Λοιπόν όσο πιο
πολύ ασχολούμαι με τους ανθρώπους τόσο πιο πολύ αναρωτιέμαι..Καμιά φορά
ματαιώνομαι. Το λες και απογοήτευση. Μπορεί
να ακούγεται σαν παράπονο. Μπορεί και να είναι παρατήρηση καλύτερα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ακόμα κι όταν έχεις τις καλύτερες
προθέσεις και είσαι θετικά προδιατεθιμένος απέναντι σε κάποιον, τελικά να βρίσκεσαι
υπόλογος, να παρεξηγήσαι..
Καμιά φορά κιόλας έτσι και χωρίς λόγο. Κι ενώ
καταλαβαίνεις και δεν είναι τίποτα παρά αντανακλάσεις του εαυτού του άλλου επάνω
σου, απλά δε θες να μπεις στη διαδικασία να τον δικαιολογήσεις. Ποια δικαιολογία
χωράει στη μαλακία. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητο ότι αντίστοιχα μια
απαξιωτική συμπεριφορά δική μου απέναντι σε κάποιον θα μπορούσε να γίνει
κατανοητή και να συγχωρεθεί. Δεν έχει
συμβεί ποτέ. Πάντα βρισκόμουν υπόλογη σε τέτοιες περιπτώσεις. Λοιπόν δεν έχεις δικαιολογία να μην σέβεσαι και εγώ δεν είμαι Βούδας.
Ας γίνει όσο
μαλάκας θέλει κάποιος πραγματικά όμως.. Απλώς θα προτιμούσα να κρατηθεί μακριά
από μένα. Και η δικαιολογία του καλλιτέχνη να πάψει πια να υφίσταται ως άλλοθι της
μαλακισμένης του συμπεριφοράς.
Το ακουσες; Μαλάκα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου