Ψύχρανε ο καιρός, ήρθανε και οι πρώτες σταγόνες φέρνοντας μαζί τους το Φθινόπωρο, τα σχολεία άνοιξαν για άλλη μια χρονιά και η κίνηση στους δρόμους επανήλθε στον κανονικό της ρυθμό.

Σα να μην άλλαξε τίποτα και σαν να αλλάξανε όλα.

Το άδειο διαμέρισμα γέμισε πάλι από σκιές..

Και τα αδιέξοδα επανήλθαν,

η σκέψη που πήρε σάρκα και οστά και με επισκέφθηκε ένα

βράδυ αναπάντεχα

μα και κάπως προμελετημένα γίναν όλα,

δυό φθινοπωρινά βιαστικά φιλιά

και μια ανάσα σε δυο σώματα,

με ταχύτητα φωτός προσπέρασε

την τεχνητή αϋπνία

κάτω από ασυντόνιστες κινήσεις,

ξεδιάντροπες, γυμνές και παραπεταμένες

στον ρυθμό μιας ακανόνιστης μελωδίας

αντικατοπτρισμοί της επιθυμίας

οι φόβοι της μέσης ηλικίας

και σε άφησα να πλέεις στη 

λιμνοθάλασσα μου 

προσπαθώντας σφιχτά να σε κρατήσω

τινάχτηκες αλλά εγώ δεν ενιωθα τίποτα πλέον

ακόμα κι αν εσύ άκουσες το αντίθετο από τα χείλη μου,

μέχρι που ήρθε η αυγή και μας βρήκε τυλιγμένους στα μαύρα σεντόνια μου.....