Αν δεν είχα έρθει λοιπόν στην Σκωτία, δεν θα είχα γνωρίσει την Αλίσια από την μακρiνή Αυστραλία και δεν θα είχα μάθει ίσως ποτέ για την ανθρώπινη χωματερή της χώρας της που δεν είναι άλλη από το "Νησί των Χριστουγέννων". Κι αυτό μετά από μια ενδιαφέρουσα κουβέντα περί μετανάστευσης, σε ένα διάλλειμα απ τη δουλειά, όπου πληροφορήθηκα πως σε αυτό το νησί παραμένουν όλοι οι αιτούντες άσυλο κι όσοι παράνομα φτάνουν στα χωρικά ύδατα της χώρας με τους γνωστούς τρόπους. (βλέπε πλοία, ψαρόβαρκες μάλλον που βουλιάζουν, κτλ). Οι συνθήκες διαβίωσης εκεί είναι άθλιες και τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν στην Αυστραλία, παραμένουν στο νησί προσωρίνα μέχρι να βγάλουν τα χαρτιά τους που δε βγαίνουν ποτέ και τελικά τους απελαύνουν παντελώς. Ο Τομ, βρετανός συνάδελφος που ήταν παρών στη συζήτηση, μας είπε πως κάποια χρόνια πριν που σκεφτόταν να πάει Αυστραλία ώστε να εργαστεί σε κάποιο ξενοδοχείο σα λατζέρης ή βοηθός κουζίνας, έπρεπε να έχει τουλάχιστον 2.000 λίρες στον λογαριασμό του ώστε να γίνει δεκτός στη χώρα. Να σημειώσουμε πως υπάρχει ιδίατερη συνθήκη ανάμεσα σε Βρετανία κι Αυστραλία και δεν πήγαινε καν να ζητήσει άσυλο αλλά σαν απλός εργάτης. Κάτι ανάλογο βέβαια συμβαίνει και στην Βρετανία, αν είσαι Ινδός ή δεν ανήκεις στην Ευρωπαϊκή ήπειρο πρέπει να έχεις σταθερό ετήσιο εισόδημα περίπου 30.000 λίρες για να μπορέσεις να ανανεώσεις την βίζα σου και συνεπώς την άδεια εργασίας και άδεια διαμονής. Στην Ελλάδα επειδή απουσιάζει πληρως η μεταναστευτική πολιτική, το χρέος έχει περάσει στον πολίτη και ο πρόσφυγας αργοπεθαίνει στις πλατείες αναπνέοντας τα δικά του αλλά και τα δικά μας σκατά. Όπως και να το δεις είναι το ίδιο. Φέυγεις από την χώρα σου για να σωθείς, κυνηγημένος και πεινασμένος και μια φυλακή σε περιμένει.. Μήπως τελικά να μην είμασταν αχάριστοι που τουλάχιστον ακόμα έχουμε να φάμε; Και μηπως να νιώθω τυχερή που βρήκα δουλειά στη Σκωτία και νιώθω ισότιμο μέλος αυτής της κοινωνίας;
Οι περισσότεροι λοιπόν, όταν ακούμε "Αυστραλία", μας έρχονται στο νου πιθανώς, εικόνες από ξεχασμένους μας συγγενείς που μετανάστευσαν εκεί την δεκαετία του '50, τα κοάλα και τα καγκουρό,ο ζεστός καιρός, μπορεί και κάποιες εξωτικές παραλίες. Για πολλού άλλους δε η Αυστραλία είναι ένας επίγειος παράδεισος, ιδίως σήμερα, που την χώρα φαίνεται να μην την έχει επηρεάσει η παγκόσμια κρίση. Μάλλον ψέμματα. Κάποια στιγμή οι "άρχοντες της χώρας", αποφάσισαν τελικά πως την επηρέασε και γι αυτό τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα πως έπρεπε να κάνουν περικοπές στο ποσοστό των ειδικευμένων με προσοντα εργατών- μεταναστών. Ας μην ξεχνάμε όμως, πως η Αυστραλία, είναι μια χώρα που η κοινωνία της δημιουργήθηκε αποκλειστικά από μετανάστες ενώ οι άμοιροι ιθαγενείς Αβοριγίνες αποτελούν πλέον εκθέματα φυσικής ιστορίας και οι περισσότεροι φαίνεται πως έχουν νοσήσει από την μακρόχρονοι αρρώστια των αγγλόφωνων κατοίκων της, δηλαδή από την υπερκατανάλωση Αλκόολ.
