Η ξαπλώστρα

Παραλία
κάτω από μια ομπρέλα, μια ηλιόλουστη μέρα,
κρύβομαι κάτω από το ψάθινο καπέλο,
πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά,
ηλιαχτίδες ζεσταίνουν τις άκρες των δαχτύλων μου,
παγωμένο ακόμα το σώμα,
και οι σκέψεις.
Γεύση από κακάο και τροπική καρύδα,
δυο γουλιές παγωμένου καφέ
νοσταλγία και μια φτηνή δικαιολογία,
παγάκια από βροχή
στις άκρες των ματιών μου...
Πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά
κρύβομαι στην ξεχασμένη ζέστη.
Kολλημένη σάρκα πάνω στην καλοκαιρινή ξαπλώστρα.
Αυπνία
και μια θάλασσα
πιο γαλάζια από ποτέ, στολισμένη
με τα ακριβότερα κοχύλια .
Ωδή στον πιο ζεστό ήλιο
που διάλεξα να κρύψω καλά πίσω από τα σύννεφα
της απέραντης αυτής υπαρκτής βορεινής μελαγχολίας.

Ο Τοίχος με τα σαλιγκάρια

Πρωινή βροχούλα, νότισε την καλοκαιρινή γη που ομως ψυχρή ακόμα, σκεπάζει ακόμα την κοιμισμένη πανίδα.

Μια αποικία βραδυκίνητων γλοιώδη πλασμάτων, προβάλλει δειλά στον κόκκινο τοίχο.

Κέλυφα σπίτια, σαν κοχύλια από μια γήινη παραλία, σέρνονται αφήνοντας υδάτινα ίχνη στα πεζοδρόμια της πόλης.

Σαλεμένα απ τις σταγόνες που χτυπήσαν το πρωί την πόρτα τους
προβάλλουν τις κεραίες τους στον ανύπαρκτο ήλιο φλερτάρωντας
απροκάλυπτα και μοιράζοντας μια υγρή "καλημέρα".

Ο κίνδυνος ελοχεύει, από ψηλά. Απροσδίοριστος. Δεν φαίνεται να νοιάζονται.
Θα μπορούσαν να διάλεγαν την ασφάλεια του τοίχου, επιχειρησαν όμως να
ρισκάρουν τη ζωή τους στο πεζοδρόμιο.

Ουράνιος από μηχανής θεός αλλάζει την πορεία τους, μεταφέροντας ορισμένα
σε ασφαλές μέρος. Κρύφτηκαν από φόβο. Αγνωστος ο υποκινητής των νημάτων.
Κρύβουν βιαστικά τις καλημέρες στο ευθραυστο καβούκι τους. Τα δυο μάτια
τους συνάντησαν το ένα γιγάντιο.

Πολύπλοκες γραμμές στα υγρά πεζοδρόμια.

'Ενα ξαφνικό "Κρακ"! Περαστικός κίνδυνος από δίποδο
απρόσεκτο αλλά νοήμων είδος. Έλλειψη χρόνου. Αδυναμία επικοινωνίας.
Τα μάτια δεν πρόλαβαν να συναντηθούν. Προσθήκη θυμάτων από πολλαπλά "Κρακ"!

Κατεστραμμένα σπίτια, γυμνοί σάλιαγκες σε ελαστικές σόλες.
Στο άψυχο πεζοδρόμιο η βροχή θα τους ξεπλύνει.

Το δάκρυ ενώθηκε με τη βροχή.

Κάποιοι ακόμα ρεμβάζουν
ανέμελα πάνω στον τοίχο.