Ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο μου ήρθε στο μυαλό μια εργασία που είχα εκπονήσει ως φοιτήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας με θέμα την Ομοφυλοφιλία και τον Κοινωνικό Αποκλεισμό. Δεκάδες άρθρα και πολλά κιλά μελέτης, γύρω από το ομοφυλοφιλικό ζήτημα, την κατασκευή του φύλου, της ταυτότητας και του κοινωνικού ρατσισμού σε μια προσπάθεια κατανόησης της διαφορετικότητας. Μιας διαφορετικότητας που έχει να κάνει καθαρά με την επιλογή του ατόμου με ποιον θα μοιραστεί το κρεββάτι του. Αυτό όμως που τρομάζει τελικά δεν είναι το κρεββάτι, αλλά το ζευγάρι, ένα ζευγάρι από δυο θετικά ή αρνητικά πρόσημα, που δε θα οδηγήσει στο πρότυπο της οικογένειας και δε θα ικανοποιήσει τον αναπαραγωγικό του ρόλο, συνεπώς δε θα μπορέσει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο νέα χέρια παραγωγής και άρα ένα τέτοιο δυσλειτουργικό ζευγάρι δεν έχει λόγο ύπαρξης σε αυτή την κοινωνία. Και μπορεί αυτό να φαίνεται σε κάποιους ένα τραβηγμένο σενάριο αλλά ειλικρινά πέρα από τον ψυχαναλυτικό λόγο του καθρεπτισμού ίσως του ενός στον άλλο μιλώντας για άτομα του ιδίου φύλου, δε βρίσκω κάποιο άλλο λόγο που η γκέι κοινότητα χρόνια τώρα έχει υποστεί τον ρατσισμό και την κατακραυγή σε όλο της το μεγαλείο.
Από τη δεκαετία του ΄60 που άρχισαν να "βγαίνουν από την ντουλάπα" οι ομοφυλόφιλοι και να δηλώνουν ανοιχτά την ταυτότητά τους μέχρι σήμερα, σίγουρα έχουν γίνει κάποια βήματα προς τον σεβασμό στην επιλογή της σεξουαλικής ταυτότητας, με την ίδια την κοινωνία να εμφανίζεται με μια μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ωστόσο ακόμα ακούμε μέρος του πληθυσμού όταν αναφέρεται σε ομοφυλόφιλους να χρησιμοποιεί υβριστικό λεξιλόγιο και ακόμα και σήμερα σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την ομοφυλοφιλία ξεφτιλισμό των δύο φύλων και ντροπή. Και αυτά μπορεί να είναι απλά απόψεις, συμβαίνει όμως να είναι επικίνδυνες όταν γίνονται στάσεις ζωής. Στάσεις ζωής που με την σειρά τους, οδηγούν σε πράξεις και μάλιστα σε βίαιες. Και μπορεί πια να μην ξυλοκοπούνται γκέι και τρανσέξουαλ στα αστυνομικά τμήματα για τη σεξουαλική συμπεριφορά τους, πολλές φορές όμως στα στέκια και στα ψωνιστήρια, γκέι άνδρες πέφτουν θύματα ληστειών, βιασμών, δολοφονιών και βιαιοπραγιών από διάφορα ακραία στοιχεία που έχουν πάρει από μόνοι τους το βάρος στους ώμους τους να "ξεβρομίσουν" από ανώμαλους την κοινωνία μας!
Το κυνήγι των γκέι φυσικά δεν υπήρξε μονάχα στη χώρα μας, αλλά διεθνώς. Οι διαμαρτυρίες σε μορφή πορείας και γενικότερα η αντίσταση απέναντι στην κοινωνική καταπίεση με τον τίτλο GAY PRIDE, γεννήθηκε εν μια νυκτί έπειτα από ένα άγριο περιστατικό που σημειώθηκε σε ένα μπαρ της Νέας Υόρκης. Κι αν νομίζετε πως 40 χρόνια αντίδρασης είναι αρκετά για το γκέι κίνημα, τότε γελιέστε και ακόμη περισσότερο όταν στην Ελλάδα το GAY PRIDE έκανε την εμφάνισή του το 2005, έπειτα από αποτυχημένες προσπάθειες τη δεκαετία του 80.Τι να λέμε τώρα...
To περίφημο "STONE WALL"
Ήταν το 1969 στην Νέα Υόρκη όταν στο gay bar Stonewall Inn, υπήρξε εισβολή από βαριά οπλισμένους άνδρες των ειδικών δυνάμεων, με πρόφαση την παράνομη πώληση οινοπνεύματος, σε μια σειρά αλλεπάλληλων επιδρομών σε ανάλογα μπαρ της περιοχής κι ενώ η γενική παρενόχληση των ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ ατόμων είχαν καταντήσει ρουτίνα.Αλλά αυτή τη φορά, τα πράγματα δεν κύλησαν όπως νόμιζε η Αστυνομία.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τι υποκίνησε τη βία και ποιοι συμμετείχαν σε αυτήν, αλλά μερικά γεγονότα είναι βέβαια: Η αστυνομία παρέταξε τους 200 θαμώνες για έλεγχο στοιχείων. Επέτρεψε στους περισσότερους να φύγουν, ενώ έθεσαν υπό κράτηση το προσωπικό, καθώς και τρεις drag queen και δύο τρανσέξουαλ.Tο πλήθος στο δρόμο εξαγριώθηκε. Κάποιος πέταξε μια πέτρα στο παράθυρο και έπειτα δοχεία απορριμμάτων, μπουκάλια κτλ.
Όλη τη νύχτα μέχρι και την Κυριακή πρωί, μαζεύτηκε πολύ πλήθος μπροστά στο κατεστραμμένο μπαρ. Πολλοί γκέι νέοι εμφανίστηκαν για να διαμαρτυρηθούν, αλλά το έκαναν φιλώντας και χλευάζοντας την Αστυνομία. .
Τον επόμενο μήνα οι gay ακτιβιστές κυκλοφόρησαν φυλλάδια, απαιτώντας μια μαζική «συγκέντρωση για την ομοφυλοφιλική απελευθέρωση». Η συμμαχία που σχηματίστηκε από τη συνεδρίαση υιοθέτησε την ονομασία «Gay Απελευθερωτικό Μέτωπο» (Gay Liberation Front). Ανάμεσα στις διεκδικήσεις της ήταν να σταματήσει η παρενόχληση από την αστυνομία, η προστασία στον εργασιακό χώρο, η ανάκληση των νόμων περί σοδομισμού και η θέσπιση νομοθεσίας κατά των διακρίσεων. Ακολουθούσαν και άλλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και δημιουργήθηκαν οργανώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και λεσβιών σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θεωρήθηκε το πρώτο σύγχρονο gay κίνημα.Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιήθηκε η «πορεία για στο Stonewall» σε ανάμνηση του γεγονότος και συγχρόνως σαν διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των διακρίσεων και της βίας που ασκήθηκαν στους ομοφυλόφιλους, λεσβίες και τρανσεξουαλικούς της Νέας Υόρκης.
(Μια ωραία ταινία πάνω στο θέμα της γκέι υποκουλτούρας της εποχής είναι το Cruising με τον Αλ Πατσίνο το 1980 που εκτυλίσσεται στην Νέα Υόρκη).
Η Εξάπλωση της διαμαρτυρίας
Με τα χρόνια, η επέτειος απέκτησε εορταστικό χαρακτήρα, απλώθηκε αρχικά και σε άλλες αμερικανικές πόλεις και στη συνέχεια σε πολλές άλλες χώρες, κυρίως του δυτικού κόσμου, ενώ καθιερώθηκε η 28η Ιουνίου ως η Ημέρα Ομοφυλόφιλης περηφάνιας (Gay Pride Day). Για το λόγο αυτό τα περισσότερα gay pride ανά τον κόσμο διοργανώνονται συνήθως μήνα Ιούνιο.Στην Ευρώπη, τα Φεστιβάλ Pride υπολογίζονται σε πάνω από 150 με εκατοντάδες χιλιάδες κοινό και συμμετέχοντες. Πολλές παρελάσεις διατηρούν το πολιτικό και ακτιβιστικό τους χαρακτήρα, ειδικά σε προβληματικές περιοχές, όπως αυτή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης. Γενικότερα ο χαρακτήρας των πρώτων Gay pride ήταν σίγουρα πολιτικός, όμως όπως και κάθε τι που επαναλαμβάνεται εκφυλίζεται, έτσι και το GAY PRIDE στην πορεία του χρόνου, πήρε έναν πιο εμπορικό και φεστιβαλικό χαρακτήρα. Πολλοί ήταν εκείνοι που προβληματίστηκαν για την αναγκαιότητα διατήρησης ενός θεσμού που έμοιαζε πλέον να αποσκοπεί περισσότερο στον εντυπωσιασμό παρά στην προβολή αιτημάτων.
Παρ' όλα αυτά οι περισσότερες εκδηλώσεις κατάφεραν να αποκτήσουν θεσμική διάσταση μη περιοριζόμενες σε ατομικές πρωτοβουλίες, καθώς σε μεγάλο βαθμό υποστηρίχθηκαν από τις επίσημες δημοτικές αρχές των πόλεων και από πλειάδα κρατικών και μη κρατικών φορέων και οργανώσεων. Οι διοργανώσεις δεν ματαιώθηκαν ακόμη κι όταν υπήρξαν αντιδράσεις. Παρά την μεγάλη ανάπτυξη τους, τα Pride και ιδιαίτερα εκείνα μη-κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όπως αυτό της Αθήνας, συνεχίζουν να εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τη συμμετοχή και την εθελοντική προσφορά της γκεί-λεσβιακής κοινότητας και των συμμάχων της.
Ελλάδα
Τον Ιούνιο 2005 διεξήχθη για πρώτη φορά σε ανοιχτό, δημόσιο χώρο στο κέντρο της Αθήνας το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Athens Pride, με το σύνθημα: "Η Αγάπη, ο Έρωτας & η Ζωή αξίζουν σεβασμό". Όλη η διοργάνωση ήταν έργο μιας μικρής άλλα αφοσιωμένης ομάδας, αδέσμευτων μελών της Λεσβιακής, Γκέι, Αμφισεξουαλικής και Τρανσεξουαλικής (LGBT) κοινότητας της Αθήνας. "Δεν είχαμε ιδέα πόσοι και πόσες θα κατέβαιναν στη εκδήλωση, ή και πως θα αντιδρούσε το ευρύτερο κοινό. Όμως, το θετικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τα πιο τρέλα μας όνειρα!" δήλωσαν τότε οι εκπρόσωποι του ATHENS PRIDE.
Ήταν μια συλλογική προσπάθεια αν και ελαφρώς καθυστερημένη, να αποτυπωθεί μια πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, να πάψουν τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις και να υπάρξει ο σεβασμός στην ελεύθερη επιλογή της σεξουαλικής ταυτότητας έναντι της παράλογης ομοφοβίας.
Έπειτα από 5 χρόνια, στις 5 Ιουνίου η συμμετοχή του κόσμου στο ATHENS PRIDE έφτασε τους 6.000 κερδίζοντας τις εντυπώσεις και χαρίζοντας μια υπέροχη βραδιά σε όσους βρέθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το φετινό σύνθημα ήταν: "Είμαστε Παντού" και μαζί με αυτό ακολούθησε το παρακάτω μανιφέστο:
" Είμαστε τα αδέρφια σας και τα παιδιά σας. Κάποιες και κάποιοι από εμάς είμαστε και οι γονείς σας. Είμαστε συνάδελφοι και συνεργάτιδές σας. Είμαστε γείτονες και γειτόνισσες. Ζούμε μαζί σας, μοιραζόμαστε την καθημερινότητά σας. Ζούμε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Ηράκλειο, αλλά ζούμε και στο Μέτσοβο, το Σουφλί, την Ιστιαία και την Ιεράπετρα. Είμαστε έφηβοι κι έφηβες, είμαστε συνταξιούχοι. Ανήκουμε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Είμαστε κομουνίστριες, δεξιοί, ανένταχτες, αναρχικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλίστριες. Είμαστε και κομμωτές και οδηγοί νταλίκας, όπως είμαστε βουλευτές και μετανάστριες, καλλιτέχνες ή καθηγητές, αστυνομικίνες, στρατιωτικοί και αντιεξουσιάστριες. Είμαστε άνεργοι κι άνεργες, εργάτες κι εργοδότριες.
Μην ψάχνετε να μας βρείτε στον κατάλογο των προκαταλήψεων, κοιτάξτε μόνο δίπλα σας, γιατί είμαστε και δίπλα σας, γιατί Είμαστε παντού.
Συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι γύρω μας υπάρχουν πολλά άτομα που αισθάνονται κι αγαπάνε παρόμοια με εμάς. Μετατρέπουμε έτσι το καθεστώς φόβου κι ενοχής στον κοινωνικό μας περίγυρο και θεσμικών διακρίσεων από την πολιτεία σε δύναμη και διεκδίκηση, τόσο της ατομικής μας ευτυχίας, όσο και των συλλογικών μας αιτημάτων για ισότητα. Αυτή η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο και δυνατή:
Είμαστε παντού."
H Χριστίνα κατέβηκε στην πορεία και μας μετέδωσε την δική της εμπειρία αλλά και τις φωτογραφίες που πλαισιώνουν το άρθρο:
"Ήταν μια όμορφη γιορτή με ένα πιο όμορφο μήνυμα που θέλω να πιστεύω πως ακούστηκε και φέτος ακόμα πιο δυνατά. Περίπου 6.000 άνθρωποι με πολύχρωμα μπαλόνια, κάποιοι άλλοι με πλακάτ και πανό καταδίκαζαν τον ρατσισμό και υποστήριξαν τη διαφορετικότητα, πορευόμενοι ειρηνικά περήφανα, γεμάτοι θετική ενέργεια και χορεύοντας. Υπήρχαν κάποια άρματα με κοπέλες που χόρευαν και ξεσήκωναν τον κόσμο ακόμα και αυτούς που δεν διαδήλωναν. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Κλαυθμώνος, πέρασε από το Σύνταγμα, τα Προπύλαια και κατέληξε στο ίδιο σημείο εκκίνησης όπου και συνεχίστηκε η γιορτή με συγκροτήματα και τραγουδιστές που ήρθαν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Μάλιστα υπήρξαν και τραπεζάκια από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, από την Κύπρο αλλά και από κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας περνούσε το μήνυμά του πουλώντας βιβλία, δωρίζοντας εσώρουχα, μοιράζοντας ενημερωτικά φυλλάδια. Χαίρομαι που βρέθηκα κι εγώ εκεί διαδηλώνοντας και μπορώ να πω πως είμαι πραγματικά περήφανη γι αυτούς τους ανθρώπους που δεν ντρέπονται και παλεύουν τον ρατσισμό με έναν τόσο ωραίο τρόπο όπως είναι αυτός."
Πληροφορίες από : Wikipedia, http://www.athenspride.eu/
photo: Χριστινούλα η "ακτιβίστρια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου