....Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ;

Κι αν αυτή συνεχίζεται όπως συνεχίζει το νερό να τρέχει στο ποτάμι και η κυκλοφρία να μη διακόπτεται σε μια συμπαντική και χαοτική ολότητα, η μνήμη που στέκεται και η καρδιά πότε σταματά να χτυπά;

αίμα, αίμα, αίμα
παντού, παντού,
τα σφαγμένα μωρά κι ο λαιμός που η φωνή μέσα του κρύβεται και δε μπορεί να βγεί..

τίποτα
τίποτα
τίποτα



Χαιρετισμός


Χαίρε ερημιά που μετριέσαι με χρωματιστές ζακέτες, ριγμένες ανάσκελα σε φθαρμένα ψάθινα καθίσματα

Χαίρε βρώμικο υπνωτήριο, ξινισμένο σεντόνι, αλλοπρόσαλλα κεφάλια, που ξυρίζετε γουλί τη νύχτα, ξηλώνοντας τις σαπισμένες ραφές του κρανίου.

Χαίρε συντροφική αντλία ήχου που κρύβεσαι χρόνια στη μασχάλη μου, σκεφτόμενη κάποια μέρα, να δραπετεύσουμε μαζί, μέσα από τις κορνίζες του τοίχου.

Χαίρε καπνισμένο καυσόξυλο αδιέξοδο παραθυριού που στις κοιλάδες σου φωλιάζω τις τύψεις μου, με κάμποσα περισευάμενα κέρματα στη δεξιά παλάμη

Χαίρε ημέρα υγρή, περιστρεφόμενη πόρνη, που χρόνια αυνανίζεσαι στα κεντρικά μπουρδέλα του κράτους.

……

Χαίρε καπνισμένη κατσαρίδα, που περιφέρεσαι στη σκοτεινή μου τρώγλη ακολουθώντας με στο σκαλοπάτι που με σέρνει στην τελευταία κλειδαρότρυπα του κόσμου.

Χαίρε ομίχλη που με σκέπασες και έζησα αιώνες κρυμμένος στα στενά πόμολα από διάφανες ερημωμένες πόρτες.

Χαίρε νεκρέ που περιμένεις σκύμνος στο ψυγείο καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα, διχαλωτό σπιρτόξυλο που κατουράς τον ασβέστη του θεού, που αυνανίζεσαι και κοιμάσαι στις δημόσιες τουαλέτες.

Χαίρε λαστιχένια σκέψη που αγυρτεύεις πίσω από τους ξύλινους πάγκους των PUB των Εξαρχείων-Βιτόφσκι, Αίτνα, Ίντριγκα, Ιπποπόταμο, Da-Da- με κείνο το δίβουλο χαμόγελο κρυμμένο κάτω από την τέλεια σήψη της αβύσσου.
………………


Χαίρε μνήμη αφημένη στη μεριά τα νότιας σκίωσης, με τον ιδρώτα ολονυχτίς συλεγμένο στο βυθό της θάλασσας και στη γραμμή των άστρων..


"Τζωρτζ Ροντιλβα
εκδοσεις ΥΠΟΓΕΙΟ"



[...]
Χτυπωντας με λυσσα
τους χιονινους κροταφους του μυαλου
κατεβαινουμε με βουερη σιγη
(...)
φωναζοντας βοηθειααααα
Με την ηδονικη παραταση των φωνηεντων
που καρφωνονται λαιμαργα στις σαρκες μας
(...)
Τριβοντας τα χερια μας στις μαλλινες τσεπες
και τη ζωη μας στα φαιδρα ημερομησθια

[...]
που πινανε ησυχοι
απελπισμενοι
και βουβοι
εχοντας ενα τεραστιο φιδι στον κορφο τους
να τους ρουφα αιμα απο μια εξεχουσα
φλεβα
"αυτοι ειναι δικοι μας ανθρωποι"
συλογιστηκα.
[...]
"Ξεκιναμε" ειπε και κατεβηκαμε
στους υπογειους διαδρομους
αυτος καπνιζε λαιμαργα τα μακρουλα του
νυχια
και γω κρατουσα προσεχτικα τη γυαλα
του μηδενος στο χερι
[...]
εβρεχε,
και σταθηκαμε στην ουρα του παλιου
κινηματογραφου
πετωντας τις σαρκες μας στις πλουμιστες
ρεντικοτες του πληθους,
[...]
υποκλιθηκαμε χειροπιαστα
και ρωτησαμε ευγενικα το δημαρχο
τι ωρα συνηθιζει περιπου ν' αυτοκτονει και
να ξαναγιενιεται,
αυτος επεμενε να μας κανει αγαλματα
-ιδρωκοπημενα αγαλματα-
να 'ρχονται οι καστορες τ' απογευμα
να μας κολουν τσιχλες στο ματωμενο
στομα
[...]
εκεινος αρνηθηκε και προχωρησαμε
[...] στο υπογειο καπηλειο
με τη θηλεια σαπουνισμενη στο κεντρο
του ταβανιου,
[...]
αυτος εκει
χρονια τωρα ισχυριζεται
οτι υπαρχει αναγκαιοτητα
να εξελθη του δωματιου
-απο τη δινη
των οριοθετημενων
διαστασεων-
και τοσα χρονια παλι
γραφει με καθαρα γραμματα
στον τοιχο
τους απογευματινους του
θανατους


"Τζωρτζ Ροντιλβα
εκδοσεις ΥΠΟΓΕΙΟ"

ΔΕ θέλω να αλλάξω σελίδα, θέλω να αφουγκραστώ τη θλίψη του κόσμου, να νίωσω τον πόνο, να αναζητήσω τη λύτρωση..