Αμοργος..κι άλλο...κι άλλο

Ρίγανη στρωμένη σε πλακόστρωτα καλντερίμια.Η χώρα στέκεται περήφανη στο οροπέδιο που σχηματίζεται. Πίσω της κοιμάται ο ήλιος.
Όταν το σύννεφο θέλει να φιλήσει τη γη ταξιδεύει στην Αμοργό.
Σα στεφάνι που τυλίγεται γύρω από τα ασβεστωμένα σπίτια.
Εδώ έχει πάντα δροσιά.Ακόμα και το καλοκαίρι..

Ο ήλιος κόκκινος πέφτει μέσα στη θάλασσα..Ο ουρανός γίνεται μωβ και οι ροζ βουκαμβίλιες σχηματίζουν αστερισμούς.
Ησυχία που απλώνεται παντού.Το χωριό αυτό έχει κατοικους;
Γιατι δεν τους ακούω.
Ωρες ολοκληρες.Στα καφενεία και στα παγκάκια.
Το πέρασμα του χρόνου σημάδια αφήνει στα πολυκαιρισμένα του
ρούχα που είναι ξεπλυμμένα από την αλμύρα της θάλασσας.
Και μια βαθιά ρυτίδα που σχηματίζεται στο μαυρισμένο πρόσωπό του
μαρτυράει εμπειρίες.
Χρυσάφια γεμίζουν τα μάτια μου
από τις ηλιαχτίδες
και θέλω να βουτήξω τα πόδια μου
στην παγωμένη θάλασσα.
και μέσα στην άμμο
φτάνωνοντας στο κέντρο της γης
θα νιώσω τη ζέστη και τη θαλπωρή
όμοια με αυτή που νιώθει το έμβρυο
στην κοιλιά της μάνας
Η μαργαρίτα στο στήθος σου
η παπαρούνα στα μαλλιά μου
κι η πασχαλιά που άνθισε στα χείλη σου.



Ο δρόμος της επιστροφής
είναι ο δρόμος του γυρισμού
κι ο ταξιδιώτης κοιμάται πάνω στα κύμματα
κι ονειρευεται με ανοιχτά τα μάτια
μολις φτάσει στον τόπο που θέλει να ξεχάσει...