Το τελευταίο...

Ολοκλήρωση.Βάλσαμο.Σα μέλι που γλυκαίνει τη γεύση και τον λαιμό. Μέσα στο τσάι.
Μέλι πάνω στις πληγές μου.
Σαν το χρώμα των ματιών σου. Όταν κοιτάζω μέσα τους χανομαι.
Για μια στιγμή τα ξέχασα όλα. Έστω για όσο έκατσες δίπλα μου.
Τους βρυκόλακες τους κλείδωσες μέσα στο ντουλάπι και το κλειδί το πήρες μαζί.
Μου αρέσει να ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μου αρέσει να μυρίζω τα φρεσκοπλυμμένα σου ρούχα.
Μου αρέσει όταν μου λές ότι μ αγαπάς πολύ.
Κι εγώ το ίδιο.
Είσαι η όαση μέσα στην ερημο του δικού μου πλανήτη. Σε μια γωνιά του γίνεσαι ο πράσινος κήπος μου. Εδώ έχει πάντα ήλιο κι όταν κρυώνω μπορώ να κρύβομαι..

Η ημέρα της επιστροφής των αντικειμένων

Ρούχα κρυμμένα στα ντουλάπια,μικροαντικείμενα κι ενα μικρό flashaki. Όλα σε μια σακούλα χάρτινη.Ωραίο περιτύλιγμα.
Κάθομαι σε τούτη την καρέκλα και περιμένω.
Να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας.
Μια βόλτα.
Μια ανταλλαγή.
Δικά μου.
Δικά σου.
Τι θα μου πεις;
Τι θέλεις να μου πεις;
Αφού μου τα πες όλα.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.
Περιμένω στην καρέκλα.
Καρφωμένη.
Η μέση μου με πονάει.
Η ώρα περνάει.
Δε θέλω να σηκωθώ.
Η καρδιά μου χτυπάει κι οι παλμοί μου αυξάνονται.
Κενό..
Αχαρη μέρα.Συνεφιασμένη.
Πονάω.
Κρανίου τόπος η καρδιά μου.
Φύλλα πεσμένα.
Και κάτι ξερά χόρτα φυτρώνουν στην ανυπαρξία.
Ο ήλιος που θα βγει.
Η άνοιξη που μυρίζει..
Τα σκουπίδια στο δρόμο.
Εσύ που ανεβαίνεις την ανηφόρα και σε βλέπω απ το μπαλκόνι
Μ αυτά τα ανάκατα μαλλιά.
Σε λίγο θα χτυπήσεις το κουδούνι
Κι εγώ δε θα χω τίποτα να σου πω.
Τώρα θα ακούσω.....

Χωρισμός

Λένε πως όταν κάποιος χωρίζει αναγκαστικά περνάει από κάποια στάδια.
Στην αρχή νιώθει την απώλεια. Όπως όταν πεθαίνει κάποιο οικείο πρόσωπο.
Μετά έρχεται ο θρήνος..
Μετά τον θρήνο για λίγο έρχεται λιακάδα.
Υστερα πάλι τα σύννεφα.
Το κατηγορώ.
Θυμός μετά.
Θυμός απέναντι στον εαυτό.
Στον άλλον.
Μετά έρχονται οι αλλαγές.
Η καθημερινότητα.
Η νύχτα.
Η επόμενη μέρα.
Το πέπλο της μοναξιάς που σε σκεπάζει σα σεντόνι.
Μετά το ξέσπασμα.
Το ποτό. Το ξόδεμα.
Οι παρέες.
Το σεξ για το σεξ.
Τα λεφτά που χάνουν την αξία τους.
Οι νέοι υποψήφιοι εραστές που αφήνουν τα βιογραφικά
Τους δίπλα με τα νούμερα των τηλεφώνων τους.
Οι πρώην.
Πόσο σε αγάπησαν κι αυτοί.
Το χάδι.
Η αγκαλιά..
Το κράτημα
Κι η πτώση...
Αργεί πολύ η ελευθερία;

Η Ανατομία ενός ματιού

1,2,3,4,5,….

Μετράει τους σπασμούς του ματιού του.Δεν έχει κάτι άλλο να κάνει..

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο...
Αν δεν τρέξει δάκρυ αυτός είναι ο μοναδικός υποσυνείδητος τρόπος λίπανσης και διατήρησης του ανθρώπινου οφθαλμού σε άριστη λειτουργία..
Πάει καιρός από τότε που έκλαψε τελευταία φορά.

