O ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Βερολίνο


Για μένα το Βερολίνο είναι και θα είναι πάντα ο πιο αγαπημένος προορισμός στην Ευρώπη. Από το 2002 το επισκέπτομαι κάθε χρόνο και κάθε φορά μου προσφέρει διαφορετικές εμπειρίες. Είναι η πόλη μου κι εγώ είμαι μια Berlinerin.
Το παρακάτω κείμενο το εμπνεύστηκα καθώς έπινα ένα αγαπημένο Latte Machiatto im Glas σε ένα καφέ κάτω από τον πύργο της Τηλεόρασης.


Αφιερωμένο στον χρόνο που πέρασα στην αγκαλιά του
Και στους ήχους της πόλης που με νανούριζε
Μερικές εικόνες...Έτσι απλά...

Μπουκάλια μπύρας πεταμένα στο δρόμο.
Ολοστρόγγυλοι ασημένιοι κρίκοι γυαλίζουν κάτω
Από τις ξανθές σου μπούκλες
Αν ήσουν γυναίκα Γερμανία,
Θα ήσουν μια πανέμορφη ξανθιά
Ντυμένη στα χακί και θα με κοίταζες
με τα καταγαλανά σου μάτια
απορημένη..
«Τι δουλειά έχω εγώ εδώ..στο κρύο;»

Η μυρωδιά λουκάνικου από τις καντίνες
Στο δρόμο με επαναφέρει και ξεκινάω το περπάτημα με
Οδηγό το στομάχι μου.
Χαζεύω,
Τον πύργο της Τηλεόρασης.
Είναι πελώριος. Θυμίζει αγγινάρα.
Σε λίγο θα πάρω το μετρό με τις πολύχρωμες γραμμές.
«Einsteigen Bitte! Zuruckbleiben bitte!».
Την εκφώνηση αυτή θέλω να κάνω τραγούδι.

Τα πανκιά με τα σκυλιά στους δρόμους,
Οι μπρατσαράδες με τα υπέροχα tattoo,
Οι γενναίοι ξυπόλυτοι περιηγητές της πόλης,
Η ξεδοντιάρα ζητιάνα,
Ο παγωμένος αέρας που έρχεται από τη Ρωσία,
Τα πάρκα,
Η μουσικη,
Η ποίηση.
Η αναμικτη αρχιτεκτονική και τα υπολείμματα από το τείχος.
Η νεωτερικότητα κόντρα στο συντηριτισμό
Δεξιά –Αριστερά
Δύση- Ανατολή.
Δυο ξεχαρβαλωμένες καρδιές που αιωρούνται
Στον γκρι ουρανό και τα φτερά του έρωτα.


Τα γερμανικά,
Τα αγγλικά,
Τα γαλλικά.
Οι γιάπιδες και τα φρικιά.
Το άγαλμα του Μαρξ και του Ενγκελς
Η διχοτόμηση κι η επανένωση.

Δυο σπασμένοι τροχοί από κλεμμένα
Ποδήλατα σε ένα περιεργο πλέγμα
Στο κέντρο του Tiergarten και το περήφανο
Αγαλμα της Νίκης.

Δυο δάκρυα τρέχουν από δυο όμορφα
Γαλαζοπράσινα μάτια
Κι ένα τσιγάρο που σβήνει στην άκρη
Της πλατφόρμας του τρένου.Είσαι εσύ..
Γιατί όμως κλαις δε μου λες..

Κι η άλλη πλευρά. Τα σκατά των σκύλων.
Οι πεταμένες καπότες.
Τα κατουρλιά στις εισόδους των διαμερισμάτων.
Ξερατά ανάκατα με σπρωξίδια και ρεψίματα.
Σπρώξιμο στη κεντρική λεωφόρο. Ένας νεκρός,
Μπορεί και δύο. Ήταν μετανάστες. Οι νεοναζί
Αλλάζουν μορφή και μοιάζουν στο στυλ με αριστερούς.

Η γνώση του χώρου, του χρόνου και της πόλης.
Είμαι εδώ. Αναμασάω σαπουνόφουσκες και
Περιμένω στη στάση με έναν φίλο μαύρο που πίνει ένα μπάφο.
Μια γυναίκα μας κλεινει το μάτι πονηρά.

Και να θέλω να κλάψω, δε μπορώ εδώ να το κάνω.
Μόνο να γελάσω..
Ακόμα και να γεράσω,
Ή να πεθάνω κολυμπώντας στον πάτο ενός ποτηριού
Παγωμένης μπύρας , ελεύθερη...

Πολύχρωμη Καρδιά

«Δεν υπάρχει σκληρότερο πράγμα από το να ζωγραφίσεις ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό σου, ενώ η καρδιά σου είναι κομμάτια. Και δεν είναι μεγαλύτερη ειρωνεία άλλη, από το να τρέχουν δάκρυα πραγματικά πάνω στα ζωγραφιστά σου μάγουλα. Και δεν υπάρχει αυστηρότερη καταδίκη από το να πρέπει να κάνεις τους άλλους να γελάσουν την ώρα που εσύ σπαράζεις. Και δεν είναι τίποτα χειρότερο από το να τα καταφέρνεις».

Μουσική, τραγούδι, χαρούμενη ατμόσφαιρα, χορός. Τι άλλο μπορεί να επιθυμεί ένα παιδί την ημέρα των γενεθλίων του; Αν εκτός από τους φίλους του υπάρχει στο πάρτι και κάποιος μάγος , ταχυδακτυλουργός ή κλόουν, τότε η ημέρα των γενεθλίων μπορεί να μείνει αξέχαστη.

Ο Γιάννης Μαυρίδης είναι ανιματέρ σε παιδικά πάρτυ, τα τελευταία δώδεκα με δεκατρία χρόνια. Σήμερα είναι 45 χρονών. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως ηθοποιός , αποφοιτώντας από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Γρήγορα ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο καθώς τα παιδιά είναι η μεγάλη του αγάπη. Τα τελευταία 3 χρόνια εργάζεται παράλληλα, σαν εμψυχωτής σε τηλεοπτικές εκπομπές και γνωστά show στην ελληνική τηλεόραση. Κάποια στιγμή τα παράτησε κι άρχισε να ασχολείται με τα παιδικά πάρτυ, υποδυόμενος τη φιγούρα του Κλόουν.

«Το να είσαι Κλόουν και μάλιστα να έχεις να κάνεις με παιδιά, δεν είναι εύκολο. Δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις. Δεν μπορείς να υποκριθείς, γι αυτό και η περφόρμανς του κλόουν δεν σχετίζεται με την υποκριτική. Έχει να κάνει με το είναι σου και με το πως το δουλεύεις. Όλα στηρίζονται στον αυτοσχεδιασμό. Αν δεν μπορείς να αυτοσχεδιάσεις, τότε άλλαξε επάγγελμα».