Η Αυστραλία λοιπόν αν και απομονωμένη απο τον υπόλοιπο κόσμο φαίνεται πως αποτελεί αγάπημενο προορισμό και φαντάζει ως γη της ελευθερίας για πολλές βασανισμένες ψυχές που έρχονται από κάποια πατρίδα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Αρκει μια ματία στον χάρτη για να κατανοήσουμε γιατί είναι κοντινός προορισμός από τις Ασιατικές χώρες. Κι εδώ όμως φαίνεται πως οι τεχνικές αναχαίτισης του άμαχου πληθυσμού είναι παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούνται και σε όσους επιχειρούν να φτάσουν με κάποιο σαπιοκάραβο και στη δική μας χώρα.
Το 2010 περίπου 50 αιτούντες άσυλο έχασαν τη ζωή τους στα ανοικτά των ακτών του νησιού των Χριστουγέννων, αφού η βάρκα με την οποία ταξίδευαν προσέκρουσε στα βράχια από κάποιο διερχόμενο Flying Fish Cove. Κι αυτό δεν είναι παρά ένα γεγονός. Καθημερινά διάφορα πλοιάρια προσκρούουν, βουλιάζουν ή εξαφανίζονται πριν καν προλάβουν να φτάσουν στην 'Ηπειρο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πλοία με αιτούντες άσυλο αναχωρούν κυρίως από την Ινδονησία και αποβιβάζονται στο νησί.
Το νησί των Χριστουγέννων θεωρείται αυστραλιανό έδαφος στον ινδικό Ωκεανό, περίπου 2000 χλμ απο την βορειοδυτική ακτή της Αυστραλίας και 500 χλμ από την Τζακάρτα της Ινδονησίας. Χιλιάδες ανθρώπων κατέφθαναν εκεί ανά τον χρόνο με τις πραμάτειες τους, πληρώνοντας αστρονομικά ποσά σε λαθρέμπορους για την μεταφορά τους.
Το 2001, η Νήσος των Χριστουγέννων έγινε θέμα ανάμεσα σε Αυστραλία και Νορβηγία. Γνωστή ως υπόθεση Τάμπα, όταν η αυστραλιανή κυβέρνηση σταμάτησε ένα νορβηγικό πλοίο, το MV Τάμπα, απαγορεύοντας να μπει στα χωρικά της ύδατα,με 438 διασωθείς αφγανούς αιτούντες άσυλο. Οι διάφορες πολιτικές αντιδράσεις στην Αυστραλία αλλά και η κόντρα με την Νορβηγία αποτέλεσαν σημαντικό θέμα που επηρέασε τις αυστραλιανές εκλογές το 2001.
Έτσι λοιπόν έγινε λόγος για τη Λύση του Ειρηνικού επί διακυβέρνησης Χάουαρντ, όπου αποσχίστηκαν από την ζώνη της μετανάστευσης της Αυστραλίας 4000 νησιά. Η πολιτική αυτή σχετίζονταν με το να αποθαρύνουν τους ανθρώπους που κατέφθαναν με πλοία να φθάσουν στην χώρα και να επιτρέψουν στην αυστραλιανή κυβέρνηση να παρακάμψει τις διεθνείς υποχρεώσεις της προς τους αιτούντες άσυλο, από το αυστραλιανό έδαφος. Ως μέρος της Λύσης του Ειρηνικού, ήταν οι ανεμοδαρμένοι πρόσφυγες οι οποίοι έφθαναν με το πλοίο να σταλούν, είτε καλύτερα να εξοριστούν ,στη Νήσο των Χριστουγέννων, ή στο νησιωτικό έθνος του Ναουρού και από εκεί να αιτηθούν άσυλο.
ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ
Το 2006 δημιουργήθηκε ένα κέντρο υποδοχής , που περιείχε περίπου 800 κρεβάτια και κατασκευάστηκε στο νησί για το Τμήμα Μετανάστευσης. Αρχικά υπολογίζεται να κοστίσε περί τα 210 εκατομμύρια δολάρια, το τελικό κόστος ήταν τελικά πάνω από 400 εκατομμύρια δολάρια.
Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν πως τα μέτρα προστασίας στο κέντρο υποδοχής ήταν υπερβολικά και δεν τηρούν μέχρι σήμερα κανενός είδους προδιαγραφές, ενώ γίνεται λόγος για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μέλος ακτιβιστικής οργάνωσης κάνει λόγο ότι η νήσος των Χριστουγέννων είναι ένα άλλο Γκουαντάναμο. "Αυτό του είδους το κέντρο έχει χτιστεί για κάποιο μυστήριο λόγο σαν το Γκουαντάναμο. Ο προσφυγικός καταυλισμός στο νησί είναι περιστοιχισμένος από ηλεκτροφόρα καλώδια, σκύλους και φύλαξη , το οποίο μάλιστα προσφάτως έχει ανακαινιστεί και δεν ζούν τίποτε περισσότερο από ανθρώπους που ζητάνε άσυλο."
Το 2008, η διεθνής Αμνηστία αλλά και τα Ηνωμένα Έθνη ενημέρωσαν γραπτά την κυβέρνηση πως μετά από επίσκεψη στις εγκαταστάσεις δεν βρήκαν τον λόγο που μοιάζει σαν φυλακή με όλα αυτά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και ειδικά μάλιστα όταν προβλέπεται σε αυτές να φιλοξενηθούν και παιδιά. Επίσης τόνισαν πως δεν θα έπρεπε οι προσφυγες φτάνοντας στη χώρα να νιώθουν σαν τιμωρημένοι κι ότι έκαναν κάποιο έγκλημα γι αυτό πρέπει να εκτίσουν κάποιου τύπου ποινή. Επίσης θα έπρεπε να υπάρχουν υπηρεσίες για ψυχολογική υποστήριξη και παροχή νομικής βοήθειας κάτι που απουσιάζει παντελώς.
Μέχρι σήμερα και για αδιευκρίνηστο λόγο οι πρόσφυγες κρατούνται στο νησί, χιλιόμετρα μακριά από την χωρά στην οποία αιτούνται, ενώ θα μπορούσαν να βρίσκονται κάπου εναλλακτικά στην ίδια την χώρα τουλάχιστον διαμένοντας σε πιο ανθρώπινες εγκαταστάσεις.
ΛΕΥΚΗ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αυτά σχετικά με τους πρόσφυγες..Αναφορικα με τους μετανάστες τον τελευταίο χρόνο έγκυρες πηγές αναφέρουν πως γίνεται λόγος να επιστρέψει η Αυστραλία στο White Australia Policy. Τι είναι αυτό;
Ο αυστραλιανός ρατσισμός έχει αρκετά βαθιές ρίζες, γιατί διαμορφώθηκε ως πολιτικοκοινωνική ιδεολογία και πράξη κατά τη διάρκεια της ανόδου του βρετανικού ιμπεριαλισμού και αποικισμού της ηπείρου που άρχισε το 1788. Βασικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού αυτού ήταν και το ότι οι ντόπιοι ιθαγενείς και οι άλλοι έγχρωμοι λαοί «έμειναν πολύ πίσω από τότε που ο θεός έπλασε τον κόσμο πριν 6000 χρόνια», όπως διατείνονταν οι ρατσιστές. Οι ρατσιστές δίδασκαν, επίσης, ότι οι ιθαγενείς, ως κατώτερες φυλές, εμπόδιζαν την ανάπτυξη του ανώτερου λευκού πολιτισμού και, συνεπώς, έπρεπε να παραμεριστούν, ακόμα και να εξαφανιστούν για να αναπτυχθούν τα τσιφλίκια των Άγγλων, το εμπόριο, η βιομηχανία και, βέβαια, ο χριστιανισμός. Αυτά πίστευε και η πλειοψηφία των λευκών της χώρας. Και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Από 300.000 που υπολογίζεται ότι ήσαν οι ιθαγενείς το 1788, το 1900 έμειναν περίπου 40.000, αφού όσοι δεν σκοτώθηκαν κατευθείαν και εν ψυχρώ από τους Άγγλους, οι υπόλοιποι εξοντώθηκαν έντεχνα από την ασιτία, της αρρώστιες που έφεραν οι λευκοί και την κακομεταχείριση (σήμερα δε μόλις και μετά βίας φτάνουν το 2% του συνολικού πληθυσμού της Αυστραλίας).
Εφιάλτες μπορεί να γίνουν πραγματικότητα. Βεβαίως η Λευκή ρατσιστική πολιτική είναι ότι εμπεριέχει το όνομα. Μέχρι το 1975 δεν υπήρχε η ισότητα, ενώ αντίθετα γινόντουσαν μέγαλες διακρίσεις σχετικά με την εθνικότητα και την φυλή στον χώρο της εργασίας. Τα πράγματα από τότε άλλαξαν.
Παρόλα αυτά και προκειμένου να διαφυλάξουν την αγορά από την εισβολή νέων μεταναστών, συζητείται σήμερα, πολύ σοβαρά η επιστροφή αυτής της απάνθρωπης και ευτελιστικής πολιτικής, ανανεωμένη βεβαιώς, με νέο περιεχόμενο,σηματοδοτώντας μια νέα μοντέρνα εποχή με λιγότερους πονοκεφάλους, περισσότερα χρήματα και νέους αποδιοπομπαίους τράγους.
'Αλλος με τι βάρκα μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου