Στον Μαλάκα

Λοιπόν όσο πιο πολύ ασχολούμαι με τους ανθρώπους τόσο πιο πολύ αναρωτιέμαι..Καμιά φορά ματαιώνομαι.  Το λες και απογοήτευση. Μπορεί να ακούγεται σαν παράπονο. Μπορεί και να είναι παρατήρηση καλύτερα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ακόμα κι όταν έχεις τις καλύτερες προθέσεις και είσαι θετικά προδιατεθιμένος απέναντι σε κάποιον, τελικά να βρίσκεσαι υπόλογος, να παρεξηγήσαι..

Καμιά φορά κιόλας έτσι και χωρίς λόγο. Κι ενώ καταλαβαίνεις και δεν είναι τίποτα παρά αντανακλάσεις του εαυτού του άλλου επάνω σου, απλά δε θες να μπεις στη διαδικασία να τον δικαιολογήσεις. Ποια δικαιολογία χωράει στη μαλακία. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητο ότι αντίστοιχα μια απαξιωτική συμπεριφορά δική μου απέναντι σε κάποιον θα μπορούσε να γίνει κατανοητή και να συγχωρεθεί.  Δεν έχει συμβεί ποτέ. Πάντα βρισκόμουν υπόλογη σε τέτοιες περιπτώσεις. Λοιπόν δεν έχεις δικαιολογία να μην σέβεσαι και εγώ δεν είμαι Βούδας.

Ας γίνει όσο μαλάκας θέλει κάποιος πραγματικά όμως.. Απλώς θα προτιμούσα να κρατηθεί μακριά από μένα. Και η δικαιολογία του καλλιτέχνη να πάψει πια να υφίσταται ως άλλοθι της μαλακισμένης του συμπεριφοράς. 

Το ακουσες; Μαλάκα;

Μια σκέψη πριν πάω για ύπνο

'Οταν γράφω απομονώνομαι..Με βοηθάει να καταλάβω τι νιώθω τη δεδομένη στιγμή.

Τα συναισθήματά μου.

Είναι κάποια λύση η γραπτή έκφραση. Είναι μια έκφραση. 

Μια φωνή μέσα σε αυτό το απέραντο και αχανές διάστημα του διαδικτύου.

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα διαβαστούν αυτά και κάποιοι άνθρωποι ίσως ταυτιστούν.

Ίσως πάλι και όχι..

Σήματα Μορς

Είμαστε πάνω σε δυο βραχονησίδες κι ανάμεσά μας η θάλασσα.

Άλλες φορές χαιρετιόμαστε κι άλλες κολυμπάμε αγακαλιασμένοι.

Υπάρχουν και οι στιγμές που ο ένας εγκαταλείπει το νησί για να φτάσει στον άλλον.

Μάταια όμως γιατί μας γυρνάνε πίσω τα κύματα.

Τον υπόλοιπο καιρό περιοριζόμαστε στην χλωρίδα και την πανίδα του νησιού μας, 

o καθένας κλεισμένος στη βαθιά σιωπή του…