Πραγματικός κλόουν, είναι ο Κλόουν του τσίρκου. Στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει ούτε σχολή αλλά ούτε και τσίρκο, οι περισσότεροι συνεργάζονται με γραφεία παιδικών εκδηλώσεων. Κάποιοι εργάζονται και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. «Οι χρηματικές απολαβές σχετίζονται με την αξιολόγηση της δουλειάς που κάνει ο καθένας ή από το γραφείο εκδηλώσεων με το οποίο συνεργάζεται . Οι τιμές αν συνεργάζεσαι με γραφείο ξεκινάν από 60 ευρώ, ενώ αν πάει κανείς ανεξάρτητα μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 150».

Τα παιδικά πάρτυ γίνονται συνήθως Παρασκευές και Σαββατοκύριακο, μπορεί να συμβεί όμως και μέσα στη βδομάδα. Ο Γιάννης προσπαθεί να κλείνει κάθε φορά πάνω από μια εκδήλωση. Ωστόσο αυτό από μόνο του, παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες. «Μέσα σε μια μέρα μπορεί να έχεις 3 με 4 πάρτυ που να βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να έχεις μεγάλη προσαρμοστικότητα στο εκάστοτε περιβάλλον που επισκέπτεσαι. Αλλιώς είναι τα παιδιά της Εκάλης και αλλιώς του Περιστερίου. Ένα δωράκι που θα κάνεις , τα μεν θα τα αφήσει αδιάφορα, τα δε θα χαρούν πολύ. Επίσης κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα που πρέπει να λαμβάνει κανείς σοβαρά υπόψη του».

Το επάγγελμα του κλόουν, του ανιματέρ γενικότερα, δεν είναι εύκολο. Πολλοί είναι αυτοί που τα παρατάνε στην πρώτη βδομάδα. Ειδικά αυτοί που έχουν σαν κίνητρο τους το χρήμα. «Τον πρώτο καιρό μπορεί να νιώθεις αμηχανία. Κυρίως από τη συμπεριφορά των παιδιών. Τα παιδιά είναι σκληρά, θα σε κρίνουν. Ένας καλός κλόουν πρέπει να είναι οργανωμένος, να έχει ένα πρόγραμμα που να προσαρμόζεται στο κάθε περιβάλλον και κυρίως να είναι αποστασιοποιημένος συναισθηματικά. Ακούς πολλά και βλέπεις πολλά». Συχνά ο Γιάννης παραδίδει ο ίδιος σε άλλους σεμινάρια για Κλόουν και εμψυχωτές. «Υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές που πρέπει να μάθει κανείς, όπως και τρόπους αντιμετώπισης των παιδιών. Η έκθεση στο παιδικό κοινό δεν είναι απλή υπόθεση».

Μεγάλη σημασία έχει η στολή και το στυλ. Ο Γιάννης παίζει πολύ με το στυλ του. Είναι ένας κλόουν διαφορετικός με tribal σχέδια στο πρόσωπό του. Πολλές φορές βάζει τα ίδια τα παιδιά να τον βάψουν. Σε μικρότερες ηλικίες, δηλαδή κάτω από πέντε, έχει παρατηρηθεί πως τα παιδάκια τρομάζουν με φιγούρες αλλόκοτες, με φανταχτερά ρούχα και έντονο μακιγιάζ. Για τον λόγο αυτό ο Γιάννης σε μικρότερες ηλικίες εμφανίζεται πιο ελαφριά ενδεδυμένος και με λιγότερο μακιγιάζ.

«Το θέμα είναι να τους κρατάς το ενδιαφέρον. Σήμερα τα παιδιά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το ίντερνετ δεν περιμένουν να διασκεδάσουν με εμένα. Πρέπει να ξεφεύγεις από τον κλασσικό τύπο κλόουν, να τον μεταλλάσσεις».

Για τον Γιάννη ο κλόουν είναι ένα επάγγελμα αξιοπρεπές. Ίσως πιο αξιοπρεπές από κάποιο σήριαλ στην τηλεόραση που ενδεχομένως να μην τον ενδιαφέρει καθόλου. Κανείς επίσης μπορεί να πάρει και να δώσει πολύ ωραία συναισθήματα. «Υπάρχουν φορές που νοιώθω χάλια ψυχολογικά και μέχρι να φτάσω στο πάρτυ συγκρούομαι μέσα μου. Κι όμως λίγο αργότερα, μέσα από το παιχνίδι με τα παιδιά, φτιάχνει η διάθεσή μου, ξεχνιέμαι».

Οι εμπειρίες είναι εξίσου πολλές και ενδιαφέρουσες. «Μια φορά στο σπίτι μιας πλούσιας πολύ οικογένειας , το παιδί που είχε γενέθλια δεν έκανε κέφι το ομαδικό παιχνίδι που παίζαμε. Κάποια στιγμή γύρισε και μου ‘πε: Άκου να σου πω όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου, είναι δικά μου κι εσύ θα κάνεις ό,τι σου πω εγώ. Ένιωσα περίεργα και πιο πολύ για το πως κανείς μεγαλώνει έτσι το παιδί του. Βέβαια μου έχει τύχει και περίπτωση κοπέλας που ήμουν ο κλόουν της κάθε χρόνο στα γενέθλιά της, μέχρι που μεγάλωσε. Σήμερα είναι παντρεμένη κι εγώ, ο αγαπημένος της κλόουν, διασκεδάζω τα δικά της παιδιά».

Μαζί με τα παιδιά, μεγαλώνει κι ο ίδιος ο Γιάννης. Η καρδιά του όμως μένει πάντα η ίδια: είναι η πολύχρωμη καρδιά που ανήκει στον Κλόουν με το τεράστιο χαμόγελο.

Αμοργος..κι άλλο...κι άλλο

Ρίγανη στρωμένη σε πλακόστρωτα καλντερίμια.Η χώρα στέκεται περήφανη στο οροπέδιο που σχηματίζεται. Πίσω της κοιμάται ο ήλιος.
Όταν το σύννεφο θέλει να φιλήσει τη γη ταξιδεύει στην Αμοργό.
Σα στεφάνι που τυλίγεται γύρω από τα ασβεστωμένα σπίτια.
Εδώ έχει πάντα δροσιά.Ακόμα και το καλοκαίρι..

