Περί βλακείας...

Ξεκινώντας έτσι αυτό το κειμένό μου σε καμία περίπτωση δε θέλω να παινευτώ για την εξυπνάδα μου ή για κάποιο αίσθημα ανωτερότητας που ενδεχόμενα να με διακατέχει  και  που αυτόματα ετικετοποιεί τους υπολοίπους βλάκες. Κάθε άλλο, το αντίθετο μπορεί ίσως να μην είμαι κι εγώ τίποτε άλλο παρά μια πρώτης τάξεως βλαμμένη μιας και τα τελευταία τρία χρόνια το επίπεδο της επικοινωνίας μου με τους συναθρώπους μου βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο...Και ίσως αν ήμουν νήπιο να ήταν καλύτερα γιατί δε θα μου στερούσε και κανείς το δικαίωμα να κατανομάσω ελεύθερα, αυτόματα, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος αυτά που νιώθω και σκέφτομαι. Η συναναστροφή μου τώρα με αμοιβάδες και άλλους μονοκύτταρους οργανισμούς με ξεπερνάει πλέον κατά πολύ …Και ίσως αν κι εγώ στεκόμουν ακέραιη μέσα σε αυτό το χάος, αν ας πούμε είχα ακέραιο σπίν τελικά ίσως να μην ήμουν τίποτα παραπάνω από  ένα όχι και τόσο απλό μποζόνιο.Ας κρατήσω λοιπόν το σπίν μου ακέραιο μήπως και μεταλλαχτώ τελικά και κάποια στιγμή χαθώ ατέρμονα μέσα στο άπειρο.

 Πέντε χρόνια απουσίας από την εδώ παρανοική πραγματικότητα και τρία στο ψυγείο, σύνολο οχτώ και αυτόματα περάσα σε μια νέα εποχή που μου φαίνεται πιο γερασμένη από ποτέ. Παιδιά, νέοι, γέροι όλοι το ίδιο, άδειοι εντελώς σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο περιφέρονται, μιλάνε αλλά δε λένε κάτι, δε λένε τίποτα. Ζωντανοί-νεκροί δε περίμενουν τίποτα πια. Ίδια ρούχα, ίδια μαλλιά, ίδια νύχια, ίδια φρύδια..Μια τάση να είμαστε το ίδιο να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας, γιατί ίσως αυτό μας προσφέρει μια ασφάλεια που δεν μπορούμε  και δεν έχουμε σε κανένα άλλο επίπεδο. Που ανήκουμε; Δεν φαινεται να ανήκουμε κάπου…Ασυνείδητα λοιπόν αποφασίζουμε για την ομοιογένειά μας  κάνοντας πως μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, ενώ στην ουσία πεθαίνουμε από πλήξη καθώς δεν έχουμε προσδιορίσει το ατομικό μας ενδιαφέρον.... Η ζωή γίνεται ρουτίνα και τα πενιχρά οικονομικά οδηγούν στη θλίψη, στην απομόνωση αλλά και στη βλακεία..Κι έτσι φεύγουν οι μέρες, φεύγουν οι βδομάδες, ο ι μήνες, έτσι περιπατούμενοι, πορευομενοι στην τυχαιότητα.. Η πραγματικότητα ίσως πιο φλατ από ποτέ όλοι την μεταφράζουν κυριολεκτικά ως αυτό που  φαίνεται, βγάζουν συμπεράσματα γρήγορα, βιαστικά γι αυτούς που βρίσκονται δίπλα τους χωρίς να τους νοιάζει να  δουν τι βρίσκεται από κάτω, τι κρύβεται από πίσω αυτό που λέμε την ουσία..Ποια ουσία; Πέρα από αυτή που σου κάνει το μυαλό πουρέ, τις κόρες των ματιών να διαστέλλονται, τις φλέβες του λαιμού να διαγράφονται;

Άδεια κουφάρια στέλνουν ηλεκτρονικές καρδούλες στις οθόνες των κινητών τους νομίζωντας ότι εκφράζουν συναίσθημα, αγαπάνε, ερωτεύονται εκθειάζοντας κωλάρες, μπρατσάρες και όλες τις –άρες…Ανταλλάζουν φωτογραφίες, τα μαλλιά τους, τα βρακιά τους, τα πουλιά τους, τα στήθη τους. Γίνονται «καυλιάρες» και «καυλιάρηδες», τίτλοι τιμής, νιώθοντας όλη την αξία τους να περιστρέφεται τελικά γύρω από τον πούτσο τους..Δεν κάνουν όμως σεξ κι ακόμα κι αν κάνουν η κυριαρχία της εικόνας είναι αυτή που θα ενεργοποίησει τη λίμπιντο. 

Άνθρωποι με το ένα χέρι στο κινητό το άλλο στο χερούλι του λεωφορείου, του μετρό, σχεδόν υπνωτισμένοι, πόσες ώρες χάνουν άραγε έτσι, φλερτάρωντας με το κενό περιμένωντας να γαμήσουν μια εικόνα που απλά είναι μια εικόνα, αρκούνται στην εικόνα, χαλώντας την αναλογία των πάντων, ψάχνουν να βρούν μετά τι τους φταίει και βρίσκονται ακόμα πιο πεινασμένοι σε όλα τα επίπεδα. 

Κρυφακούω  κουβέντες γύρω από ανύπαρκτα λεφτά, χαμένη γκλαμουριά, τσόντα, αθάνατη λαικοπόπ παντρεμένη με μπόλικη δόση αλαζονείας και εξακολουθητικής ανοησίας γιατί πρέπει να είσαι ανόητος για να ζείς και να ταίζεις μόνο τα ναρκισιστικά σου ένστικτα, ζωσμένος από αμορφωσιά και άπειρη δηθενιά. Είσαι όμορφος, είσαι άσχημος, περιμένεις να σου πατήσουν Like για να επιβεβαιωθείς και να πατήσεις κι εσύ σε μια αντίστοιχη εικόνα, ως ένας σύγχρονος ναρκισσος που καθρεφτίζεται με ηδονή στην οθόνη του κινητού σου…Συμπλέγματα, συμπλέγματα, συμπλέγματα που πάντα βασάνιζαν το ανθρώπινο είδος και με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποκαλύπτονται πλέον ψηφιακά..Δε χρειάζεται να γνωρίσεις πια τον άλλον ή καν να του μιλήσεις..Μπαίνεις στο profile του και παίρνεις μια ιδέα, ποιός είναι και τι κάνει..Η ιδιωτικότητα που θυσιάστηκε στο βωμό της αποδοχής..Στην πραγματικότητα μιλάμε λιγότερο μεταξύ μας, κλειστήκαμε περισσότερο στον εαυτό μας, δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε, αποφεύγουμε την κατά μέτωπο επικοινωνία. Όλα γίνονται πιο έυκολα πίσω από μια οθόνη.

Κι όταν συναντιόμαστε, νομίζουμε ότι τα χουμε πει όλα, ενώ στην ουσία δεν έχουμε μοιραστεί τίποτα και μετά πάμε και φερόμαστε σα ζώα, χωρίς λόγο, μουγκρίζοντας έτσι  γιατί μας είναι πιο εύκολο..κλεισμένοι στην απόλυτη σιωπή μας συνεχίζουμε το κυνήγι της εφήμερης ανυπαρξίας..Μια φυλακή μέσα σε άπειρες φυλακές, δέσμιοι της πολυπλοκότητας της εγκεφαλικής λειτουργίας ή πρεσβευτές της συλλογικής βλακείας;