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο..Η ίριδα γυρνάει δεξιά κολλημένη αιώνια πάνω στον θάλαμο του ματιού..και η κόρη μικραίνει απ το πολύ φως..

Ανοίγει κλείνει βλέφαρο..
Αναστεναγμός και γύρω μαζαεύονται σύννεφα..Πράσινη καταιγιδα θα ποτίσει το διψασμένο σώμα..

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο..Αρχίζει να βλέπει..Στέκεται μπροστά χαζεύοντας τους πολύχρωμους κεραυνούς..

Βροχή που πέφτει με μανία..Που βρέχει τα πάντα..Ό,τι έχει ξεραθεί..
Παρατηρεί..Πράσινες σταγόνες στέκονται ολοστρόγυλλες στο άχρωμο σώμα του..
Πάει καιρός που έμεινε έτσι παγωμένος..Να στέκεται όρθιος στα δυο του πόδια..
Μόνο τα βλέφαρα κινούνται..
«Όταν το ανδρόγυνο χωρίστηκε απ τον κεραυνό έμεινε μισό, αναζητώντας μέσα στο χρόνο το άλλο του μισό..», σκέφτηκε για λίγο και ακούμπησε τη μεγάλη πληγή στο πίσω μέρος της πλάτης του.
Περιμένει να περάσει η καταιγίδα..Μέχρι τότε το σώμα του μένει κερωμένο..Έχει χάσει τη φυσικότητά του..Το χρώμα του..Τα χείλη αφυδατώνονται..Το δερμα ξεφλουδίζει.
Η πρασινη βροχή μπορεί να είναι η σωτηρία του.Μπορεί και να τον τσουρουφλίσει...Τα φτερά του θα λιώσουν σαν του Ικάρου αν τολμήσει να στραφεί προς τον ήλιο..

Ανοίγει-κλείνει βλέφρο..
Σημαδι ζωής στο σώμα η αναπνοή που φουσκώνει την κοιλιά του..
Χείλη σφραγισμένα, επτασφράγιστα...
Περιμένοντας λίγο πριν το τέλος τον Από μηχανής Θεό..
Θα κλείσει τις πληγές στην πλάτη;
Θα κοιτάξει χωρίς φόβο τον ήλιο;
Η πράσινη καταγίδα θα γίνει χρυσή ηλιαχτίδα;
Γλυκά θα φιλήσει το πρόσωπό του;
Και θα πάρει χρώμα και ζωή το σώμα του;..
Θα γίνει πάλι άντρας;
Θα γίνει πάλι γυναίκα;..

Το φευγιό



Η καρδιά χτυπάει δυνατά.
Οι παλμοί τρέχουν.Τρέχουν σαν τα δευτερολεπτα..
Κι εγώ τρέχω.Σα τρελλή.
Το ψέμμα. Η αλήθεια.
Η αφορμή.
Τα ματια σου παγωμένα.
Το βλέμμα σου καρφωμένο.
Το σώμα ακίνητο.
Ούτε μια απορία στο πρόσωπό σου.
Ούτε μισή ρυτίδα.
Πίστευες πως θα μενα μαζί σου.
Εκείνη τη νύχτα;
Η μήπως για πάντα;
Γρήγορα έδεσα τα κορδόνια στα αθλητικά βρώμικα παπούτσια μου.
Το μικρομέγαλο κορίτσι των 30 με τα αθλητικά παπούτσια και την φούτερ μπλούζα.
Θα μπορούσα να είμαι γύρω στα 16 κι εσύ δυο χρόνια πιο μεγάλος.Πιο μικρός δε ξέρω.
Τα φόρεσα.
Εκλεισα την πόρτα.
«Που πάω;» σκέφτηκα.
Ο δρόμος προς την ελευθερία.
Επέστρεψα.
Πέντε φράγκα για το ταξί.
Ηθελα να πληρώσεις το φευγιό μου.
Εστω και με τα πέντε κωλο ευρώ σου.
Εσύ για πόσα αργύρια;
Για πόσα με πρόδωσες;
Ιούδα..
Η πόρτα έκλεισε..
Κατεβηκα τα σκαλιά γρήγορα.
3 μετά τα μεσάνυχτα..
κι ούτε που γύρισα να κοιτάξω πίσω...