Ο ήλιος κόκκινος πέφτει μέσα στη θάλασσα..Ο ουρανός γίνεται μωβ και οι ροζ βουκαμβίλιες σχηματίζουν αστερισμούς.
Ησυχία που απλώνεται παντού.Το χωριό αυτό έχει κατοικους;
Γιατι δεν τους ακούω.
Ωρες ολοκληρες.Στα καφενεία και στα παγκάκια.
Το πέρασμα του χρόνου σημάδια αφήνει στα πολυκαιρισμένα του
ρούχα που είναι ξεπλυμμένα από την αλμύρα της θάλασσας.
Και μια βαθιά ρυτίδα που σχηματίζεται στο μαυρισμένο πρόσωπό του
μαρτυράει εμπειρίες.
Χρυσάφια γεμίζουν τα μάτια μου
από τις ηλιαχτίδες
και θέλω να βουτήξω τα πόδια μου
στην παγωμένη θάλασσα.
και μέσα στην άμμο
φτάνωνοντας στο κέντρο της γης
θα νιώσω τη ζέστη και τη θαλπωρή
όμοια με αυτή που νιώθει το έμβρυο
στην κοιλιά της μάνας
Η μαργαρίτα στο στήθος σου
η παπαρούνα στα μαλλιά μου
κι η πασχαλιά που άνθισε στα χείλη σου.



Ο δρόμος της επιστροφής
είναι ο δρόμος του γυρισμού
κι ο ταξιδιώτης κοιμάται πάνω στα κύμματα
κι ονειρευεται με ανοιχτά τα μάτια
μολις φτάσει στον τόπο που θέλει να ξεχάσει...

Αμοργός

Μπλε,βαθύ μπλε κι ούτε ένα συννεφάκι στον γαλάζιο ουρανό.
Οι ανεμόμυλοι κι οι νοτιάδες,
οι μαργαρίτες, οι παπαρούνες και τα πουλιά.
Η Άνοιξη που το νησί στολίζει.
Το καλοκαίρι που το άρωμα του λεμόνι
έχει αρχίσει να μυρίζει..

Ρακί ψημμένη στις φλέβες τρέχει
κι εσυ χάνεσαι..χανεσαι μεσα στο βυθό..

μα πως να έρθω να σε βρώ
θα χαθείς και το ξέρω κι εγώ..

Αστερίες και κοχύλια.Διαμελισμένα πτώματα οστράκων ανάκατα
με κόκους αστρόσκονης σε ένα μεθυσμένο φιλί από
τριαντάφυλλο και γεύση κεράσι..

Το τελευταίο...

Ολοκλήρωση.Βάλσαμο.Σα μέλι που γλυκαίνει τη γεύση και τον λαιμό. Μέσα στο τσάι.
Μέλι πάνω στις πληγές μου.
Σαν το χρώμα των ματιών σου. Όταν κοιτάζω μέσα τους χανομαι.
Για μια στιγμή τα ξέχασα όλα. Έστω για όσο έκατσες δίπλα μου.
Τους βρυκόλακες τους κλείδωσες μέσα στο ντουλάπι και το κλειδί το πήρες μαζί.
Μου αρέσει να ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μου αρέσει να μυρίζω τα φρεσκοπλυμμένα σου ρούχα.
Μου αρέσει όταν μου λές ότι μ αγαπάς πολύ.
Κι εγώ το ίδιο.
Είσαι η όαση μέσα στην ερημο του δικού μου πλανήτη. Σε μια γωνιά του γίνεσαι ο πράσινος κήπος μου. Εδώ έχει πάντα ήλιο κι όταν κρυώνω μπορώ να κρύβομαι..

Η ημέρα της επιστροφής των αντικειμένων

Ρούχα κρυμμένα στα ντουλάπια,μικροαντικείμενα κι ενα μικρό flashaki. Όλα σε μια σακούλα χάρτινη.Ωραίο περιτύλιγμα.
Κάθομαι σε τούτη την καρέκλα και περιμένω.
Να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας.
Μια βόλτα.
Μια ανταλλαγή.
Δικά μου.
Δικά σου.
Τι θα μου πεις;
Τι θέλεις να μου πεις;
Αφού μου τα πες όλα.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.
Περιμένω στην καρέκλα.
Καρφωμένη.
Η μέση μου με πονάει.
Η ώρα περνάει.
Δε θέλω να σηκωθώ.
Η καρδιά μου χτυπάει κι οι παλμοί μου αυξάνονται.
Κενό..
Αχαρη μέρα.Συνεφιασμένη.
Πονάω.
Κρανίου τόπος η καρδιά μου.
Φύλλα πεσμένα.
Και κάτι ξερά χόρτα φυτρώνουν στην ανυπαρξία.
Ο ήλιος που θα βγει.
Η άνοιξη που μυρίζει..
Τα σκουπίδια στο δρόμο.
Εσύ που ανεβαίνεις την ανηφόρα και σε βλέπω απ το μπαλκόνι
Μ αυτά τα ανάκατα μαλλιά.
Σε λίγο θα χτυπήσεις το κουδούνι
Κι εγώ δε θα χω τίποτα να σου πω.
Τώρα θα ακούσω.....

Χωρισμός

Λένε πως όταν κάποιος χωρίζει αναγκαστικά περνάει από κάποια στάδια.
Στην αρχή νιώθει την απώλεια. Όπως όταν πεθαίνει κάποιο οικείο πρόσωπο.
Μετά έρχεται ο θρήνος..
Μετά τον θρήνο για λίγο έρχεται λιακάδα.
Υστερα πάλι τα σύννεφα.
Το κατηγορώ.
Θυμός μετά.
Θυμός απέναντι στον εαυτό.
Στον άλλον.
Μετά έρχονται οι αλλαγές.
Η καθημερινότητα.
Η νύχτα.
Η επόμενη μέρα.
Το πέπλο της μοναξιάς που σε σκεπάζει σα σεντόνι.
Μετά το ξέσπασμα.
Το ποτό. Το ξόδεμα.
Οι παρέες.
Το σεξ για το σεξ.
Τα λεφτά που χάνουν την αξία τους.
Οι νέοι υποψήφιοι εραστές που αφήνουν τα βιογραφικά
Τους δίπλα με τα νούμερα των τηλεφώνων τους.
Οι πρώην.
Πόσο σε αγάπησαν κι αυτοί.
Το χάδι.
Η αγκαλιά..
Το κράτημα
Κι η πτώση...
Αργεί πολύ η ελευθερία;

Η Ανατομία ενός ματιού

1,2,3,4,5,….

Μετράει τους σπασμούς του ματιού του.Δεν έχει κάτι άλλο να κάνει..

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο...
Αν δεν τρέξει δάκρυ αυτός είναι ο μοναδικός υποσυνείδητος τρόπος λίπανσης και διατήρησης του ανθρώπινου οφθαλμού σε άριστη λειτουργία..
Πάει καιρός από τότε που έκλαψε τελευταία φορά.

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο..Η ίριδα γυρνάει δεξιά κολλημένη αιώνια πάνω στον θάλαμο του ματιού..και η κόρη μικραίνει απ το πολύ φως..

Ανοίγει κλείνει βλέφαρο..
Αναστεναγμός και γύρω μαζαεύονται σύννεφα..Πράσινη καταιγιδα θα ποτίσει το διψασμένο σώμα..

Ανοίγει-κλείνει βλέφαρο..Αρχίζει να βλέπει..Στέκεται μπροστά χαζεύοντας τους πολύχρωμους κεραυνούς..

Βροχή που πέφτει με μανία..Που βρέχει τα πάντα..Ό,τι έχει ξεραθεί..
Παρατηρεί..Πράσινες σταγόνες στέκονται ολοστρόγυλλες στο άχρωμο σώμα του..
Πάει καιρός που έμεινε έτσι παγωμένος..Να στέκεται όρθιος στα δυο του πόδια..
Μόνο τα βλέφαρα κινούνται..
«Όταν το ανδρόγυνο χωρίστηκε απ τον κεραυνό έμεινε μισό, αναζητώντας μέσα στο χρόνο το άλλο του μισό..», σκέφτηκε για λίγο και ακούμπησε τη μεγάλη πληγή στο πίσω μέρος της πλάτης του.
Περιμένει να περάσει η καταιγίδα..Μέχρι τότε το σώμα του μένει κερωμένο..Έχει χάσει τη φυσικότητά του..Το χρώμα του..Τα χείλη αφυδατώνονται..Το δερμα ξεφλουδίζει.
Η πρασινη βροχή μπορεί να είναι η σωτηρία του.Μπορεί και να τον τσουρουφλίσει...Τα φτερά του θα λιώσουν σαν του Ικάρου αν τολμήσει να στραφεί προς τον ήλιο..

Ανοίγει-κλείνει βλέφρο..
Σημαδι ζωής στο σώμα η αναπνοή που φουσκώνει την κοιλιά του..
Χείλη σφραγισμένα, επτασφράγιστα...
Περιμένοντας λίγο πριν το τέλος τον Από μηχανής Θεό..
Θα κλείσει τις πληγές στην πλάτη;
Θα κοιτάξει χωρίς φόβο τον ήλιο;
Η πράσινη καταγίδα θα γίνει χρυσή ηλιαχτίδα;
Γλυκά θα φιλήσει το πρόσωπό του;
Και θα πάρει χρώμα και ζωή το σώμα του;..
Θα γίνει πάλι άντρας;
Θα γίνει πάλι γυναίκα;..

Το φευγιό



Η καρδιά χτυπάει δυνατά.
Οι παλμοί τρέχουν.Τρέχουν σαν τα δευτερολεπτα..
Κι εγώ τρέχω.Σα τρελλή.
Το ψέμμα. Η αλήθεια.
Η αφορμή.
Τα ματια σου παγωμένα.
Το βλέμμα σου καρφωμένο.
Το σώμα ακίνητο.
Ούτε μια απορία στο πρόσωπό σου.
Ούτε μισή ρυτίδα.
Πίστευες πως θα μενα μαζί σου.
Εκείνη τη νύχτα;
Η μήπως για πάντα;
Γρήγορα έδεσα τα κορδόνια στα αθλητικά βρώμικα παπούτσια μου.
Το μικρομέγαλο κορίτσι των 30 με τα αθλητικά παπούτσια και την φούτερ μπλούζα.
Θα μπορούσα να είμαι γύρω στα 16 κι εσύ δυο χρόνια πιο μεγάλος.Πιο μικρός δε ξέρω.
Τα φόρεσα.
Εκλεισα την πόρτα.
«Που πάω;» σκέφτηκα.
Ο δρόμος προς την ελευθερία.
Επέστρεψα.
Πέντε φράγκα για το ταξί.
Ηθελα να πληρώσεις το φευγιό μου.
Εστω και με τα πέντε κωλο ευρώ σου.
Εσύ για πόσα αργύρια;
Για πόσα με πρόδωσες;
Ιούδα..
Η πόρτα έκλεισε..
Κατεβηκα τα σκαλιά γρήγορα.
3 μετά τα μεσάνυχτα..
κι ούτε που γύρισα να κοιτάξω πίσω...

Μάυρα Τριαντάφυλλα


Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, η ανεργία, η ακρίβεια κι όλα αυτά τα αρνητικά γεγονότα που σαν ομπρέλα ανοίγονται πάνω από τα κεφάλια μας, όμως τον τελευταίο καιρό, οι άνθρωποι μου φαίνονται πιο σκυθρωποί. Κρύβουν τα πρόσωπά τους, στους ψηλούς μαύρους γιακάδες των παλτών τους. Σα μυρμήγκια γεμίζουν τους δρόμους, σχηματίζουν πορείες. Φορούν στολή, στα ίδια χρώματα. Γκρι, μαύρο, καφέ..Παντελόνι Τζιν, μαλλιά ξεβαμμένα, λαδωμένα, νύχια σπασμένα, ευκαιριακά μακιγιαρισμένες γυναίκες…ταλαιπώρια, ταλαιπώρια..Δεν τους ακούς, όμως αυτό μαρτυρούν οι ρυτίδες έκφρασης στα πρόσωπά τους. Βλέμματα στραμμένα στο έδαφος κι όχι στον ουρανό. Βλέμματα στραμμένα στο κενό. Κρυμμένα πίσω από γυαλιά ηλίου. Κι όμως είναι ακόμη Χειμώνας. Μια απέραντη ησυχία που αναστατώνεται από τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων και τους ανθρώπινους βηματισμούς πάνω στο πεζοδρόμιο. ..Μια πόλη βουβή κι ανάμεσα τους ψυχές από άλλες χώρες, εξωτικές, με πολύχρωμα ρούχα και οσμή μπόχας τριγυρίζουν σαν φαντάσματα κι αράζουν σε πλατείες και ταξιδεύουν μέσα σε λεωφορεία στοιβιασμένοι στις πίσω θέσεις, που κανείς δεν πλησιάζει..Δε βλέπω χαμόγελα, νεανικά χαμόγελα, φωνές κοριτσιών κι αγοριών στην εφηβεία. Θάφτηκαν πίσω από πλημμύρες αίματος και βίας, πνίγηκαν στο ατέρμονο άγχος τους για το μέλλον…

Τζίνα

Όποιος πιεί νερό από τον Κορυδαλλό

Οι χειρότερες πράξεις, σαν τα φαρμακερά χόρτα, φυτρώνουν κι ανθίζουν στο μολυσμένο αέρα της φυλακής. Ό,τι καλό είναι μες στον άνθρωπο, εξαντλείται και μαραίνεται εκεί μέσα. Η αγωνία κρατά τα κλειδιά κι η απελπισία είναι φύλακας”. Oscar Wilde



Γνώρισα τον Μιχάλη σε μια παρέα φίλων. Φυσικά τότε δεν ήξερα πως είχε πιει νερό από τον Κορυδαλλό. Ούτε που είχα ξανακούσει αυτήν τη φράση. Μου συστήθηκε με την επαγγελματική του ιδιότητα. Ταλαντούχος δημιουργός, ανερχόμενος στο χώρο του, με έργα γεμάτα ευαισθησία. Μαθαίνοντας έπειτα ότι αυτός ο άνθρωπος είχε κάνει φυλακή, ξαφνιάστηκα… Και πιο πολύ ξαφνιάστηκα, με το πώς κατάφερε να υπερπηδήσει ένα τόσο σκληρό παρελθόν που κανονικά είχε όλες τις προϋποθέσεις για να τον ρουφήξει στον πάτο. Μετά τη φυλακή συνήθως σειρά έχει το περιθώριο. Ο Μιχάλης όμως δεν άφησε στιγμή να πάει χαμένη. Άρπαξε τη ζωή απ' τα μαλλιά κι εκείνη του έκλεισε το μάτι. Αυτή είναι η ιστορία του.

"Όταν μπήκα μέσα την πρώτη φορά, ήμουν 23 χρονών. Σκληρή κι άγρια εφηβεία, γέννημα λαϊκής δυτικής συνοικίας. Γκράφιτι, χιπ χοπ, μαγκιά, ναρκωτικά. Ξεκίνησα με χασίς και τα Σαββατοκύριακα όλο το βδομαδιάτικο στην κόκα. Έβλεπα έναν πρεζάκια από τη γειτονιά μου στο δρόμο και τον κορόιδευα. Πρέζα. ...από τις πρώτες μέρες της χρήσης κολλάς, νομίζεις ότι τα πόδια σου δεν πατάνε στη γη κι οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου είναι αδιάφορο, περνάς σε άλλη διάσταση. Ο καλύτερος μου φίλος είχε γίνει ο πρεζάκιας που κορόιδευα κάποτε, οι φλέβες από τα χέρια είχανε χαθεί κι έτσι κάθε μέρα έκανα χρήση μπροστά στον καθρέφτη ώστε να μπορώ να βρω τις φλέβες του λαιμού μου. Έπινα για να δουλέψω και δούλευα για να πίνω…ώσπου τα λεφτά δεν φτάνανε και ξεκίνησα τις μαλακίες. Χρυσαφικά από το σπίτι, τις κάρτες της αδελφής μου, δανεικά από όλον τον κόσμο. Δεν γεννήθηκα κλέφτης και ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η διαδικασία, κι όμως το έκανα καθημερινά…η ανάγκη πάνω από την λογική και καταδίκη μου, η «Φέρμα», αλλιώς εν ψυχρώ ληστεία στο δρόμο. Ξυλίκι και κλέψιμο. Κινητά, πορτοφόλια, μηχανάκια.
Ο Κορυδαλλός είναι η φυλακή των φυλακών. Σκληροί εγκληματίες κι η πτέρυγα Δ η χειρότερη. Κορυδαλλός. Κελί Δ68. Δεν έχεις ιδέα πως είναι. Όταν κλείνει η πόρτα, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει. Ήταν Πρωταπριλιά… Σαν ψέμα. Χτυπημένος, με σπασμένα μούτρα από το ξύλο που μου είχαν ρίξει οι μπάτσοι. Στο κελί που πριν ήταν κρατούμενος ο Πάσαρης. Παρέα μου τρεις Ρουμάνοι κι ένας Έλληνας. Μου κόπηκε η μαγκιά. Κατουρήθηκα επάνω μου.
Φόβος κι ένα αφόρητο βουητό, μια συνεχής οχλαγωγία. Το κουδούνι που χτυπάει όταν ανοίγει η φυλακή ακόμα σφυρίζει στ’ αυτιά μου. Τις πρώτες μέρες ήμουν στα στερητικά μου, από τη χρήση της ηρωίνης. Κρύωνα συνέχεια κι έκανα εμετούς. Τα κόκαλα μου νόμιζα ότι τρυπούσαν το σώμα μου για να βγούνε έξω. Δεν μπορούσα να πάω ούτε στην τουαλέτα κι αρκετές φορές τα έκανα επάνω μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και μέσα στη νύχτα ούρλιαζα από τον πόνο Έβλεπα ανθρώπους και τρόμαζα. Βρήκα ναρκωτικά στην φυλακή αλλά έπινα μυτιές γιατί φοβόμουνα τη σύριγγα. Χρήση στη φυλακή κάνουν με μια σύριγγα από το '98. Με μια όλοι…
Υπάρχουν κανόνες στη φυλακή. Τους μαθαίνεις γρήγορα θες δε θες. Δεν ρωτάς τον άλλον γιατί είναι μέσα, δεν κοιτάς στα μάτια, δεν μιλάς άσχημα. Δεν λες «ρε». Προτεραιότητα έχει ο παλιός. Όταν πηγαίνεις σε άλλο κελί χτυπάς την πόρτα και μπαίνεις αφού σου πούνε αυτοί. Αν κάποιος κρατούμενος έχει γυρίσει από δίκη κι έχει ακούσει γερή καμπάνα δεν κάνει τίποτα για αρκετό καιρό. Αν είναι από το κελί σου πηγαίνεις και του φέρνεις το φαγητό του. Γενικά προσέχεις με ποιον μιλάς και τι λες. Είσαι ένας αριθμός κι η απόλαυση σου είναι το κρεβάτι, το ποτήρι και το πιάτο. Τα ιερά σου αντικείμενα. Το κελί είναι σπίτι. Τα 'χεις καλά με τους συγκρατούμενους σου. Ένα μήλο αν έχεις, το κόβεις στα 4. Έξω απ' το κελί είσαι προσεκτικός. Παίζει σεβασμός. Αργότερα, στη Χίο, είδα πως λειτουργεί το σύστημα των αξιών. Ένας παιδόφιλος επιχείρησε να κρεμαστεί. Όταν το μετάνιωσε και φώναξε σε βοήθεια, μαζεύτηκαν γύρω του 5-6 και τον τραβήξανε απ' τα πόδια για να τελειώνει πιο γρήγορα... Στην φυλακή πληρώνονται όλα…Αν ήσουν καλός στην πιάτσα δεν θα έχεις πρόβλημα, αν ήσουν λαμόγιο κι έκανες πουστιές στον κόσμο...θα περάσεις χειρότερα κι από την κόλαση.
Υπάρχουν ομάδες που κάνουν κουμάντο. Στον Κορυδαλλό οι Αλβανοί έχουν τα ναρκωτικά κι οι Ρουμάνοι είναι οι τοκογλύφοι. Οι Έλληνες είναι «Ταξί»: Πρεζάκια, χρεωμένοι με χαρακιές στα μούτρα. Στη φυλακή οι συναλλαγές γίνονται με τσιγάρα και τηλεκάρτες. Όλα έχουν δεκαπλάσια αξία απ’ όσο έξω. Αν μια μυτιά πρέζα έξω έχει 15€, μέσα έχει 150! Το χρέος όμως, είναι τέλος. Είσαι τελειωμένος. Σε χαρακώνουν. Σε σκοτώνουν. Και μετά δεν είδε κανείς και δεν άκουσε τίποτα. Άρα, δεν χρεώνεσαι. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι μέσα στο κόλπο. Κάποιοι διακινούν. Είναι ωμή η φυλακή. Ακόμη κι αν κάποιος «καρφώσει» κάτι, μαθαίνεται αμέσως και μετά τέλος. Και σε άλλη φυλακή να πάει, υπάρχει αλληλογραφία ανάμεσα στις φυλακές κι ο τύπος είναι καμένο χαρτί. Εγώ τα είχα καλά με όλους. Υπήρχαν πολλοί κρατούμενοι που γνώριζα από την πιάτσα αλλά κι από την γειτονιά μου. Άνθρωποι παλιοί στη φυλακή και με μεγάλες ποινές στις πλάτες τους, έτσι συμπεριφερόμουνα κι εγώ με σεβασμό για να μην τους ντροπιάζω. Αρκετές φορές που ξέμενα από τσιγάρα ή από τηλεκάρτες μπαίνανε εγγυητές στον τοκογλύφο κι έπαιρνα ότι γουστέρα. Βέβαια μετά τα γυρνούσα πίσω διπλά. Ο κόσμος νομίζει ότι οι φυλακές είναι σαν το “Prison break” που οι παλιοί βιάζουν τον καινούργιο και κάτι τέτοια καραγκιοζιλίκια. Αν πειράξεις συγκρατούμενο σου σεξουαλικά είσαι τελειωμένη υπόθεση. Ποιο εντάξει είναι να πας στην τουαλέτα του κελιού σου και να τον παίξεις παρά να κάνεις τέτοια κίνηση. Είναι από τα πράγματα που δεν συγχωριούνται στην φυλακή εκτός κι αν είσαι αποφασισμένος να πεθάνεις, γιατί εκεί τελειώνει το συγκεκριμένο επεισόδιο. Κάθε πρωί ξυπνάς από τον θόρυβο του τεράστιου κλειδιού που κάνει ο υπάλληλος που ανοίγει την πόρτα για να κάνει καταμέτρηση. Τρομαχτικός ήχος λες και σου ξεκλειδώνει την ψυχή για λίγες ώρες κι έπειτα στην ξανακλειδωνει. Όταν ανοίξει το προαύλιο άλλοι κάνουν γυμναστική, άλλοι περπατάνε σε κυκλική τροχιά κι άλλοι μαλώνουνε για την σειρά στο τηλέφωνο. Το τηλέφωνο είναι «μπανανόφλουδα» γίνονται πολλές φασαρίες εκεί οι περισσότερες είναι στημένες για χτυπήσουνε κάποιον που έχουν προηγούμενα. Εγώ είχα το νου μου γενικότερα, μου άρεσε το ποδόσφαιρο, έπαιζα πολλά χρόνια σε ερασιτεχνικό σωματείο και ήμουν αρκετά καλός. Εκεί όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά οι παίχτες κι οι κανονισμοί του παιχνιδιού είναι λες και δίνεις αγώνα για τη ζωή σου. Η «μπάλα» της φυλακής. Δεν υπάρχει φάουλ και δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ποτέ γκολ. Το τέρμα 1Χ1 με τερματοφύλακα. Καταλαβαίνεις… Όλοι χαζεύουν το ματς και κρατούμενοι και υπάλληλοι. Μετά το τέλος καταλαβαίνεις ότι κάποιοι ποντάρανε στην πλάτη σου.
Σε αυτοσχέδιο αποστακτήριο, μέσα σ’ ένα κουβά σφουγγαρίσματος, ο Ρουμάνος συγκρατούμενός μου έφτιαχνε τσίπουρο από τις φλοίδες των φρούτων. Το τσίπουρο της Φυλάκας. Με αυτό έβγαζε λεφτά και πλήρωνε τον δικηγόρο του. Ξεχνιόμασταν σε μια γλυκιά ζαλάδα μ’ αυτό το τσίπουρο κι οι φύλακες έκαναν τα στραβά μάτια…Τηλεόραση και ραδιόφωνο στα ΑΜ. Ρεμπέτικο. Η μουσική μέσα είναι μόνο ρεμπέτικο. Δεν ακούς τίποτε άλλο. Ο αντίπαλος είναι το ρολόι. Χάνεις μέρες, μήνες, χρόνια. Μια φορά τον μήνα περνάει κοινωνική λειτουργός. Μια για πεντακόσια άτομα. Οι περισσότεροι πάνε για να χαζέψουν, να μιλήσουν με μια γυναίκα. Και στα προγράμματα απεξάρτησης οι περισσότεροι πάνε για να περάσει η ώρα. Δυο ώρες το πρωί και δυο ώρες το απόγευμα.
Χαίρεσαι τις γιορτές. Τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα. Να βλέπεις τα πυροτεχνήματα και την μπάντα του Δήμου να παίζει τα Κάλαντα. Το χειροκρότημα κρατάει 15 λεπτά. Επειδή κανονικά δεν ακούγεται τίποτα ούτε παλαμάκι, ούτε γέλιο, το χειροκρότημα είναι μια ανάγκη να γίνει λίγο θόρυβος, λίγο σούσουρο, να ακουστεί κάτι.
Είχα χρόνο να σκεφτώ. Όταν είσαι μέσα, ξεσκαρτάρεις ανθρώπους. Σε ξεχνάνε... Βλέπεις ποιοι μετράνε σαν φίλοι και ποιοι όχι. Αναθεωρείς πολλά. Μετά από κάποιο διάστημα ερχότανε η μάνα μου επισκεπτήριο, δύσκολη στιγμή, πίσω από ένα τζάμι να με κοιτάει απογοητευμένη δίχως να μου μιλάει. Αρκετές φορές έφευγε, άλλες φορές σήκωνε το τηλέφωνο και μου μιλούσε κι εγώ της έλεγα ότι τα πράγματα μέσα στην φυλακή είναι ήρεμα, δεν γίνονται φασαρίες, δεν έχει πρέζα… Αυτή όμως γνώριζε. Μετά έφυγα. Με στείλανε στη Χίο. Εκεί ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα. 80 Έλληνες, 20 παλαιστίνιοι και 20 Τούρκοι δουλέμποροι. Κρατούσαμε τη φυλακή, είναι από τις λίγες φυλακές που το κουμάντο το έχουν Έλληνες, γνώριζα τα πάντα ποιος που και γιατί, κάθε μέρα μαστούρες αφού ο γιατρός σου έδινε χάπια με την χούφτα, αρκεί να του έλεγες ότι δεν είσαι καλά κι ότι είσαι λίγο αγχωμένος. Πολύ φάρμακο στην Χίο. Θυμάμαι μια εποχή που είχαμε μια υποχρέωση σε κάτι Χιώτες, πετάξαμε ένα μπαλάκι του τένις έξω από την φυλακή και το πήραν αυτοί γιατί ήταν χαρμάνια. Μέσα στο μπαλάκι είχαμε βάλει 40 χάπια. Πολύ φάρμακο στη Χίο. Και να οι ύπνοι και τα βαριά ηρεμιστικά. Ένα σκηνικό με τη μάνα μου στο τηλέφωνο «ποιος είσαι; Είχα ένα γιο αλλά πέθανε στη φυλακή από ναρκωτικά» μου είπε και πάγωσα. Μου έφυγε το τηλέφωνο από το χέρι, έτρεξα στο κρεβάτι μου έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι κι έκλαψα. Το πήρα απόφαση. Τα 'κοψα μαχαίρι…
Όπως είχε πει κι ο μπάρμπα-Γιακουμής: «όποιος πιει νερό απ τον Κορυδαλλό ξαναεπιστρέφει». Έτσι κάπως γύρισα κι εγώ, στην ίδια πτέρυγα αλλά σε άλλο κελί αυτήν τη φορά στο Δ80, ξεκίνησα και το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18 άνω μέχρι που πήρα το αποφυλακιστήριο. Συνέχισα το πρόγραμμα κι έξω το οποίο κι ολοκλήρωσα! Όταν θες να προχωρήσεις, σπας τους δεσμούς. Όποια συναισθηματική ταύτιση κι αν έχεις με το συγκάτοικο σου, δεν γυρνάς το βλέμμα πίσω… Πριν ένα χρόνο στο κελί Δ80 ξέσπασε φωτιά και κάηκαν 4 άνθρωποι".

Μιχάλης

Η είδηση που δεν πέρασε ούτε στα ψιλά!

Πιστεύεις ότι η λογοκρισία και ειδικά η ολοκληρωτική εξαφάνιση μιας είδησης είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα δικτατορικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων; Συνώνυμο χωρών όπως η Κίνα, το Ιράν, η Σ. Αραβία;
Σου δίνουμε την ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη!

Στην Ελληνική δημοκρατία του 21ου αιώνα, με τα εκατοντάδες έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάθε άποψης, σύνθεσης και διαφορετικών συμφερόντων, μια σημαντική είδηση δεν δημοσιεύτηκε ΠΟΥΘΕΝΑ. Και όταν λέμε πουθενά ευνοούμε ΠΟΥΘΕΝΑ!

Και όποιος αμφιβάλει, ιδού οι μηχανές αναζήτησης ιδού και το ψάξιμο.
Γιατί;

Γιατί η είδηση αφορά το Mall του ομίλου Λάτση στο Μαρούσι.
Γι' αυτό το θέμα η λογοκρισία κρατά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο καθώς αφορά τελεσίδικη δικαστική απόφαση.
Διαβάστε την είδηση (όπως ήρθε με mail) και την έκκληση που ακολουθεί:

------------------ Καταδίκη για το mall Athens στο πρώην δήμαρχο Αμαρουσίου ------------------
Στις 19 Ιανουαρίου στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών εκδικάστηκε η υπόθεση του πρώην Δημάρχου ΤΖΑΝΙΚΟΥ - ( Δήμαρχος Αμαρουσίου επί κατασκευής MALL) σχετικά με την προσφυγή πολιτών, για τις παρανομίες του Δημάρχου και άλλων εμπλεκόμενων για την οικοδόμηση του παράνομου μεγαθήριου THE MALL.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε τον πρώην Δήμαρχο σε 12 μήνες φυλακή με τελεσίδικη απόφαση.
Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό τους ισχυρισμούς του πρώην Δημάρχου ότι το Μall ωφέλησε το Μαρούσι, ότι δεν προξένησε περιβαλλοντολογικές καταστροφές και ότι τα τεράστια χρέη στο Δήμο δεν οφείλονται στο συγκεκριμένο έργο. Αλλά και η τελική έκκληση της συνηγόρου του κ. Τζανίκου για μείωση της ποινής λόγω πρότερου έντιμου βίου και λόγω μη ταπεινών αιτιών δεν έγινε δεκτή.
Η συγκεκριμένη δίκη είναι η πρώτη δίκη εντός του 2009 που έχει σχέση με την κατασκευή του MALL καθώς έχουν προσδιορισθεί και άλλες 6 δίκες, μία μάλιστα εξ αυτών ζητάει 600 εκ. ευρώ αποζημίωση υπέρ του Δήμου Αμαρουσίου από τις κατασκευαστικές του κ. ΛΑΤΣΗ και τον πρώην Δήμαρχο για τις τεράστιες ζημιές που υπέστη Ο Δήμος Αμαρουσίου.
Μια απόφαση λοιπόν που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι σε αυτόν τον αγώνα για την διάσωση των ελεύθερων χώρων δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν και Δημόσιοι λειτουργοί που υπερασπίζονται το Δημόσιο συμφέρον.
------------------------------------------------------------------------------------------

Άσχετα με το πόσο ενδιαφέρει η είδηση τον καθένα και την καθεμία μας, το γεγονός της ολοκληρωτικής της απάλειψης από τον τύπο, με χουντικά ποσοστά της τάξης του 100%, αποτελεί πρόκληση για τις ελευθερίες όλων μας. Αποτελεί ακόμα σαφή απόδειξη ότι μια δικτατορία οικονομικών συμφερόντων επιβάλλεται πιο ασφυκτικά παρά ποτέ στη ζωή μας και γράφει την ιστορία όπως γουστάρει.



Αν το θάψιμο μιας σημαντικής είδησης στα ψιλά μας εξοργίζει, η ολοκληρωτική της εξαφάνιση μας εξαγριώνει.
Θα τους αφήσουμε να αποφασίζουν τι πρέπει να μαθαίνουμε και τι όχι;

Όπως οι "από κάτω" τους αναγκάσαμε να βγάλουν την Κούνεβα από τα ψιλά... έτσι και πάλι πρέπει να τους δείξουμε ότι ΔΕΝ κρατάνε πια την ενημέρωση στα χέρια τους, ότι η δικτατορία στην ενημέρωση έχει αντίπαλο. Χιλιάδες αντίπαλους!
Στείλετε αυτή την είδηση σε φίλους/ες, γνωστούς/ες, συνάδελφους/ισσες - Ανεβάστε την στο internet

Σε μερικές εβδομάδες θα την γνωρίζουν ακόμα και όσοι δεν τους ενδιέφερε...
Κομμένες ειδήσεις;...
Όσοι παίζουν με τα ψαλίδια να προσέχουν μην κοπούν οι ίδιοι!

Διαβάστε σχετικά με το Mall από το περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ (Ιανουάριος 2006, Φεβρουάριος 2006, Μάρτιος 2006)
Δείτε και κάτι ενδιαφέρον για τη λογοκρισία σχετικά με το Mall
http://eleftheroutopia.wordpress.com/apolysh2-mall/

....Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ;

Κι αν αυτή συνεχίζεται όπως συνεχίζει το νερό να τρέχει στο ποτάμι και η κυκλοφρία να μη διακόπτεται σε μια συμπαντική και χαοτική ολότητα, η μνήμη που στέκεται και η καρδιά πότε σταματά να χτυπά;

αίμα, αίμα, αίμα
παντού, παντού,
τα σφαγμένα μωρά κι ο λαιμός που η φωνή μέσα του κρύβεται και δε μπορεί να βγεί..

τίποτα
τίποτα
τίποτα



Χαιρετισμός


Χαίρε ερημιά που μετριέσαι με χρωματιστές ζακέτες, ριγμένες ανάσκελα σε φθαρμένα ψάθινα καθίσματα

Χαίρε βρώμικο υπνωτήριο, ξινισμένο σεντόνι, αλλοπρόσαλλα κεφάλια, που ξυρίζετε γουλί τη νύχτα, ξηλώνοντας τις σαπισμένες ραφές του κρανίου.

Χαίρε συντροφική αντλία ήχου που κρύβεσαι χρόνια στη μασχάλη μου, σκεφτόμενη κάποια μέρα, να δραπετεύσουμε μαζί, μέσα από τις κορνίζες του τοίχου.

Χαίρε καπνισμένο καυσόξυλο αδιέξοδο παραθυριού που στις κοιλάδες σου φωλιάζω τις τύψεις μου, με κάμποσα περισευάμενα κέρματα στη δεξιά παλάμη

Χαίρε ημέρα υγρή, περιστρεφόμενη πόρνη, που χρόνια αυνανίζεσαι στα κεντρικά μπουρδέλα του κράτους.

……

Χαίρε καπνισμένη κατσαρίδα, που περιφέρεσαι στη σκοτεινή μου τρώγλη ακολουθώντας με στο σκαλοπάτι που με σέρνει στην τελευταία κλειδαρότρυπα του κόσμου.

Χαίρε ομίχλη που με σκέπασες και έζησα αιώνες κρυμμένος στα στενά πόμολα από διάφανες ερημωμένες πόρτες.

Χαίρε νεκρέ που περιμένεις σκύμνος στο ψυγείο καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα, διχαλωτό σπιρτόξυλο που κατουράς τον ασβέστη του θεού, που αυνανίζεσαι και κοιμάσαι στις δημόσιες τουαλέτες.

Χαίρε λαστιχένια σκέψη που αγυρτεύεις πίσω από τους ξύλινους πάγκους των PUB των Εξαρχείων-Βιτόφσκι, Αίτνα, Ίντριγκα, Ιπποπόταμο, Da-Da- με κείνο το δίβουλο χαμόγελο κρυμμένο κάτω από την τέλεια σήψη της αβύσσου.
………………


Χαίρε μνήμη αφημένη στη μεριά τα νότιας σκίωσης, με τον ιδρώτα ολονυχτίς συλεγμένο στο βυθό της θάλασσας και στη γραμμή των άστρων..


"Τζωρτζ Ροντιλβα
εκδοσεις ΥΠΟΓΕΙΟ"



[...]
Χτυπωντας με λυσσα
τους χιονινους κροταφους του μυαλου
κατεβαινουμε με βουερη σιγη
(...)
φωναζοντας βοηθειααααα
Με την ηδονικη παραταση των φωνηεντων
που καρφωνονται λαιμαργα στις σαρκες μας
(...)
Τριβοντας τα χερια μας στις μαλλινες τσεπες
και τη ζωη μας στα φαιδρα ημερομησθια

[...]
που πινανε ησυχοι
απελπισμενοι
και βουβοι
εχοντας ενα τεραστιο φιδι στον κορφο τους
να τους ρουφα αιμα απο μια εξεχουσα
φλεβα
"αυτοι ειναι δικοι μας ανθρωποι"
συλογιστηκα.
[...]
"Ξεκιναμε" ειπε και κατεβηκαμε
στους υπογειους διαδρομους
αυτος καπνιζε λαιμαργα τα μακρουλα του
νυχια
και γω κρατουσα προσεχτικα τη γυαλα
του μηδενος στο χερι
[...]
εβρεχε,
και σταθηκαμε στην ουρα του παλιου
κινηματογραφου
πετωντας τις σαρκες μας στις πλουμιστες
ρεντικοτες του πληθους,
[...]
υποκλιθηκαμε χειροπιαστα
και ρωτησαμε ευγενικα το δημαρχο
τι ωρα συνηθιζει περιπου ν' αυτοκτονει και
να ξαναγιενιεται,
αυτος επεμενε να μας κανει αγαλματα
-ιδρωκοπημενα αγαλματα-
να 'ρχονται οι καστορες τ' απογευμα
να μας κολουν τσιχλες στο ματωμενο
στομα
[...]
εκεινος αρνηθηκε και προχωρησαμε
[...] στο υπογειο καπηλειο
με τη θηλεια σαπουνισμενη στο κεντρο
του ταβανιου,
[...]
αυτος εκει
χρονια τωρα ισχυριζεται
οτι υπαρχει αναγκαιοτητα
να εξελθη του δωματιου
-απο τη δινη
των οριοθετημενων
διαστασεων-
και τοσα χρονια παλι
γραφει με καθαρα γραμματα
στον τοιχο
τους απογευματινους του
θανατους


"Τζωρτζ Ροντιλβα
εκδοσεις ΥΠΟΓΕΙΟ"

ΔΕ θέλω να αλλάξω σελίδα, θέλω να αφουγκραστώ τη θλίψη του κόσμου, να νίωσω τον πόνο, να αναζητήσω τη λύτρωση..