γραφείο τους, κάποιοι άλλοι θα στέκονται όρθιοι για το υπόλοιπο μισό της μέρας, θα εξυπηρετούν πελάτες, θα δέχονται και θα δίνουν προσταγές, θα σκύβουν το κεφάλι, θα λένε ψέματα, θα χάνονται μέσα σε ανούσιους κουραστικούς διαλόγους. Τα πρόσωπά τους είναι χλωμά και τα μάτια τους κόκκινα πρησμένα. Οι γυναίκες ξέρουν να τα κρύβουν καλά κάτω από το σκληρό μέικ απ τους. Αγορασμένα καλλυντικά μαζικής κατανάλωσης από υπέρ μεγέθη καταστήματα. Γυναίκες εργαζόμενες, μητέρες εργαζόμενες. «…Μαραμένα λουλούδια ξεθωριασμένα χρώματα με νερωμένο αίμα, με χαλασμένο στομάχι με ξεχαρβαλωμένα μέλη! Δε γνώρισαν εύκολα τη μεθυστική ηδονή ούτε μπορούν ποτέ να διηγηθούν χαρούμενα πως «έσπασε το κοχύλι τους»… μας λένε ότι η εποχή μας είναι ο αιώνας της δουλειάς. Στην πραγματικότητα είναι ο αιώνας της θλίψης, της αθλιότητας και του ξεπεσμού...». Αυτά είναι λόγια γραμμένα για τις γυναίκες των αρχών του εικοστού αιώνα. Ίσως να μην είναι τόσο σκληρές οι συνθήκες σήμερα γι’ αυτές, όμως ο χρόνος σβήνεται μέσα στην καθημερινή ρουτίνα της εργασίας, αφήνοντας στο πέρασμα του ρόζους σε κουρασμένα χέρια, φλεβίτιδες σε κουρασμένα πόδια, εγκεφαλικά σε κουρασμένα μυαλά και εμφράγματα σε κουρασμένες καρδιές.
Ο ελεύθερος χρόνος. Ο χρόνος για την προσωπική ολοκλήρωση, κλεμμένος και ο κλέφτης δεν καταζητείται.
Σε λίγο θα στηθώ ανάμεσα σας και θα πω το ποίημα. Θα φορέσω και σήμερα το χαμόγελο μου, θα αρχίσω τις ερωτήσεις στον άνθρωπο που θα συναντήσω θα προσπαθήσω να δείξω πως με ενδιαφέρει αυτό που με αφήνει παντελώς αδιάφορη. Θα το κάνω γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Κι αν κάποιος μου κλείσει το δρόμο την ώρα που βιάζομαι να φτάσω στο ραντεβού μου θα θυμώσω, θα γκρινιάξω και ίσως βρίσω τον περαστικό που κατά λάθος θα με εμβολίσει με την ομπρέλα του. Θα δείξω τα δόντια μου κι ας το μετανιώσω μετά.
Κοιτάζω μέσα στα μάτια του Τάκη. Μαύροι κύκλοι. Μπηγμένα μέσα στο στρογγυλό, αδυνατισμένο του πρόσωπο σχεδόν δε φαίνεται πως υπάρχουν στη θέση τους. Ξενυχτισμένος εδώ και μέρες προσπαθεί να τα καταφέρει με τις δυο δουλειές. Μόλις ξέκλεψε ένα πεντάλεπτο ν’ ακούσει την αγαπημένη του μουσική πριν αρχίσει πάλι την παρακολούθηση του επιβλητικού κτηρίου. Πρέπει να πληρωθώ τον μισθό μου κι αυτό μου κοστίζει σε χρόνο και χώρο καθώς το λογιστήριο απέχει από την εταιρία. Κι αφού το κάνω διαπιστώνω τα μικρά κέρδη που καταθέτω στην τράπεζα και τις μεγάλες ζημιές μου. Όλα κοστίζουν σήμερα όταν θα βγεις στο δρόμο. Η καραμέλα που ζήλεψες, η τυρόπιτα που λιγουρεύτηκες, το νερό που θα πιεις, η καλημέρα που θα σου πει ο διπλανός. Αν κι αυτή μπορούσε να κοστολογηθεί θα λέγαμε καλημέρα και θα ζητάγαμε ένα ευρώ πίσω. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που σου τη λένε γιατί πληρώνονται. Οχτώ με δώδεκα ώρες καθημερινά. Για να επιβιώσεις εσύ και να πλουτίζει ο νωθρός εργοδότης σου.
Κατευθυνόμενη ανθρώπινη μάζα, για να γεμίζει δρόμους, μέσα μεταφοράς, καταστήματα υποδημάτων κι ένδυσης, χώρους μαζικής εστίασης, χώρους διασκέδασης, ξενοδοχεία, σούπερ μάρκετ. Μερικοί το λένε ποιότητα ζωής. Κάποιοι το ονομάζουν βιομηχανία μαζικής κουλτούρας (Αντόρνο-Χορκχάϊμερ). Ό,τι κερδίζεις το δίνεις πίσω.
Σ’ αυτήν την πόλη οι πολυκατοικίες είναι ψηλά χτισμένες για να μη βλέπουμε τον ήλιο. Γκρι μουντάδα και βρωμιά στους δρόμους. Μοναξιά κι ανοησία συνυπάρχουν μέσα στα ατομικά κλουβιά που ονομάζουμε διαμερίσματα. Όταν βραδιάζει όλοι σαν τα ποντίκια κλείνονται στη φάκα τους, νοσώντας με τον μικροαστισμό της εμπριμέ πιτζάμας, τρώγοντας ότι πιο βρώμικο υπάρχει μπροστά στο βόθρο της εικονικής πραγματικότητας της τηλεόρασης. Ο πολιτισμός. Ο ανθρώπινος πολιτισμός. Είναι αυτός που μάλλον διακρίνω στην ανυπαρξία της ανθρώπινης ζεστασιάς, στα παγωμένα βλέμματα, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στις συρμάτινες κεραίες των πολυκατοικιών που σουβλίζουν το φεγγάρι, στα τσιμεντένια σπίτια μας, στην προστασία του πολύτιμου εγωισμού μας. Σε μια εποχή που υπάρχουν τα πάντα, που όλα πωλούνται και αγοράζονται τρέχουμε για να προλάβουμε, να πιάσουμε αυτό που κάποτε λεγόταν αμερικάνικο όνειρο. Ροζ δωματιάκια με πουπουλένια στρώματα. Γυμνά πανέμορφα γυναικεία κορμιά σε στριπτιτζάδικα, με τόνους από άρωμα λικνίζονται μπροστά στα λάγνα βλέμματα των εραστών αναζητώντας τα όσα θα πληρώσουν για λίγα λεπτά ευτυχίας. Όλα είναι εδώ στα πόδια σου. Βλέπεις τα πάντα μα δε μπορείς να έχεις τίποτα. Το καρότο μπροστά και συ ο γάιδαρος που τρέχεις να το φας. Και δεν είναι κάτι καινούριο. Το ξέρεις. Και αν δε θέλεις να διαλέξεις το παιχνίδι αυτό, ίσως βγεις ο χαμένος εδώ σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο της καθολικής υστερίας.

«..Γιατί όποιος δίνει τη δουλειά του μ΄ αντάλλαγμα το χρήμα, πουλιέται και υποβιβάζει τον εαυτό του στην τάξη των δούλων...»

(Κικέρων, Περί Καθηκόντων 1, μ.2, κεφ.42).