Μπορεί και από την αντιπολεμική που είχε γίνει για το Αφγανιστάν. Αυτή τη φορά ούτε καν σκέφτηκα αν θα έπρεπε να κατέβω ή όχι.
Κι αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τα σκληρά οικονομικά και αντικοινωνικά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση για να δανειστεί ώστε να
καλύψει το χρέος της από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είχε να κάνει με το ότι μια ολόκληρη χώρα και το μέλλον όλων των νέων
αυτής της χώρας υποθηκεύθηκε μέσα σε μια νύχτα. Γιατί όταν έχεις δημοκρατία και ψηφίζεις αυτόν που θες να σε εκπροσωπεί
στη Βουλή, εκείνος φροντίζει να κάνει ό,τι μπορεί για να σε απογοητεύσει, για να σε εξαπατήσει, για να σε ξεπουλήσει. Κι έτσι
αυτός είναι ένας λόγος που κάθε φορά που καλούμαι να ψηφίσω, είτε δεν πατάω, είτε κάνω ό,τι καφρίλα μου κατέβει εκείνη την ώρα. Κι έτσι αυτός είναι κι ο λόγος ίσως που κάποιοι δεν στηρίζουν τις διαδηλώσεις. Κι άλλωστε απέναντι σε ποιον να διαδηλώσεις; Σε αυτόν που ψήφισες και σε βυσμάτωσε είτε να βρεις να βολέψεις κάπου τον κώλο σου, είτε να πάρεις μια καλή μετάθεση;
Τουλάχιστον δε νιώθω συνένοχη σε τέτοιου είδους εγκλήματα.
Αυτό για το οποίο τουλάχιστον τώρα μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, πριν λίγο καιρό
ήταν απλά ανησυχίες και προβληματισμοί μέσα σε μια παρέα σχετικά με την αβεβαιότητα την εργασιακή και την ανασφάλεια. Στον δικό μου περίγυρο
πάνω από τους μισούς νέους της ηλικίας μου, είναι άνεργοι ή δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης για μισθούς της πείνας. Από αυτούς πολλοί λιγότεροι
απασχολούνται στο αντικείμενο στο οποίο επιμορφώθηκαν και άλλοι πάλι κάνουν πραγματικά ό,τι δουλειά να ναι αρκεί να βγάζουν τα καθημερινά τους έξοδα. Χρόνια την γενιά αυτή των τριαντάρηδων, την γενιά των 700 ευρώ, την τρώει η γκρίνια, την
τρώει η αβεβαιότητα. Κι ο λόγος δεν είναι ότι θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι. Ο λόγος είναι ότι μετά τις τόσες σπουδές, τουλάχιστον θα έπρεπε να βρίσκαμε μια δουλειά αναλόγων προσόντων, η οποία θα μας εξασφάλιζε μια σχετική αυτονομία, αυτή του να μην ζεις ας πούμε παρέα με τους γονείς σου. Κι επίσης να είχαμε έναν σχετικά ελεύθερο χρόνο, να μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά που γουστάρουμε, να μπορούσαμε να βρισκόμαστε με φίλους, άντε και να κάναμε κάνα ταξιδάκι και σε καμιά άλλη χώρα να βλέπουμε και κανέναν άλλο πολιτισμό, διαφορετικό από τον δικό μας. Αλλά που...Είχα λοιπόν πολλούς λόγους για να κατέβω στην πορεία. Και φαίνεται πως μαζί με μένα λόγους είχαν και πολλοί άλλοι που επίσης κατέβηκαν και γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας. Κάποιοι μίλησαν για 150.000 , κάποιοι για 200.000 ένθερμους διαδηλωτές.
Αυτό το άρθρο το αφιερώνω σε όλους τους φίλους μου. Σε αυτούς που είναι ονειροπόλοι και πιστεύουν σε μια επανάσταση, σε αυτούς που τους εκμεταλλεύονται καθημερινά οι εργοδότες τους για πέντε ψωροδεκάρες, σε αυτούς που είναι άνεργοι, σε αυτούς που έχουν δικές τους δουλειές και είναι πνιγμένοι στα χρέη, σε αυτούς που δεν πιστεύουν τίποτα και πουθενά, σε αυτούς που δε βρίσκουν κανένα νόημα να κατεβαίνουν σε πορείες ακόμα και σήμερα...
Πορεία 5/05/2010
Συνάντηση στο Πεδίον του Άρεως με φίλους και πρώην συναδέλφους. Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα με πολύ ένταση όμως στην ατμόσφαιρα.
