Μάυρα Τριαντάφυλλα


Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, η ανεργία, η ακρίβεια κι όλα αυτά τα αρνητικά γεγονότα που σαν ομπρέλα ανοίγονται πάνω από τα κεφάλια μας, όμως τον τελευταίο καιρό, οι άνθρωποι μου φαίνονται πιο σκυθρωποί. Κρύβουν τα πρόσωπά τους, στους ψηλούς μαύρους γιακάδες των παλτών τους. Σα μυρμήγκια γεμίζουν τους δρόμους, σχηματίζουν πορείες. Φορούν στολή, στα ίδια χρώματα. Γκρι, μαύρο, καφέ..Παντελόνι Τζιν, μαλλιά ξεβαμμένα, λαδωμένα, νύχια σπασμένα, ευκαιριακά μακιγιαρισμένες γυναίκες…ταλαιπώρια, ταλαιπώρια..Δεν τους ακούς, όμως αυτό μαρτυρούν οι ρυτίδες έκφρασης στα πρόσωπά τους. Βλέμματα στραμμένα στο έδαφος κι όχι στον ουρανό. Βλέμματα στραμμένα στο κενό. Κρυμμένα πίσω από γυαλιά ηλίου. Κι όμως είναι ακόμη Χειμώνας. Μια απέραντη ησυχία που αναστατώνεται από τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων και τους ανθρώπινους βηματισμούς πάνω στο πεζοδρόμιο. ..Μια πόλη βουβή κι ανάμεσα τους ψυχές από άλλες χώρες, εξωτικές, με πολύχρωμα ρούχα και οσμή μπόχας τριγυρίζουν σαν φαντάσματα κι αράζουν σε πλατείες και ταξιδεύουν μέσα σε λεωφορεία στοιβιασμένοι στις πίσω θέσεις, που κανείς δεν πλησιάζει..Δε βλέπω χαμόγελα, νεανικά χαμόγελα, φωνές κοριτσιών κι αγοριών στην εφηβεία. Θάφτηκαν πίσω από πλημμύρες αίματος και βίας, πνίγηκαν στο ατέρμονο άγχος τους για το μέλλον…

Τζίνα