Το φευγιό



Η καρδιά χτυπάει δυνατά.
Οι παλμοί τρέχουν.Τρέχουν σαν τα δευτερολεπτα..
Κι εγώ τρέχω.Σα τρελλή.
Το ψέμμα. Η αλήθεια.
Η αφορμή.
Τα ματια σου παγωμένα.
Το βλέμμα σου καρφωμένο.
Το σώμα ακίνητο.
Ούτε μια απορία στο πρόσωπό σου.
Ούτε μισή ρυτίδα.
Πίστευες πως θα μενα μαζί σου.
Εκείνη τη νύχτα;
Η μήπως για πάντα;
Γρήγορα έδεσα τα κορδόνια στα αθλητικά βρώμικα παπούτσια μου.
Το μικρομέγαλο κορίτσι των 30 με τα αθλητικά παπούτσια και την φούτερ μπλούζα.
Θα μπορούσα να είμαι γύρω στα 16 κι εσύ δυο χρόνια πιο μεγάλος.Πιο μικρός δε ξέρω.
Τα φόρεσα.
Εκλεισα την πόρτα.
«Που πάω;» σκέφτηκα.
Ο δρόμος προς την ελευθερία.
Επέστρεψα.
Πέντε φράγκα για το ταξί.
Ηθελα να πληρώσεις το φευγιό μου.
Εστω και με τα πέντε κωλο ευρώ σου.
Εσύ για πόσα αργύρια;
Για πόσα με πρόδωσες;
Ιούδα..
Η πόρτα έκλεισε..
Κατεβηκα τα σκαλιά γρήγορα.
3 μετά τα μεσάνυχτα..
κι ούτε που γύρισα να κοιτάξω πίσω...