'Εσπασε το ρόδι ή το κεφάλι μας;

Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι θυμίζουν ρόδια. Έτσι καλά χωρισμένα στο εσωτερικό τους σε κοιλότητες περιτυλιγμένα από μια χρυσοκίτρινη μεμβράνη. Όταν τα κόψεις στη μέση και τα στύψεις ανακαλύπτεις τον χυμό τους. Πόσο ζουμερά η πόσο αρρωστημένα είναι. Βουτάω την γλώσσα μου στον κατακόκκινο χυμό τους, τον γεύομαι..τρώω τους τραγανούς καρπούς του αν υπάρχουν ή τους φτύνω με αποστροφή… Χυμός σαν αίμα, ανακατεμένος με αλκοόλ, κυλάει στις φλέβες μου ζωντανεύει ξανά τις μνήμες, φτάνει στην καρδιά, δίνει ρυθμό στους χτύπους και χρώμα στα μάγουλα. Σύμβολο του πάθους και της γονιμότητας.

Όμορφη ροδιά, καλότυχη! Η μυθολογία την θέλει να έχει φυτρώσει από το αίμα του Διόνυσου και στον τάφου του γιου του Οιδίποδα λέγεται πως είχε φυτρώσει μια ακόμη, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες. Η μνήμη  και το αίμα κυλάνε στα κλαδιά της. Είναι το δέντρο της ζωής.

Ανακατεμένη τεκίλα, τριμμένος πάγος και ωμές, ώριμες κατακόκκινες ρώγες... Γεμίζει αγάπη το κάθε κύτταρο μου, ζεστή ανάσα στο ποτήρι. Κι όμως τι γίνεται όταν τα σπόρια είναι πικρά και ανώριμα; 

Αναδεύονται με τα σάλια, σκαλώνουν στα δόντια και στυφά όπως είναι η γλώσσα τα απωθεί. Ο καρπός είναι νεκρός. Ο εγκέφαλος σε ευθεία γραμμή. Βιαστικά βρίσκουν την έξοδο για να καταλήξουν στο πάτωμα και σύντομα στον κάδο με τα σκουπίδια. Διπλή δόση σκέτης τεκίλα να σβήσει αυτή την άσχημη αίσθηση της πικρόχολης γεύσης, των χαλασμένων μυαλών. Κίτρινοι, συρρικνωμένοι, σάπιοι κολλημένοι σπόροι στα τοιχώματα του καρπού! Ο βασιλιάς των φρούτων είναι γυμνός!

Το ρόδι πρωτοχρονιάτικο γούρι το θέλει η λαϊκή παράδοση. Το σπάμε στο κατώφλι της πόρτας. Δεν είναι σίγουρα το κεφάλι μας, αν και θα επιθυμούσαμε την κρούση. Γλυκόξινο, με πάθος και αίμα ας βάψει κόκκινη την αρχή του χρόνου...

Στον Μαλάκα

Λοιπόν όσο πιο πολύ ασχολούμαι με τους ανθρώπους τόσο πιο πολύ αναρωτιέμαι..Καμιά φορά ματαιώνομαι.  Το λες και απογοήτευση. Μπορεί να ακούγεται σαν παράπονο. Μπορεί και να είναι παρατήρηση καλύτερα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ακόμα κι όταν έχεις τις καλύτερες προθέσεις και είσαι θετικά προδιατεθιμένος απέναντι σε κάποιον, τελικά να βρίσκεσαι υπόλογος, να παρεξηγήσαι..

Καμιά φορά κιόλας έτσι και χωρίς λόγο. Κι ενώ καταλαβαίνεις και δεν είναι τίποτα παρά αντανακλάσεις του εαυτού του άλλου επάνω σου, απλά δε θες να μπεις στη διαδικασία να τον δικαιολογήσεις. Ποια δικαιολογία χωράει στη μαλακία. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητο ότι αντίστοιχα μια απαξιωτική συμπεριφορά δική μου απέναντι σε κάποιον θα μπορούσε να γίνει κατανοητή και να συγχωρεθεί.  Δεν έχει συμβεί ποτέ. Πάντα βρισκόμουν υπόλογη σε τέτοιες περιπτώσεις. Λοιπόν δεν έχεις δικαιολογία να μην σέβεσαι και εγώ δεν είμαι Βούδας.

Ας γίνει όσο μαλάκας θέλει κάποιος πραγματικά όμως.. Απλώς θα προτιμούσα να κρατηθεί μακριά από μένα. Και η δικαιολογία του καλλιτέχνη να πάψει πια να υφίσταται ως άλλοθι της μαλακισμένης του συμπεριφοράς. 

Το ακουσες; Μαλάκα;

Μια σκέψη πριν πάω για ύπνο

'Οταν γράφω απομονώνομαι..Με βοηθάει να καταλάβω τι νιώθω τη δεδομένη στιγμή.

Τα συναισθήματά μου.

Είναι κάποια λύση η γραπτή έκφραση. Είναι μια έκφραση. 

Μια φωνή μέσα σε αυτό το απέραντο και αχανές διάστημα του διαδικτύου.

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα διαβαστούν αυτά και κάποιοι άνθρωποι ίσως ταυτιστούν.

Ίσως πάλι και όχι..

Σήματα Μορς

Είμαστε πάνω σε δυο βραχονησίδες κι ανάμεσά μας η θάλασσα.

Άλλες φορές χαιρετιόμαστε κι άλλες κολυμπάμε αγακαλιασμένοι.

Υπάρχουν και οι στιγμές που ο ένας εγκαταλείπει το νησί για να φτάσει στον άλλον.

Μάταια όμως γιατί μας γυρνάνε πίσω τα κύματα.

Τον υπόλοιπο καιρό περιοριζόμαστε στην χλωρίδα και την πανίδα του νησιού μας, 

o καθένας κλεισμένος στη βαθιά σιωπή του…

Περί βλακείας...

Ξεκινώντας έτσι αυτό το κειμένό μου σε καμία περίπτωση δε θέλω να παινευτώ για την εξυπνάδα μου ή για κάποιο αίσθημα ανωτερότητας που ενδεχόμενα να με διακατέχει  και  που αυτόματα ετικετοποιεί τους υπολοίπους βλάκες. Κάθε άλλο, το αντίθετο μπορεί ίσως να μην είμαι κι εγώ τίποτε άλλο παρά μια πρώτης τάξεως βλαμμένη μιας και τα τελευταία τρία χρόνια το επίπεδο της επικοινωνίας μου με τους συναθρώπους μου βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο...Και ίσως αν ήμουν νήπιο να ήταν καλύτερα γιατί δε θα μου στερούσε και κανείς το δικαίωμα να κατανομάσω ελεύθερα, αυτόματα, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος αυτά που νιώθω και σκέφτομαι. Η συναναστροφή μου τώρα με αμοιβάδες και άλλους μονοκύτταρους οργανισμούς με ξεπερνάει πλέον κατά πολύ …Και ίσως αν κι εγώ στεκόμουν ακέραιη μέσα σε αυτό το χάος, αν ας πούμε είχα ακέραιο σπίν τελικά ίσως να μην ήμουν τίποτα παραπάνω από  ένα όχι και τόσο απλό μποζόνιο.Ας κρατήσω λοιπόν το σπίν μου ακέραιο μήπως και μεταλλαχτώ τελικά και κάποια στιγμή χαθώ ατέρμονα μέσα στο άπειρο.

 Πέντε χρόνια απουσίας από την εδώ παρανοική πραγματικότητα και τρία στο ψυγείο, σύνολο οχτώ και αυτόματα περάσα σε μια νέα εποχή που μου φαίνεται πιο γερασμένη από ποτέ. Παιδιά, νέοι, γέροι όλοι το ίδιο, άδειοι εντελώς σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο περιφέρονται, μιλάνε αλλά δε λένε κάτι, δε λένε τίποτα. Ζωντανοί-νεκροί δε περίμενουν τίποτα πια. Ίδια ρούχα, ίδια μαλλιά, ίδια νύχια, ίδια φρύδια..Μια τάση να είμαστε το ίδιο να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας, γιατί ίσως αυτό μας προσφέρει μια ασφάλεια που δεν μπορούμε  και δεν έχουμε σε κανένα άλλο επίπεδο. Που ανήκουμε; Δεν φαινεται να ανήκουμε κάπου…Ασυνείδητα λοιπόν αποφασίζουμε για την ομοιογένειά μας  κάνοντας πως μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, ενώ στην ουσία πεθαίνουμε από πλήξη καθώς δεν έχουμε προσδιορίσει το ατομικό μας ενδιαφέρον.... Η ζωή γίνεται ρουτίνα και τα πενιχρά οικονομικά οδηγούν στη θλίψη, στην απομόνωση αλλά και στη βλακεία..Κι έτσι φεύγουν οι μέρες, φεύγουν οι βδομάδες, ο ι μήνες, έτσι περιπατούμενοι, πορευομενοι στην τυχαιότητα.. Η πραγματικότητα ίσως πιο φλατ από ποτέ όλοι την μεταφράζουν κυριολεκτικά ως αυτό που  φαίνεται, βγάζουν συμπεράσματα γρήγορα, βιαστικά γι αυτούς που βρίσκονται δίπλα τους χωρίς να τους νοιάζει να  δουν τι βρίσκεται από κάτω, τι κρύβεται από πίσω αυτό που λέμε την ουσία..Ποια ουσία; Πέρα από αυτή που σου κάνει το μυαλό πουρέ, τις κόρες των ματιών να διαστέλλονται, τις φλέβες του λαιμού να διαγράφονται;

Άδεια κουφάρια στέλνουν ηλεκτρονικές καρδούλες στις οθόνες των κινητών τους νομίζωντας ότι εκφράζουν συναίσθημα, αγαπάνε, ερωτεύονται εκθειάζοντας κωλάρες, μπρατσάρες και όλες τις –άρες…Ανταλλάζουν φωτογραφίες, τα μαλλιά τους, τα βρακιά τους, τα πουλιά τους, τα στήθη τους. Γίνονται «καυλιάρες» και «καυλιάρηδες», τίτλοι τιμής, νιώθοντας όλη την αξία τους να περιστρέφεται τελικά γύρω από τον πούτσο τους..Δεν κάνουν όμως σεξ κι ακόμα κι αν κάνουν η κυριαρχία της εικόνας είναι αυτή που θα ενεργοποίησει τη λίμπιντο. 

Άνθρωποι με το ένα χέρι στο κινητό το άλλο στο χερούλι του λεωφορείου, του μετρό, σχεδόν υπνωτισμένοι, πόσες ώρες χάνουν άραγε έτσι, φλερτάρωντας με το κενό περιμένωντας να γαμήσουν μια εικόνα που απλά είναι μια εικόνα, αρκούνται στην εικόνα, χαλώντας την αναλογία των πάντων, ψάχνουν να βρούν μετά τι τους φταίει και βρίσκονται ακόμα πιο πεινασμένοι σε όλα τα επίπεδα. 

Κρυφακούω  κουβέντες γύρω από ανύπαρκτα λεφτά, χαμένη γκλαμουριά, τσόντα, αθάνατη λαικοπόπ παντρεμένη με μπόλικη δόση αλαζονείας και εξακολουθητικής ανοησίας γιατί πρέπει να είσαι ανόητος για να ζείς και να ταίζεις μόνο τα ναρκισιστικά σου ένστικτα, ζωσμένος από αμορφωσιά και άπειρη δηθενιά. Είσαι όμορφος, είσαι άσχημος, περιμένεις να σου πατήσουν Like για να επιβεβαιωθείς και να πατήσεις κι εσύ σε μια αντίστοιχη εικόνα, ως ένας σύγχρονος ναρκισσος που καθρεφτίζεται με ηδονή στην οθόνη του κινητού σου…Συμπλέγματα, συμπλέγματα, συμπλέγματα που πάντα βασάνιζαν το ανθρώπινο είδος και με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποκαλύπτονται πλέον ψηφιακά..Δε χρειάζεται να γνωρίσεις πια τον άλλον ή καν να του μιλήσεις..Μπαίνεις στο profile του και παίρνεις μια ιδέα, ποιός είναι και τι κάνει..Η ιδιωτικότητα που θυσιάστηκε στο βωμό της αποδοχής..Στην πραγματικότητα μιλάμε λιγότερο μεταξύ μας, κλειστήκαμε περισσότερο στον εαυτό μας, δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε, αποφεύγουμε την κατά μέτωπο επικοινωνία. Όλα γίνονται πιο έυκολα πίσω από μια οθόνη.

Κι όταν συναντιόμαστε, νομίζουμε ότι τα χουμε πει όλα, ενώ στην ουσία δεν έχουμε μοιραστεί τίποτα και μετά πάμε και φερόμαστε σα ζώα, χωρίς λόγο, μουγκρίζοντας έτσι  γιατί μας είναι πιο εύκολο..κλεισμένοι στην απόλυτη σιωπή μας συνεχίζουμε το κυνήγι της εφήμερης ανυπαρξίας..Μια φυλακή μέσα σε άπειρες φυλακές, δέσμιοι της πολυπλοκότητας της εγκεφαλικής λειτουργίας ή πρεσβευτές της συλλογικής βλακείας;