Κόσμος όλων των ηλικιών, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι. Τόσος πολύς ο κόσμος που δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Κι επειδή δεν είχαμε και κάποιο συγκεκριμένο μπλοκ να ακολουθήσουμε προπορευτήκαμε αρκετά. Μέχρι το Πολυτεχνείο είχε ενδιαφέρον το χρώμα της πορείας. Μου θύμισε λίγο το Love Parade στο Βερολίνο, διάφορα μπλοκ, διάφορα συνθήματα, μουσικές ακόμα και ποδηλάτες υπήρξαν με χιουμοριστικά μπλουζάκια:"Μας κάνατε τη ζωή ποδήλατο". Έμοιαζε σα μια γιορτή, σα μια γιορτή αλλαγής.
Ανεβαίνοντας στην αρχή της Σταδίου εμφανίστηκαν τα πρώτα ΜΑΤ, ο κόσμος τα γιούχαρε, τους πετούσε μπουκάλια. Λίγο αργότερα πέσανε τα πρώτα δακρυγόνα. Μάλιστα το ένα έσκασε λίγα μέτρα μόλις μακριά από τα πόδια μου. Ευτυχώς μετά από συμβουλή φίλων, είχα μαζί μου Malox και κάποια μαντήλια για να καλύψω το πρόσωπό μου. Δεν φοβήθηκα καθόλου, αναμενόμενα γεγονότα. Ανησύχησαν όμως πολύ κάποιοι φίλοι που ήταν δίπλα μου. Ανεβαίνοντας τη Σταδίου, κάποια πιτσιρίκια στην κυριολεξία πιτσιρίκια, μαυροντυμένα είχαν αναμειχθεί στο πλήθος. Με πέτρες στα χέρια και σπασμένα πλακάκια στη σακούλα. Κάποιοι δίπλα θορυβημένοι τους απηύθυναν τον λόγο:"Μη ρε παιδιά...Πετάξτε τις πέτρες." Επόμενη σκηνή...Κι άλλα χημικά..Κάπου ανάμεσα στο πλήθος, διέκρινα και κάποιους από τους πρώην εργοδότες μου.
Είχαν κατέβει κι αυτοί. Συνεχίζοντας, γύρω από την πλατεία Συντάγματος πολύ κόσμος προσπαθεί να ανέβει στη βουλή. Συνθήματα ενάντια στη κυβέρνηση. Τα μάτια μου έτσουζαν, το malox έκανε δουλειά. Για κάποια ώρα έκανα τη νοσοκόμα σε πολλούς διαδηλωτές που φώναζαν για νερό και malox τους έκαιγαν τα μάτια και το πρόσωπο..Πλησιάσαμε και μπήκαμε στην πλατεία.
Ένα βήμα μπροστά, δέκα πίσω. Κλοιός στην Αμαλίας. Μια που κάναμε "Ντου"και μια που τρέχαμε πανικόβλητοι πίσω καθώς τα ΜΑΤ έκαναν καλά τη δουλειά τους με τα δακρυγόνα, τις φυσούνες, τα χημικά. Οι περισσότεροι φίλοι αποχώρησαν. Έμεινα μόνη με μια φίλη. η οργή με είχε κατακλύσει. Δεν είναι δυνατόν να κλείνουν το δρόμο. Να μην αφήνουν τον κόσμο να περάσει.
Η πλατεία μας ανήκει. Η Βουλή μας ανήκει. Πραγματικά οι μόνοι που δεν το έβαλαν στα πόδια σε αυτή τη φάση ήταν τα μαυροντυμένα πιτσιρίκια με τα σπυριά στο πρόσωπο. Δεν ξέρω αν ήταν αναρχικοί. Δεν έμοιαζαν πάντως. Αλλά το λεγε η καρδούλα τους:"Που πάτε ρε πίσω; Είμαστε τριπλάσιοι. Τους έχουμε." Έπιασα τον εαυτό μου να τρέχει μαζί τους προς τη Βουλή και να βρίζω. Ένα χέρι με τραβάει πίσω:"θα σε δείρουν. Κάτσε καλά." ήταν ένας φίλος, που είχε ξεπηδήσει από το πλήθος κι ήρθε προς το μέρος μου. Για κάποια ώρα έτρεμα στην κυριολεξία. Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα. Φωτιές στην πλατεία για να μην σκάσουμε απ τα χημικά που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα, κάτι γιαγιάδες που βρίζανε, παιδιά που ουρλιάζανε, σκύλοι που τρέχανε κι αυτοί ανάμεσά μας, τύποι που πέταγαν πέτρες, ΜΑΤ που πέταγαν ό,τι μπουκαλάκι είχαν πάνω τους, η πορεία να πηγαίνει πίσω, φόβος, τρόμος και ένα Σύνταγμα που έμοιαζε με πεδίο μάχης. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα άλλο αντάρτικο πόλης. Η πορεία μετά από λίγο άρχισε να αποχωρεί στρίβοντας με κατεύθυνση προς τα Προπύλαια...Κόσμος αλαφιασμένος, μουδιασμένος, μέσα στην οχλαγωγία κάτι άκουσα πως υπήρξαν τρεις νεκροί. Στρίψαμε Θεμιστοκλέους προς Εξάρχεια.Ομάδες νεαρών έβριζαν τα καταστήματα που ήταν ανοιχτά:"Είναι απεργία σήμερα,καριόληδες". Λίγο πιο πάνω κάποιοι έτρωγαν για μεσημέρι. Σε λίγα μόλις λεπτά, αναποδογύρισαν τραπέζια, φύγαν πιάτα και μαχαιροπίρουνα στο έδαφος."Κλείστε τώρα..Απεργία σήμερα..Απεργία". Έχω ήδη φτάσει στο σπίτι. Αρκετά σοκαρισμένη από όλα αυτά που είχα δει και συνέχιζα να βλέπω.
Διμοιρίες ΜΑΤ παντού στα Εξάρχεια, κάδοι που καίγονται και μια μαυρίλα παντού. Όταν άνοιξα την τηλεόραση είδα για τους νεκρούς της MARFIN. Δεν είχα ιδέα τι είχα γίνει..Παγωμάρα. Εικασίες, μπλα, μπλα και ο καθένας να λέει το μακρύ και το κοντό του. Στα μπλογκ λέγανε για την πορεία, στην τηλεόραση κλαίγανε τους νεκρούς και τίποτα για την πορεία. Στα Εξάρχεια τα ΜΑΤ είχαν αρχίσει τις εισβολές, στο Στέκι των Μεταναστών, στην καφετέρια στη Στουρνάρη, στο δρόμο. Προσαγωγές, ένας χαμός....Ένα απόλυτο χάος και που ήταν η μπάλα δεν είχα ιδέα.Δυο μέρες αργότερα
Δεν κατέβηκα την επόμενη μέρα που ξανάγινε πορεία στο κέντρο. Απ ότι έμαθα λίγος κόσμος, έπεσε και ξύλο μετά στα καλά καθούμενα. Τα ΜΜΕ συνέχιζαν την προπαγάνδα τους, πως οι διαδηλωτές και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι ήταν οι δολοφόνοι των εργαζομένων της MARFIN. Ο κόσμος διχάστηκε. "Φταίνε οι πορείες...Κοίτα που καταλήγουν..Σκοτώνονται άνθρωποι.."Κι απ την άλλοι κάποιοι μίλαγαν για "παράπλευρες απώλειες". Παγωμάρα, παγωμάρα, παγωμάρα. Η διάθεση στο μηδέν. Τι πραγματικά συνέβη στις 5/05; Ήταν προβοκάτσια, δεν ήταν , ήταν οι αναρχικοί, δεν ήταν, ήταν οι φασίστες, δεν ήταν; Ποιος ήταν; Στο τέλος χάθηκε το νόημα..Ξεχάστηκε το πλήθος του κόσμου που είχε κατέβει να διαμαρτυρηθεί για τους κλέφτες που βάζουν εμάς να βγάλουμε τώρα το φίδι από την τρύπα και ψάχναμε να βρούμε τους ενόχους..Ποιοι οι ένοχοι και ποιοι οι συνένοχοι..Μια ακόμα λαϊκή μαζική απόπειρα ανατροπής που "πνίγηκε" και με νεκρούς αυτή τη φορά στο προσκήνιο. Αυτό ήταν..Καλά μας τρόμαξαν κι αυτή τη φορά..Κατεβαίνοντας κάποιες μέρες αργότερα τη Σταδίου και περνώντας έξω από την τράπεζα, μαζί με τα χιλιάδες κεράκια και αρκουδάκια και γράμματα συγγνώμης στους ανθρώπους που "άδικα έφυγαν από τη ζωή" εκείνη τη μέρα, στον αγώνα τους για το μεροκάματο, κάποιοι αχαρακτήριστοι είχαν εκτυπώσει μικρά άσπρα χαρτάκια που έγραφαν "διαδηλωτές δολοφόνοι" και "Ορίστε το έργο των αριστερών" και άλλα τέτοια μηνύματα που είχαν γεμίσει παντού το δρόμο..Μου ήρθε πραγματικά να κάνω εμετό. Γιατί όποιος και να έκανε κάτι τέτοιο θα τον χαρακτήριζα κάτι περισσότερο από κάφρο. Εκμεταλλευόμενοι τους θανάτους , να κάνουν προπαγάνδα..Δηλαδή τι θέλανε να μας πούνε; Πώς όλοι αυτοί που κατέβηκαν στην πορεία ήταν αιμοδιψείς δολοφόνοι με το πριόνι και περίμεναν να θερίσουν όποιον εργαζόταν εκείνη την μέρα; Κι αν ίσχυε αυτό γιατί επιτέθηκαν μόνο στη MARFIN; Δε θέλω να μπω καν σε αυτή την λογική απλώς πια μέσα μου είχε επιβεβαιωθεί το γεγονός πως το συμβαν αυτό θα λειτουργούσε κατασταλτικά για μελλοντικές διαμαρτυρίες και θα είναι ένα ακόμη πλήγμα στο μαζικό λαϊκό κίνημα. Όλο αυτό τον καιρό προσπαθώ να αντιληφθώ τι πραγματικά συμβαίνει..Ποιος πραγματικά τρομάζει; Ποιος συνεχίζει να τους πιστεύει;
Πορεία 12/05
Μια βδομάδα σχεδόν μετά τα γεγονότα, ένα ακόμα κάλεσμα πριν ανακοινωθεί το ασφαλιστικό. Απογευματινή η συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος και στα Προπύλαια. Σκέφτηκα να κατέβω πάλι. Αυτή τη φορά μόνη. Μαζί με την φωτογραφική μηχανή μου. Λίγος κόσμος στην συγκέντρωση αρκετός όμως στην πορεία. Ακούστηκε πως ήταν γύρω στις 4.000. Δεν ήταν και λίγος αν σκεφτεί κανείς πως ήταν απόγευμα, το ΠΑΜΕ δεν ήταν μαζί και ο κόσμος ήταν μουδιασμένος στον καναπέ του.
Ήρεμα ξεκίνησε η διαδήλωση, ήρεμα έληξε. Αυτή τη φορά έξω από τη Βουλή. Μερικές δεκάδες πανό, και οι διαδηλωτές να κοιτούν με άδειο βλέμμα την βουλή. Δεν ακούστηκε ούτε ένα σύνθημα εκείνη τη μέρα. Ωστόσο οι συζητήσεις ήταν έντονες μέσα στα μπλοκ. Που ΠΑΜΕ, τι θα γίνει στο μέλλον..
Επίσης η πορεία μπορεί να μην είχε παλμό, αλλά είχε πολλούς, πολλούς ξένους ανταποκριτές και δημοσιογράφους. Σχεδόν κάθε 100 μέτρα υπήρξε και μια φωτογραφική κάμερα και κάθε 500 τηλεοπτική. Τι περιμένανε άραγε; Αυτό που δεν τους δόθηκε; Φωτογράφησα τα περισσότερα κοράκια..Αφού μας βγάζουν αυτοί φωτογραφία, εμείς γιατί όχι;Πορεία 20/05
Είναι νωρίς το πρωί. Ένα λάθος ραντεβού δόθηκε στα Προπύλαια. Πανικός να προλάβουμε και ένας καφές για δύο στα χέρια. Στρίβω Ιπποκράτους και Ακαδημίας. "Τα στοιχεία σας!"ακούστηκε μια φωνή και κάτι κοντοπίθαροι μπλε αστακοί ξεπρόβαλαν μπροστά μας. Μου φάνηκε σαν κωμωδία. Είναι η πρώτη φορά που με σταματάνε για αναγνώριση! Δεν είχα ταυτότητα μαζί και το πα. Μας ζητήθηκε να ανοίξουμε τις τσάντες μας. Τις ανοίξανε...Ψαχουλέψανε με τα δαχτυλάκια και πέσανε στη σακούλα με το Malox..."Τι έχει μέσα η σακούλα;" ρώτησε ο αστυνομικός. "Malox έχει τι να χει" απάντησα σαστισμένη. "Καλώς. Άλλη φορά να έχεις μαζί σου την ταυτότητα.Καλή σας μέρα!" είπε ειρωνικά και έφυγε με το συνάδελφό του. Αργότερα το ίδιο βράδυ έμαθα πως πριν την πορεία γίνανε κάποιες "προληπτικές προσαγωγές", ανάμεσα τους ένα ζευγάρι φίλων μας. Μια χαρά παιδιά. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί μας σταμάτησαν. Δυο κοπέλες μόνες. Δεν μοιάζω με σεσημασμένη, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Μετά σκέφτηκα πως μάλλον θα έφταιγε ότι φόραγα μαύρα ρούχα. Την επόμενη μέρα διάβασα σε γνωστή εφημερίδα: "Την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι «δεν άνοιξε μύτη» στο κέντρο της Αθήνας εξέφραζαν χθες αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. Όπως έλεγαν, η «πολιτική» των «προληπτικών προσαγωγών», που έφθασαν τις 98 συνολικά, αλλά και η παρουσία διμοιριών των ΜΑΤ δίπλα στα «μπλοκ» των ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου λειτούργησαν αποτρεπτικά για τη δημιουργία επεισοδίων. Λίγη ώρα προτού ξεκινήσει η πορεία επικράτησε ένταση στα Εξάρχεια, όταν αστυνομικοί προχώρησαν σε 20 προσαγωγές ατόμων. Μετά το τέλος της πορείας οι αστυνομικοί προχώρησαν σε άλλες 78 προσαγωγές. Νωρίς το απόγευμα σταδιακά όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι." Το αφήνω ασχολίαστο....
Πάντως η πορεία είχε ξανά πολύ κόσμο. Λίγο λιγότερο από αυτόν της 5ης Μαϊου αλλά με αρκετό παλμό. Παρόλη τη ζέστη το πλήθος ήταν μεγάλο, αρκετά συνθήματα ακούστηκαν για τους "ΚΛΕΦΤΕΣ" και ακολούθησε και μια μικρή παραμονή έξω από τον χώρο της Βουλής. Όλα ήταν πολύ ειρηνικά, κανείς άλλωστε δεν είχε τη διάθεση να μην είναι. Όμως σε αντίθεση με την 5η Μαϊου και η αστυνομία ήταν πιο διακριτική κρατώντας χαμηλούς τόνους. Δηλαδή δεν πέταξαν ξαφνικά και από το πουθενά χημικά και γενικά δεν υπήρξαν προκλήσεις. Αυτό βέβαια με οδήγησε στη σκέψη, στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται μια πορεία. Φαίνεται να είναι κι αυτό προσχεδιασμένο, εξυπηρετώντας σκοπιμότητες κάθε φορά. Κι αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα εξοργιστικό. Φτάνοντας έξω από τη Βουλή, κοντοσταθήκαμε όλοι κι εκεί δεν άκουσα τίποτα μαζικό. Ούτε κάποιο σύνθημα, ούτε ένα κράξιμο, ούτε μια ακτιβιστική δράση. Φτάσαμε σε σημείο να ταΐζουμε τα περιστέρια στο Σύνταγμα και να στρίβουμε τσιγαράκια απ 'εξω περιμένοντας τι; Από την άλλη, είμασταν τόσο πολλοί και η αμηχανία ήταν κάτι φυσικό μετά απ΄ όσα έχουν συμβεί κι όλη τη λάσπη που έχουμε φάει. Παρόλα αυτά πιστεύω πως δόθηκε σημασία στο γεγονός πως "Ρεμάλια, είμαστε ακόμα εδώ, δεν μας έχετε ψοφήσει ακόμα..."Κι αυτή είναι και η απάντησή μου σε όλους όσους χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στις πορείες "πρόβατα" προς σφαγή. "Πρόβατο" είσαι όταν κάθεσαι σπιτάκι σου, στον καναπέ σου, στην τηλεορασίτσα σου, στην οθόνη του υπολογιστή σου, κρίνεις τους πάντες και τα πάντα, δεν κάνεις τίποτα και έχεις και άποψη κι από πάνω. Μπορεί να μην γίνονται ανατροπές με τις πορείες και μπορεί ναι κάποιοι να τις καπηλεύονται, αλλά είναι μέχρι στιγμής το μόνο μαζικό εργαλείο κινητοποίησης και λαϊκής διαμαρτυρίας. Αν έχει κανείς κάποια εναλλακτική πρόταση που θα κινητοποίησει κι αυτούς που βρίσκονται παγιδευμένοι στον μικρόκοσμό τους να κάνουν την ανατροπή, τότε ας την παρουσιάσει όπως και τον τρόπο που θα συγκεντρώσει τον κόσμο που τελικά καταφέρνουν να συγκεντρώσουν οι πορείες.
Εν κατακλείδι
25η ΜΑΪΟΥ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
"Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας."
Φώτο: Μαρία Παπαμιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου